Vikan - 21.06.1979, Blaðsíða 20

augu mín fylltust tárum. Ég starði
blinduð í þokuna, axlir okkar snertust.
Tilfinningin um nasrveru hans var næst-
um yfirþyrmandi. Þegar hann tók utan
um mig og kyssti mig virtist það vera
eðlilegasti hluturinn á jarðríki.
Við gengum þegjandi áfram alla
leiðina að höllinni. Og Richie hafði lög
að mæla. Það var við hæfi að enda dag-
inn á þennan hátt.
Johnny stóð á þrepunum við styttuna
og kveikti sér í sígarettu, leit síðan upp á
Viktoríu drottningu. „Hvað ætli jóm-
frúnni finnist um þetta allt saman?”
Hann sneri sér snöggt við, eins og
hann fyndi að ég var að horfa á hann.
„Það lagast, Johnny. Það verður allt í
lagi.”
Hann brosti fallega. „Auðvitað. Mér
líður vel. Aldrei betur.”
En það var ekki bros í augum hans.
Það var tómatilfinning í maganum á
mér og af óskiljanlegri ástæðu vissi ég
nú hvað þeir áttu við með fyrirboða.
Horn var þeytt og leigubíll beygði inn
aö stéttinni. Richie hékk út um glugg-
ann. „Inn með ykkur, krakkar,” kallaði
hann. „Leikurinn er búinn í dag. Aftur í
þrældóminn.”
Ég sat aftur í, klemmd á milli hans og
Johnnys og leið reglulega illa. Richie
blaðraði eins og venjulega en hvorki ég
né Johnny sögðum eitt aukatekið orð.
Þegar við stigum út úr bílnum við King
Cross fór Johnny á undan til að gá að
foreldrum mínum. Richie borgaði leigu-
bílinn, sneri sér síðan að mér.
„Er eitthvað að?”
Ég hristi höfuðið. „Mér hálf leiðist að
vera að fara aftur, það er allt og sumt.”
Hann tók utan um mittið á mér og
kyssti mig á kinnina. „Hresstu þig upp,
vina. Sumar sögur enda vel, jafnvel í
raunveruleikanum.”
En hvernig gat ég trúað því þegar ég
vissi, mér til mikillar mæðu, að Johnny
átti enn tólf árásir eftir?
10. kafli.
Ekkert var eins eftir þetta. 1 næstu
viku fór Johnny tvisvar — Essen og
Hamburg — en eitthvað hafði komið
fyrir hann. Hann varð sífellt önuglynd-
ari og bitrari. Hann kom enn á prests-
setrið og eyddi mörgum klukkustundum
við píanóið í rapsódíuna, sem gekk alls
ekki vel. Hið mikilvæga smáatriði, sem
hann leitaði svo stíft, lá enn í loftinu án
þess að hann næði því.
Ef til vill var það ástæðan. Það var
einhver hindrun á milli okkar sem náði
hámarki í lok næstu viku, þegar mikil
árás var gerð á Genoa. Dökka Rósa var
úr leik á elleftu stundu vegna einhverrar
vélarbilunar, sem þeir réðu ekki við, en
Richie fór á Horfnu Jenny og það skall
hurð nærri hælum.
Það var niu tíma leið til Genoa við
bestu skilyrði. Þetta kvöld varð skyndi-
leg veðurbreyting og þeir fengu andbyr á
heimleiðinni, sem þýddi klukkustundar
lengri flugtíma. Sex vélar komust ekki til
baka. Horfna Jenny var meðal þeirra,
missti aftari hreyfil yfir Norðursjónum.
En Richie, frábær eins og alltaf, tókst að
koma henni að Lincolnshireströndinni
og lenda á stöð sem hét Brigg. Hann var
fluttur ásamt áhöfn til Upton Magna
með vöruflutningabíl, en Horfna Jenny
var skilin eftir til viðgerðar.
Mest af þessu frétti ég hjá föður
mínum. Richie hafði ekki komið í
nokkra daga og Johnny minntist aldrei á
hann. Ég velti því fyrir mér hvort þeir
Sumarið
sem var
hefðu rifist en vildi ekki spyrja vegna
skapsins sem Johnny var i. Á laugar-
dagsmorguninn kom hann snemma og
vann við píanóið í þrjá tíma án þess að
virða mig viðlits, tilkynnti síðan að hann
væri að fara út að ganga á akrinum.
„Ég ætla að ná í kápuna mína,” sagði
ég.
Hann hristi höfuðið. „Mig langar til
að vera einn svolitla stund. Ég þarf að
hugsa.”
„Hvað er að, Johnny?” spurði ég.
„Við getum ekki haldið svona áfram.
Þetta er aö verða óþolandi.”
„Að,” sagði hann. „Hver sagði eigin-
lega að eitthvað væri að? Þetta er mjög
einfalt. Mig langar að fara einn út svo-
litla stund. Mig langar til að hugsa þetta
fjandans verk, finna út hvað ég geri vit-
laust. Ég get það ekki þegar þú situr og
starir á mig allan tímann.”
Hann gekk út, dyrnar skelltust. Það
var þögn því að ég var ein í húsinu. Ég
var æðislega reið, fór í jakkann minn og
fór út.
Það rigndi lítils háttar, smáúði, þegar
ég gekk yfir flötina með hendur djúpt í
vösum og kreppta hnefa. Gamalkunn-
ugt hljóð mótorhjólsins barst aftan frá
og Richie skaut upp við hliðina á mér.
„Hvert skal haldið, fagra fljóð?”
Hann sat klofvega á mótorhjólinu. „Mér
sýnist þú frekar viðskila.”
„Það má segja það.”
„Vandamál?”
Ég andvarpaði. „Ó, ég veit ekki hvað
er að honum þessa dagana, Richie.
Hvernig er hann i búðunum?”
„Hlédrægur,” sagði hann, „en ég
myndi ekki hafa of miklar áhyggjur af
þvi. Það ganga allir í gegnum svona lag-
að.”
„Ég veit bara eitt. Ég þoli þetta ekki
mikið lengur.”
Hann sat þarna hugsandi augnablik
og trommaði með fingrunum á stýrið.
Síðan brosti hann sínu sérstaka brosi,
sem þýddi að eitthvað gruggugt var á
seyði. „Það sem þú þarft er svolítil
hreyfing og ég held að ég hafi einmitt
svarið. Hvernig litist þér á -smáferð í
Lancaster þér til upplyftingar? Það er
mál til komið að þú fáir sýnishorn af
raunveruleikanum.”
Ég hrökk við, vægast sagt. „Þú hlýtur
að vera að gera að gamni þínu.”
„Nei, mér er alvara. Ég er að fara til
Brigg eftir hálftíma til að sækja Horfnu
Jenny. Það er ekki nema tuttugu
minútna flug en þú gætir séð hvernig
Lincoln dómkirkjan lítur út úr lofti.”
„Það er gegn reglunum,” sagði ég og
fann spenninginn hríslast um mig.
„Auðvitað, en enginn sem skiptir máli
þarf að vita af því. Ég fer bara með
Barney Henderson, vélamanninn minn,
og Taff Hughes, loftskeytamanninn. Bil-
stjórinn sem ekur okkur er mjög góður
vinur minn. Hún segir engum neitt.
Einn og hálfur klukkutimi, það er allt og
sumt. Komdu, þú verður komin til baka
áður en þú veist af. En svo eru það auð-
vitað foreldrar þinir.”
„Þau fóru til Norwich og verða í allan
dag.”
„Þar hefurðu það. Þau þurfa ekkert
CINNI & PINNl.
© Bulis
BJARGIÐ MÉR!
Hjálpin er
á loiðinni.
/^Sórðu hver kemur þarnaN. /^Ó, 6! Við veröum'
— Skúli skítalabbi, sá versti V benda honum á
af þeim öllum. V tilskipunina.
Stund
Fljótur! /
Vel gert,
bukkur!
hefndarinnar
er runnin upp.
Aðgerð B!
af mörkum
0 Heyr!
Allir verða aö
leggja sitt af
mörkum til I
mengunarvarna.
Samkvœmt
'tilskipun i
kóngsins.
Hva-hva??? hey!
Hvar er um að vera?

EG GET LESIÐ! Brjótið ykkar -------------
heimsku heila um eitthvað /, i Hey!
þarfara! -r---Við “omm
/ ^ ( bara að leggja
| Við viljum leggja
okkar af mörkum
til mengunarvama
STOPP! HJALP!
PETTA ER
fcfUIDURLÆGJANDI!
Við brutum
heilana
svolítið.
20 Vikan ZS. tbl,