Vikan - 21.06.1979, Blaðsíða 47

Þá brast eitthvað í Luke. Hann greip
í kraga Haydns og dró hann til sin.
En áður en nokkur gat hreyft sig. var
Jack Morgan kominn fram fyrir barinn,
og hann skildi mennina að. „Nú er nóg
komið af svo góðu. Það verða engin
slagsmál hér hjá mér!”
Hann ýtti Hopkins hörkulega til
hliðar og sneri sér að Luke. „Ég hef ekki
sagt, að ég ætli mér ekki að veita þér
afgreiðslu og þetta eru ekki mín slags-
mál. En ég held að það væri best að þú
færir að svo stöddu."
Luke leit móður í kringum sig, á fjand
samleg andlitin og hatursfull augun.
„Allt í lagi. Ég fer núna. En faðir minn
var enginn heigull. Og það er eins gott
aðþiðvitið allir. að ég ætla mér að
sanna það!"
Luke ýtti mönnunum ákveðinn úr
vegi sinuni og gekk út.
LuKE gekk um þílastæðin i fimm
mínútur og reyndi að sefa æst skap sitt.
Eins og hugarástand hans var þessa
stundina, gat hann ekki séð eftir neinu
sem hann hafði gert eða sagt.
En hann var einnig reiður sjálfum sér.
Hvernig gat hann nú vonast til að fá
betri vitneskju um föður sinn. Auðséð
var. að hann hafði kveikt i glóðurn
gamals haturs á kránni, og þess hafði
hann síst óskað.
Þegar hjarta hans sló loks með eðli-
legum hraða, lagði Luke hægt af stað
heim til frú Watkins. Tónarnir frá
kóræfingunni ómuðu enn þegar hann
lagði af stað. Þeir virtust næstum
hljóma hæðnislega í þetta skiptið.
Allt var kyrrlátt og hljótt, og hann gat
ekki annað en hugsað til kvöldsins sem
hann hafði átt með Rhiannon eftir kór-
æfinguna, fyrir svo stuttu,
Hann hélt hugsandi áfram og tók ekki
eftir neinu í kringum sig. Einhvern tíma
heyrði hann skrjáfa í laufi, en hann
veitti því enga sérstaka athygli. Ekkert
vakti athygli hans, fyrr en hann heyrði
hvíslandi raddir framundan.
Hann reyndi að sannfæra sjálfan sig
um, að það hefði aðeins verið vindurinn
i laufunum. En þegar hann gekk lengrá
eftir veginum, sá hann, að nokkrir
karlmenn höfðu safnast saman fyrir
framan hann. Luke þurfli ekki að geta
sér til um tilgang þeirra.
Þegar hann kom að gömlu stein-
bryggjunni, sá hann þrjá menn biða þar í
myrkrinu. Luke staðnæmdist fyrir
framan þá. en þá birtust tveir lil
viðbótar bak við hann. Þeir höfðu leynst
í runnunum. Hann hafði enga
möguleika á að komast undan.
Haydn Hopkins gekk fyrst til hans.
„Þú varst lengi á leiðinni, lagsmaður."
„Láttu nú ekki eins og fífl, Hopkins.
Hvaða tilgangi á þetta að þjóna?”
„Það gæti farið svo, að þú hefðir gott
af því. Við höfum sagt þér að hypja þig,
en þú vilt ekki hlusta. Það virðist aðcins
vera ein leið til að láta þig skilja, við
hvað við eigum.”
Luke kreppti hnefana viðbúinn. „Og
hvers vegna er þér svona umhugað um
að losna við mig? Vegna föður míns eða
vegna Rhiannon Nation?"
Luke bjó sig undir fyrsta höggið og
það kom. Þegar Hopkins rauk á hann,
náði hann aðeins að koma á hann einu
höggi, áður en tveir mannanna gripu
hann aftanfrá og hentu honum niður.
Luke tókst að losa sig, og hann notaði
tækifærið og sló Will Prothero niður.
Hann reyndi að koma höggum á fleiri,
en átti fullt i fangi mcð að verjast
höggunum sem dundu á honum. 1
nokkrar sekúndur tók hann ekki eftir
neinu. og hann fann hvernig hann varð
sífellt máttfarnari. En um leið og hann
var að liða út af hættu höggin allt í einu.
Nokkur stund leið áður en Luke kom
til sjálfs síns. Það fyrsta sem hann sá var
Jack Morgan. Hann hélt Havdn fösluni
með annarri hendinni og öðrum maniii.
með hinni.
Will Prothero var að ranka við sér, og
tveir aðrir menn stóðu og horfðu á.
Jack Morgan virtist næstum enn
slærri nú en þcgar liann stóð á bak við
afgreiðsluborðið. „Jæja, þið eruð nú
meiri hetjurnar, allir fimm!” sagði hann
hæðnislega. ..Fimm á móti einum. ha?"
Hann hristi mennina sem hann hélt i.
..Þetta eru ekki þinar erjur. Jack"
byrjaði Haydn Hopkins.
„Erjur?” hermdi Morgan eftir honum.
„Þegar fimm menn ráðast á einn. þá
kalla ég það ekki erjur. Ég kalla það
morð. Og þú, Will Prothero." Hann
sneri sér að minnsta manninum.
„Heldurðu að faðir þinn hefði verið
hreykinn af þér?”
Prothero svaraði ekki. Hann leit ekki
einu sinni upp.
„Jæja, getið þið þá hundskast heim?”
Morgan sneri sér í hálfhring. „Eða viljið
þið frekar vera fimm á móti tveimur?”
Haydn Hopkins gretti sig, en sagði
ekki neitt. Allir fimm hröðuðu þeir sér
niður götuna.
Luke stundi af sársauka og Jack
Morgan beygði sig yfir hann og
athugaði útlimi hans kunnáttusamlega.
„Vertu rólegur hr. Owen. Það er
ekkert brotið. sem betur fer."
Hann hjálpaði Luke á fætur. „Þú
stóðst þig með prýði, lagsmaður. Faðir
þinn hefði orðið stoltur af þér!”
Luke leit undrandi á hann.
„Þekktir þú föður minn?”
„Já. Einu sinni fyrir lóngu. Og
ég held að þú hafir rétt fyrir þér. Ég veit
ekki hvað skeði i námuslysinu — ég var í
hernum þá. En ég er viss um eitt —
Enoch Owen var enginn heigull. Faðir
þinn var hugaðri en nokkur annar
maður sem ég hef kynnst!”
En Luke hlustaði ekki lengur, þó að
SðMrfátrffy/aScn
LAUGAVEG 51 - II. HÆÐ - SÍM113470
25. tbl. Vikan 47