Vikan - 21.06.1979, Blaðsíða 37

Hann bjóst við, að konan myndi
bresta i grát, þær voru vanar þvi,
konurnar, þegar hann talaði um menn
þeirra, eins og þeir væru enn lifs. Hann
var viðbúinn þvi versta.
— Já, auðvitað er hann við, sagði frú
Hagedorn og brosti elskulega. — Gjörið
þér svo vel að ganga inn.
Chubb fann, hvernig smeðjulegt
brosið vék fyrir undrunar- og skelfingar-
svip. Var konan viti sinu fjær af sorg?
Eða var maðurinn ennþá sprelllifandi?
Hvern var þá átt við í dánartilkynning-
unni?
Hann reyndi að láta ekki á neinu þera
og huggaði sig með því, að ennþá hefði
hann ekki tekið sér neitt ólöglegt fyrir
hendur og hann gæti bjargað sér frá
vandræðum. Hann fylgdi konunni eftir
inn í fordyrið. Innifyrir var dimmt og
drungalegt. Veggirnir voru klæddir
dökkum viði, og einkennileg angan fyllti
loftið. Gríðarmikið elgshöfuð starði
illilega á hann ofan af veggnum. Það
setti hroll að Chubb, hann hefði heldur
kosið sólskinið utandyra. En vegna
böggulsins undir handleggnum fylgdi
hann á eftir fru Hagedorn gegnum
langan gang inn úr fordyrinu.
Inn um opnar dyr sá Chubb tvo
menn, sem ræddu saman lágum
hljóðum um staðsetningu silfurbúinnar,
svartrar kistu með iburðarmiklum
útskurði. Bak við kistuna var haf af
rauðum og hvitum blómum. Annar
mannanna var hár og sérstaklega grann-
vaxinn, eins og lifandi lík, ef svo mætti
segja. Aftur á móti var hinn maðurinn
lágvaxinn og gildur og klæddur gráum
buxum, sem hann hélt uppi með hlægi-
legum, grænum axlaböndum. Þeir
virtust ósammála um, hvort kistulokið
yrði tekið af við síðara tækifæri eða
ekki.
Litli maðurinn kom skyndilega auga á
Chubb i dyrunum. Orðalaust gekk hann
til dyranna og skellti aftur hurðinni.
Vw-HUBB brá hastarlega og stóð graf-
kyrr í sömu sporum litla stund, en áttaði
sig fljótt og hraðaði sér á eftir frú Hage-
dorn. Hún fylgdi honum til herbergis,
sem var jafn ömurlegt og fordyrið, bauð
honum sæti i óþægilegum stól með
hekluðum dúllum, sem festar voru með
tituprjónum á arma og bak. Þegar hún
bjóst til að yfirgefa herbergið orðalaust,
fann Chubb sig knúinn til að segja
eitthvað.
— Frú Hagedom, I sambandi við
manninn yðar . . humm . . . eruð þér
vissar um, að ég komi ekki á óþægilegu
augnabliki. Ég vil alls ekki vera til
óþæginda. Ef ekki stendur vel á fyrir
honum, get ég...
— Langt frá þvi, svaraði konan. —
Þetta er allt i lagi. Nú skal ég sækja
hann.
I hálfgerðri örvæntingu leitaði Chubb
eftir úrklippunni i vasa sinum. —
Maðurinn yðar er Jerrold Hagedorn,
eða er ekki svo?
— Ó, ó, guð hjálpi mér. Það var
greinilegt, að loks hafði Chubb snert
viðkvæman blett. Frú Hagedorn reyndi
eitt andartak að halda stillingu sinni, en
árangurslaust. Kjökrandi féll hún niður
á rauða flauelssófann og grét sárt og
hömlulaust.
Þetta var i meira samræmi við það,
sem Chubb hafði reiknað með. Hann
læddist að sófanum, settist við hlið hinn-
ar grátandi konu og greip hönd hennar.
— Frú Hagedorn, fyrirgefið mér. Mig
grunaði ekki, að maðurinn yðar....
— Fræn . . frændi . . . frændi Jerry
var ekki maðurinn minn.
— Frændi Jerry? Chubb andvarpaði
þungan. Dánartilkynningin i blaðinu
hafði ekki verið sérlega nákvæm, og
hann hafði gengið út frá þvi sem sjálf-
sögðu, að þetta væri eiginmaðurinn í
húsinu. Jæja, þetta skýrði allavega ein-
kennilega framkomu konunnar. Dauður
frændi i staðinn fyrir dauðan eigin-
mann. Það gerði málið nokkuð flóknara,
en málið var ekki ennþá tapað, langt frá
þvi.
— Hann . . . hann var reyndar ekki
frændi minn í rauninni, hélt frúin áfram.
— Jerry var hálfbróðir mannsins mins,
Berrands. Skiljið þér, Jerry var af fyrra
hjónabandi hans Hagedorns afa, og...
— Ég skil, ég skil, sagði Chubb og
reyndi að vera mildilegur í röddinni.
Hann gaut augunum til böggulsins I
stólnum á móti þeim. — Ef ég mætti nú
fá að...
— Við kölluðum hann bara Jerry
frænda. 1 fimm ár bjó hann hér, herra
Chubb. Hafði herbergið á móti
stiganum, við hliðina á herbergi Scofield
ömmu. Hún tilheyrir minni fjölskyldu.
— Að sjálfsögðu. Jæja, en ættum við
nú kannski...
— Scofield amma er í herbergi með
Harriet. Töfrandi, ung stúlka, hún
Harriet litla. Viðbuðum hennieinkaher-
berai. en bað vildi hún ekki hevra
minnst á. Vildi alltaf vera sem næst
ömmu, ef hún væri hjálparþurfi, sagði
hún. En í hreinskilni sagt held ég, að
ástæðan hafi verið sú, að hún kærði sig
ekki um að vera í næsta herbergi við
Wilder frænda sinn. Ég ætti auðvitað
ekki að tala um þetta við yður,
bláókunnugan manninn, en ég skil ekki,
hvernig Hagedornarnir eða Scofield-
arnir hafa getað getið af sér óbermið
hann Wilber.
Kc
.ONAN var greinilega komin á
kaf í ættartöluna. Chubb reyndi að
skjóta inn orði fullur skelfingar yfir því,
sem koma myndi um hina miklu ætt.
— En...
— Wilber frændi er rauðhærður og
freknóttur. Enginn i Scofield fjölskyld-
unni hefur þann yfirlit svo ég viti til.
Ekki heldur neinn af Hagedorn ættinni.
En Bertrand segir, að þetta hafi
Matthildur frænka haft upp úr hjóna-
bandi sinum með sölumanninum. Bæði
fórust í járnbrautarslysi við North
Creek, og enginn gat fengið Bert ofan af
þeirri fásinnu að bjóða unga manninum
að dveljast hjá okkur. Hann kvelur
köttinn og stelur kökum úr búrinu. Eitt
sinn kom ég drengnum að óvörum, þar
sem hann var að stela peningum í
herbergi Soffiu. Soffia er reyndar
systurdóttir mín, frá hjónabandi...
— Segið mér, kæra frú, hve margt
fólk býr hér í húsinu?
— Frú Hagedorn varð íhugul á svip
og hleypti í brýnnar. — Látum okkur
sjá, það er aðeins fjölskyldan að sjálf-
sögðu. Eins og stendur erum við tiu, auk
okkar Berts. Við erum sem sagt tólf.
Charlie frændi minn kom í vikunni sem
leið. Já, og nú er Jerry frændi látinn, nú
þá erum við auðvitað ellefu ....
— Ellefu manna fjölskylda og allir
undir sama þaki. Chubb sló út
höndunum í undrun. — Það má vera
I
mikill stuðningur að vera mörg saman,
þegar sorgin kveður dyra. Þetta er
óvenjulegt nú á timum, þegar unga
fólkið vill helst koma foreldrum sínum
fyrir á stofnunum. Það er dásamlegt. að
enn skuli vera við lýði gömlu, stóru fjöl-
skyldurnar. þar sem ást og eindrægni
ríkir.
— O, það er ekki alltaf auðvelt, get ég
sagt yður, svaraði frú Hagedorn. —
Wilber er að sjálfsögðu verstur. Svo er
Mildred frænka gengin í barndóm. Og
nú, þegar Jerry frændi er genginn á vit
feðranna...
— Jerry frændi er sem sagt Jerrold
Hagedorn, sem lést nýverið?
— Stendur heima. Aumingja Jerry
frændi...
Frú Hagedorn grét aftur. hljóðum.
sárum gráti.
— Reyndar er það vegna hans, sem ég
er kominn, frú. Chubb sótti böggulinn
og bjó sig undir að opna hann.
— Fyrir nokkrum vikum kom Jerrold
Hagedorn i verslunina til min og pantaði
þetta.
— Chubb vafði pappírnum af og lagði
innihaldið i kjöltu frú Hagedorn.
— Mér sýnist þetta vera skjalamappa.
— Svo er frú. Mjög sérstök, cf ég má
vekja athygli yðar á því. Handsaumuð
úrekta kamelskinni.
— Kamelskinni?
— Já, það er endingarbetra en nauta-
eða svínsleður.
— Er það svo. 0. nei sko. Nafn Jerrys
frænda meðgullnu letri.
— Já, hann iagði áherslu á að gefa
möppunni persónulegan blæ, ef svo má
segja. Mjög vandasamt og erfitt verk, ef
ég mætti leyfa mér að segja svo.
tJÍÐASTA setningin var sögð með
stoltri rödd fagmannsins og virðingu
fyrir smekk hins látna. Chubb leiddi
varla hugann að því, að mappan hafði
þrem tímum áður hangið hjá veðlánara
og að vinur hans. Ed, hafði á augabragði
gyllt stafina.
— Mikið er þetta líkt Jerry frænda,
sagði frú Hagedorn. — Hann pantaði
furðulegustu hluti. sem hann hafði
engin not fyrir.
— Já, frú, sagði Chubb. — Nú reikna
ég með, að þar sem þetta er eitt af hans
síðustu verkum, hafi þessi mappa tölu-
vert gildi fyrir fjölskylduna.
— Já, svo sannarlega. Frú Hagedorn
þrýsti möppunni að brjósti sér. — Þelta
er næstum eins og sending úr djúpi
grafar. Við munum sannarlega setja
hana á heiðursstað.
— Ég er sannfærður um það, sagði
Chubb. Hann hóstaði vandræðalega. —
Það er aðeins eitt, frú. Svo er mál með
vexti.að....
— Hvað þá?