Vikan - 13.10.1977, Qupperneq 19

rigsins
15. HLUTI
þess að vera aðalvitni verjanda
uppruna. Þá vitum við líka,
Beasley, að hann hefur verið í Sing
Sing um leið og Arthur Bonner.”
„Hvar er hann núna?”
„Bak við loku og lás. Það er
einunjps beðið eftir fingraförum
hans frá Washington. Strax þegar
þau hafa borist, verður hægt að búa
til málið.”
„Oghvarer „söguhetjan” okkar?
„Hún er í gæsluvarðhaldi, að ég
held! Ég ætla einmitt að fara að gá
að því, hvað þeir hafa gert við hana.
.En svo langar mig til þess að koma
með „söguna” af skipsbrunanum.
Það er „efni” í lagi. Það var
þjónninn, skilurðu — ”
„Haltu þér saman,” öskraði
Beasley. „Þú setur fyrirtækið á
hausinn með þessari munnræpu.
Sendu hundrað orð um brunann og
svo ekki einu atkvæði meira!”
„Já, en Beasley — þetta er alveg
dásamlegt efni. Auk þess stend ég í
þakkarskuld við veslings þjóninn.
Hann bjargaði lífi minu. Þótt ég
þurfi að nota bréfdúfur, skal ég
senda „söguna.”
„Vertu sæll,” öskraði Beasley og
skellti heyrnartólinu á.
Larkin lagði símann glottandi frá
sér. Þegar hann kom aftur inn í
herbergi sitt, sat Dorothy Bonner
við skrifborðið með krosslagða
fætur og rjúkandi vindling og var
að blaða í afritunum af sinni eigin
„sögu.”
„Góðan daginn, elskan,” sagði
hún. „Ég er komin. út aftur.”
„Ég sé það. Hvernig fórstu að
því?”
„Gegn tryggingu. Ég sagði
málaflutningsmanninum, að ég yrði
að komast út til þess að kyssa þig.”
„Er það eina ástæðan?” spurði
Larkin.
„Nei, ég ætlaði lika að fá þig til
mins.”
„Það er nú til litils, held ég.
Hvað á ég að segja úr því að þú
reifst eftirritin í tætlur fyrir
augunum á mér?”
„Það eru til önnur eftirrit,”
svaraði Dorothy um hæl. „Og þú
hefur þau. Ég heyrði, þegar þú
sagði Beasley frá því. Hvar eru
þau?”
„í skjalatösku minni.”
„Af hverju eru þau þar?”
„Það hlýtur að hafa verið Sato,
þjónninn, sem hefur látið þau þar.
Hann var líka eitthvað að tala um
það. Guð má vita, hvernig hann
hefur komist yfir þau — hann
hlýtur að hafa náð í þau frá Frayle.
Vanadium-samningurinn þinn var
annars þarna í möppunni hjá eftir-
ritunum.”
„Þú segir ekki!” hrópaði Dor-
othy. „Veslings Rodriguez!”
„Hvað um hann?”
„Hann situr líka í gæsluvarð-
haldi. Þar sem ég hafði ekki skjöl
þau, sem ég bað Frayle að gæta,
var ég hálfhrædd um, að Rodriguez
mundi ganga á bak orða sinna,
þégar á land kæmi og hann mundi
laumast undan, áður en samningur-
inri við „Eagle”-fyrirtækið væri
gerður. Þess vegna lét ég setja hann
í gæsluvarðhald til þess að bera
vitni í máli mínu.
„Skynsamur kvenmaður!” sagði
Larkin hrifinn.
„Já, ég sé, að ég er það,” sagði
Dorothy og handfjatlaði blöðin á
borðinu. „Að minnsta kosti er ég
ekkert smáræði í þinni útgáfu, því
að þar er ég eins konar sambland af
Jeanne d’Arc, Gretu Garbo, Mata
Hari og hertogafrúnni af Windsor.
Mér þykir bara verst, að það skuli
ekki allt vera satt, ef til vill hef ég
tekið hliðarstökk, sem —”
„Dorothy — mér þykir mjög
fyrir því, að ég skuli hafa skrifað
alla þessa vitleysu,” sagði Larkin,
angurvært. „Rífðuþað í tætlur. Ég
skal segja upp stöðunni og verða
heiðarlegur maður!”
„Jæja, þetta er ekki sem verst,”
svaraði Dorothy. „Þú verður víst
að senda það, en mig langar til þess
að bæta dálitlu við...”
Hún setti síðasta blaðið i
ritvélina og pikkaði hægt með
tveim fingrum: „Þegar málaferlun-
um er lokið og búið verður að sýkna
hana af þeim ákærum, sem á hana
eru bornar, hyggst hún hætta við
ferð sína til Japan og” — hún leit
hugsandi á Larkin, en hélt siðan
áfram: „ætlar að giftast unnusta
sínum, herra Glen Larkin blaða-
manni. Herra Larkin lét þess eitt
sinn getið, að hann væri viss um að
hún mundi játast honum; jafnskjótt
og hann bæði hennar, en — ”
„Réttu mér þetta!” sagði Larkin
og reif örkina úr vélinni, setti nýja í
og byrjaði að hamra, þar sem hann
stóð bak við Dorothy: „Sevsean-
news Francisco. Framhald á sögu
kvennjósnarans — ”
„Hví gerir þú þetta?” spurði
Dorothy undrandi.
„Þetta verður að senda útaf fyriri
sig, svaraði Larkin og hélt áfram að
hamra á vélina.
„Það þýðir það, sem sagt, að þú
hefur sent þann hlutann, sem þú
varst að bjóðast til að rífa í tætlur!”
„Nú, úr því að þú kveður upp úr
með það sjálf, er ekki hægt annað
en segja já.”
„Illfyglið þitt!” sagði Dorothy.
„Vesæla, samviskulausa og and-
styggilega kvikindi! Ég elska þig.”
Larkin gat ekki með nokkru móti
skrifað meira, því að Dorothy hafði
slöngvað báðum handleggjum um
háls honum og dregið höfuð hans að
sínu — og varir þeirra snertust..
e n d i r
Þegar hann kom inn aftur sat Dorothy
Bonner við skrifborðið með krosslagða
fætur og rjúkandi vindling og var að
blaða í afritunum af sinni eigin
,,sögu.”
er sjampó
sem eyðir flösu í
raun og veru.
íslenskar leiðbeiningar
á flöskunni.
Crisan flösusjampó
fæst í apótekum,
snyrtivöruverslunum og
flestum matvöru-
verslunum.
HALLDÓR JÓNSSON HF.
Dugguvogi 8
41.TBL. VIKAN 19