Vikan - 21.06.1979, Blaðsíða 8

Síðastliðin 10-15 ár hefur þó stærsti
markaður minn utan Norðurlanda verið
Þýskaland. Þess vegna er kannski ekki
skritið að Amerikanar telja mig oft vera
Þjóðverja. Þegar háskólinn í Salt Lake City
tók sig til og gaf út nýja kennslubók í þýsku
til notkunar í Bandarikjunum, Kanada og á
Filippseyjum sneru þér sér til min til að fá
texta. Svo nú fá þeir vesalings stúdentar
sem leggja fyrir sig þýskunám i þessum
löndum að svitna yfir sögunum mínum á
hinni flóknustu þýðversku.
Hinn alþjóðlegi Rotaryklúbbur í Banda-
ríkjunum hefur líka nýlega keypt af mér
bókina „Scandinavians — that’s us” til að
senda út á meðal félaga sinna í 150 löndum.
Þegar B.T. tók sig til og gerði könnun á því
hver væri mest seldur danskra rithöfunda i
útlöndum var ég þar efstur á blaði á undan
þeim Arne Falk Rönne og Ib Henrik
Cavling. Auðvitað má svo alltaf deila um
það sem við flytjum út. Hvað mig snertir
hefur það meira að segja verið talið
nokkurt vafamál að ég sé rithöfundur,
sennilega ætti ég fremur skilið titilinn skop-
framleiðandi. Mér finnst það alveg
prýðilegur titill.
Annars skal ég segja þér að það er enginn
leikur að hafa það að atvinnu að vera
skemmilegur. Þetta er hörkuvinna. Ekkert
sem heitir frí um helgar og stolin kaffihlé.
En ég bæti mér það upp með þvi að taka
mér tveggja mánaða leyfi á ári í húsi sem
við eigum á Falster. Þar get ég slakað á frá
öllum skemmtilegheitunum og verið eins
hundleiðinlegur og ég vil. Það er að segja
innan vissra takmarka þó, þvi ég þori ekki
að reyna alltof mikið á þolrifin í konu
minni.
Eftir þessi kynni okkar af Willy Brein-
holst eigum við bágt með að trúa þvi að
skopskynið sé honum ekki alveg jafn-
eðlilegt í einkalífinu og starfinu. Við
drögum það meira að segja mjög í efa að
honum takist að vera leiðinlegur á Falster.
Tíminn hefur flogið frá okkur við skemmti-
legar samræður yfir góðum veitingum.
Áður en við vitum af er klukkan farin að
halla i sjö og við kunnum ekki við annað en
að kveðja þessi ágætu hjón og íslandsvini
til að eyðileggja ekki fyrir öðrum löndum
sem einn góðan veðurdag eiga eftir að
birtast á tröppunum hjá þeim og minna á
gamalt heimboð.
Þegar við erum að kveðja spyrjum við
Willy hvort nokkur hætta sé á því að
Vikan verði uppiskroppa með mini-sögur á
næstunni.
— Ég held að þið þurfið ekki að hafa
nokkrar áhyggjur af því, segir hann og
skellihlær. — Ætli ég eigi ekki svona um
það bil 3000 stykki.
JÞ
Texti: Jóhanna Þráinsdóttir
Ljósmyndir: Höröur Torfason
„I guðanna banum, skki stílla okkur upp eins og gamaknonnum i sófa."
Og hór fá allir aðdóendur Willys á Islandi bastu kvafljur frá þaim hjónum.
Við reyndum um tíma að drekka þær út í
rússnesku kampavíni en það dugði ekki því
það er svo ódýrt í innkaupi. En þegar ég sé
fólk standa í biðröð við bókabúðir til að ná
í nýútkomna bók eftir mig hlýnar mér svo
um hjartarætur að ég gef skít í allar
greiðslur.
Ég hef líka ferðast töluvert um þessi lönd
og haft mikið gaman af. Ég gleymi aldrei
fyrstu ferðunum mínum með flugvélum á
innanríkisleiðum i Rússlandi. Þær voru hin
kátlegasta uppákoma. Ekki bara af því að
vélarnar voru slík skrapatól að maður
mætti helst ekki til leiks nema dauðadrukk-
inn heldur voru vélarnar líka fullar af flóm.
Það var afar skoplegt að sjá vel klædda,
vestræna farþega aka sér í sætum sínum
svona eftir því sem sætisólar leyfðu. En
síðan hafa orðið miklar framfarir í þessu
sem öðru og Rússar eru með elskulegra og
hjartahlýrra fólki sem ég hef kynnst.
Vandinn að vera skopfram-
leiðandi
— Ég held að vinsælasta bókin min hvar
sem er i heiminum sé „Vandinn að vera
pabbi”. Enda er það vissulega lífsreynsla
sem flestir karlmenn verða fyrir, þó sumir
hljóti hana ekki af fúsum vilja. Annars er
von á áttugustu bókinni minni á
markaðinn i haust en hún heitir „Vandinn
að vera góður sjúklingur”. Auk þess hef ég
samið mikið af útvarps- og sjónvarpsefni,
revíum og kvikmyndahandritum. T.d. hef
ég samið þrjú kvikmyndahandrit handa
hinum þekkta, danska gamanleikara Dirch
Passer.
8 Vikan 25. tbl.