Vikan - 21.06.1979, Blaðsíða 19

og kreisti svörtu töskuna sem móðir min
hafði lánað mér. Nokkuð sem hann
myndi eiga til minningar það sem eftir
var. Það sem eftir var. Tíu árásir eftir.
Grámóða sveif yfir mig og ég ýtti hugs-
uninni ákveðin frá mér og einbeitti mér
að líðandi stund.
Konungurinn nældi orðuna á brjóst
hans, brosti lítillega og talaði við hann.
Johnny sagði mér seinna að hann hefði
spurt hann hvernig hendur hans væru.
Hann hafði niunað ástæðurnar fyrir
flugorðunni eftir allan þennan tíma. Þeir
virtust eiga nokkrar samræður, síðan
hneigði hann sig, eins og hann hafði gert
fyrir öllum hinum, í virðingarskyni við
hugrekki þeirra býst ég við, til að þakka
þeim fyrir hönd okkar allra.
Faðir minn brosti til mín og rétti mér
höndina. Ég er viss um að honum var
ljóst hve þetta augnablik var mér mikil-
vægt. Hann var alltaf sérstaklega
næmur.
„Þú hlýtur að vera hreykin af hon-
um,” sagði hann.
Þá leyfði ég mér að gráta pinulítið, en
ekki lengi.
Faðir minn krafðist þess að fá að
bjóða okkur öllum til hádegisverðar. Á
Café Royal, hvorki meira né minna. Á
stríðsmælikvarða var þetta alveg ljóm-
andi máltíð. Á eftir skildu þau móðir
mín viö okkur til að heimsækja gamlan
starfsbróður, sem starfaði við Pálskirkj-
una, eftir að hafa ráðgert að hitta okkur
aftur við King Cross í tíma til að ná hálf-
niu lestinni til Peterborough um kvöldið.
Það var enn tími til að hlusta á seinni
hluta hádegisverðarkonsertsins á Royal
Exchange. Richie vildi eitthvað meira
spennandi og fór á Nuffield Centre, þar
sem viö ætluðum að hitta hann síðar.
Þegar við komum á Exchange var
hljómlistarsalurinn troðfullur, sem ekki
var undarlegt þvi að Myra Hess var að
leika. Við urðum að standa og Johnny
hallaði sér að súlu og hlustaði af innlifun
og gaf henni alla sina athygli. Mig
minnir að á dagskránni hafi aðallega
verið Bach, en hún endaði á litlu sér-
kennilegu verki, sem hét „Le Pastour”
eftir Gabriel Grovlez og hún lék það af
sérstaklega mikilli tilfinningu.
Johnny var fremur sorgmæddur á
svipinn þegar við gengum út í gegnum
þvöguna. „Hvað er að?” spurði ég.
„O, ég er bara að vorkenna sjálfum
mér.”
„Hvers vegna?”
„Af þvi að ég verð aldrei svona góður
— ekki héðan af.” Hann rétti fram hend-
urnar, það strekktist á brunaörunum og
það glampaði einkennilega á húðina.
„Og ég hefði getaðorðið það, Kate.”
Ég greip í ermina, þegar hann reyndi
að halda áfram, og fékk hann til að snúa
sér að mér. „Það er staðreynd að nú
getur þú það ekki. Svo að hvað ætlar þú
að gera i því?”
„Dansa við þig allan eftirmiðdaginn.”
Hann tók í handlegginn á mér og við
flýttum okkur i gegnum þvöguna.
Nuffield Centre var í Wardour stræti.
Það var klúbbur sem bauð upp á ókeypis
skemmtun fyrir hermenn. Flestar
frægar stjörnur þess tíma komu þar
fram.
Mér fannst þetta allt mjög spennandi
því að ég hafði aldrei komið á slíkan
stað. Roy Fox og hljómsveit hans komu
fram þennan dag og staðurinn var fullur
af alls konar hermönnum, Frökkum,
Pólverjum, Belgum, Ameríkönum og
auðvitað Bretum og margar stúlkur að
auki. Hér um bil það fyrsta sem við sá-
um, þegar við komum inn, var Richie
sem dansaði kinn við kinn við ljóshærð-
an ATS liðþjálfa. Við mjökuðum okkur
inn í þvöguna til þeirra.
Ég var í örmum Johnnys, Ijósin voru
mild og hin frábæra hljómsveit lék. Ég
var nær himnaríki en mig hafði dreymt
að mögulegt væri. Einhvern veginn var
eins og ég þreyttist ekki og við dönsuð-
um allan eftirmiðdaginn.
En eftirminnilegasta augnablikið kom
seinna, í hléi þegar við dönsuðum eftir
plötum. Þeir léku lag, sem ég mun aldrei
gleyma. A1 Bowly, sem hafði farist í loft-
árás á London, söng „A Foggy Day in
London Town”. Það minnti mig á fyrsta
kvöldið okkar — á dansleikinn í félags-
heimilinu. Ég hallaði höfðinu að öxlinni
á Johnny i rökkrinu og óskaði að þetta
tæki aldrei enda.
Við fórum skömmu síðar, eftir að,
hafa skipst á nokkrum orðum við Richie
sem ráðgerði að hitta okkur klukkan sjö
á tröppunum við Viktoriustyttuna fyrir
framan Buckinghamhöll.
„En við erum nýkomin þaðan," sagði
Johnny. „Hver er hugmyndin?”
„Mig langar bara aö sjá gamla staðinn
aftur áður en ég fer,” sagði Richie, „og
mér finnst það ágætis hugmynd að enda
daginn þar sem hann hófst.”
Mér fannst þetta hafa tvíræða merk-
ingu en sagði við sjálfa mig að ef til vill
hugsaði ég of mikið um að eitthvað ann-
að byggi undir orðum Richies þessa dag-
ana.
Þótt undarlegt megi virðast var þoka
þetta kvöld. Ég man að ég gekk eftir ár-
bakkanum um sexleytið og þokulúðr-
arnir vældu ámátlega yfir ánni.
Hávaðinn frá umferðinni virtist litill og
fjarlægur og gjálfrið i vatninu við ár-
bakkann virtist miklu háværara. Það var
kyrrt og hljótt og við sögðum varla
nokkurt einasta orð.
Við gengum áfram i endalausri þögn-
inni. Á þessari stundu flæddu allar tilfinn-
ingar mínar til hans upp á yfirborðið og
Ókeypis eyðublöð á afgreiðslunni:
Bíll: Sölutilkynningar, tryggingabréf, víxlar, afsöl.
Lausafé: Kaupsamningar, víxlar.
Húsnæði: Húsaleigusamningar.
Dagblaðið er smáauglýsingablaðið
Dagblaðið afgreiðsla Þverholti 11 sími 27022
Miðstöð smáauglýsingaviðskiptanna
Smáauglýsingaþjónustan.
íi
iBIAÐIB
Dagblaðið er smáauglýsingablaðið Afgreiðsla Þverholti 11, sími 27022
ZS. tbl. Vikan 19