Vikan - 09.08.1979, Blaðsíða 10

Það var gaman á þeim árum.
nög af kvenfólki... maður lifandi.
drjúgan. Stuttu síðar kom ég að honum í
næsta herbergi þar sem hann var í óða önn
að tæta og grúska í skrifborðsskúffunni
minni. Þóttist hann vera að skoða frí-
merkjasafnið mitt, en í þá tíð átti ég engin
frímerki. Það er alveg ljóst að þetta var
njósnari og hann var að njósna um mig.
— Höfðuð þið ekkert samband við
móðurflokkinn í Þýskalandi?
— Nei, ef á að fara að æpa eitthvað um
þetta í blöðin þá vil ég að það komi skýrt
fram að við höfðum aldrei hið minnsta
samband við nasista í Þýskalandi (Nú er
Helga mikið niðri fyrir, en nær sér fljótlega
og helduráfram):
— Það dró mjög úr starfsemi Þjóðernis-
flokksins eftir að Bretinn kom. Ég skal ekk-
ert um það segja hvort íslenskir nasistar
hafi orðið hræddir þegar óvinurinn hertók
landið, alla vega létu menn minna á sér
bera eftir það. Sumir snarsnerust og þóttust
ekki vera þjóðernissinnar lengur, aðrir
þögðu þunnu hljóði, og svo eru það menn
eins og ég sem þorum að kannast við að
hafa verið nasistar og erum stoltir af. Ég fór
alltaf í búninginn minn á tyllidögum, sér-
staklega 1. maí, en hélt mig mest inni við
vegna þess að ég vildi ekki vera að raska ró
manna með því að sýna mig á almannafæri
í fullum skrúða. En það var jafngaman að
sitja í búningnum inni í stofu.
Stelpan í bakaríinu
— Hvar er búningurinn núna?
— Því miður get ég ekki sýnt þér hann.
Konan sem ég held mest við núna taldi rétt-
ast að fela hann. Það er sama konan og olli
því að ég hef verið búsettur hér í Keflavík
að mestu síðan 1939. Upphaflega kom ég
hingað til að vinna að bryggjugerð á vegum
Óskars Halldórssonar, en spor þess mikil-
mennis liggja víða þó á ýmsu hafi gengið.
Ég kom sem sagt hingað til að byggja
bryggju og þá var hér stelpa sem vann í
bakaríinu ...! Og hér er ég ennþá. Konan
var félagi nr. 19 í Þjóðernisflokknum en
samt faldi hún búninginn. Ég gaf aldrei út
félagaskírteini handa sjálfum mér — ég var
félagi nr. 1 og þurfti ekki skírteini.
— Það var gaman á þessum árum. Allt-
af nóg að gera og kvenfólkið ... maður lif-
andi, þjóðernissinnar þóttu flottir. Búning-
arnir okkar voru saumaðir hérlendis og við
vorum með nasistafánann og armborðana í
íslensku fánalitunum — fallegt! Við
höfðum aðstöðu í Tjarnargötu 3, þar fund-
uðum við gjarnan og frá þeim stað hófust
flestar göngur okkar. Ég var mælskur I þá
daga og talaði mikið á útifundum. Komm-
arnir voru alltaf með kylfur uppi I erminni
þegar mikið stóð til og einhverju sinni
reyndi einn af þeim að berja mig með kylfu.
Þó ég væri ekki stór þá tókst mér að snúa
kylfuna úr höndum hans og notaði hana
síðan sem rauðan þráð í ræðu sem ég hélt
þarna skömmu síðar. Það var gerður góður
rómur að máli mínu og rökum.
— Reyndir þú ekki að komast á þing?
— Jú, ég bauð mig fram þrisvar og féll
jafnoft. Tvisvar í Reykjavík og einu sinni í
Reykjaneskjördæmi. Á Reykjanesi var
andstæðingurinn enginn annar en Ólafur
Thors og þegar ég var að reyna að standa
uppi í hárinu á honum á fundum, var hann
vanur að hrópa: — Hver er þessi strákur?
Látið hann þegja. Getið þið ekki farið í
burtu með strákinn! En mannfjöldinn
sinnti því aldrei þannig að Thors fékk ekki
hjálp við að fjarlægja mig. Maður var
mælskur í þá daga. í Reykjavík var ég í
fyrsta sæti á framboðslista flokks þjóðernis-
sinna og ég man eftir að Óskar Halldórsson
var í þriðja. Óskar var minn maður og ég
10 Vikan 32. tbl.