Vikan - 09.08.1979, Blaðsíða 26

Pf\\t Sue
“Ti **«
pað er
aðbam
harW er
sér ímyn
vinurinw
byrJa
Paul var fjögurra ára þegar hann kom
til okkar. Hann var lítill eftir aldri.
veiklulegur og afskaplega gugginn.
Þunnt hárið var illa klippt og bláu augun
hans virtust of stór fyrir litið. fölt andlit-
ið. Með honum kom Goobie — hinn
ósýnilegi vinur hans.
Þetta var erfiður timi fyrir okkur öll.
Þessi tími réð úrslitum um hvort Paul
tæki okkur og við honum. Ef allt gengi
vel mundum við ganga frá ættleiðingar-
skjölunum.
Við vorum aðvöruð um, að hann væri
frekar erfiður. en þegar á reyndi kom i
Ijós. að þar var vægt til orða tekið. Það
var eins og að reyna að stöðva rigning-
una á miðri leið að reyna að koma brosi
á þetta föla andlit.
Þegar við Phil reyndum að skemmta
honum leit hann á okkur fjarrænn á svip
og ef við reyndum að nálgast hann og
kjassa rann hann úr örmum okkar eins
og áll. hljóp út í horn og hóf endalausar
samræður viðGoobie.
Ég hafði heyrt um börn, sem áttu
ímyndaðan leikfélaga en Goobie var
meira en leikfélagi. Hann var vörn gegn
öllu, sem Paul vantreysti. Hann virtist
vantreysta okkur.
Það var átakanlegt að sjá þessa litlu
veru húka úti i horni með bakið fram i
herbergið og tala lágum rómi við hina
ósýnilegu veru.
En þrátt fyrir undarlega hegðun sina
vann Paul hug okkar og hjarta og við
þráðum heitt að sjá hann verða hraustan
og kraftmikinn. En hvernig mátti það
verða?
Á hverju kvöldi, þegar Paul var
kominn i rúmið i bjarta litla herberginu.
sem við höfðum einu sinni útbúið fyrir
okkar eigin son. las ég fyrir hann sögu.
Hann krafðist þess. að ég læsi söguna
hægt svo að Goobie skildi hana.
Ég varð líka að sitja nógu langt frá
Paul til að það væri pláss fyrir Goobie á
milli okkar. Og þannig var það alltaf —
bil á milli okkar — og bilið var Goobie.
Goobie var örugglega raunverulegri
fyrir Paul en við vorum. Raunverulegri
en Phil með krikketleiki og fótbolta eða
ég með heimabakaðar kökur og göngu-
ferðir i skemmtigarðinum.
„Sjáðu. Paul — endur,” sagði ég og
hann sneri sér frá mér. benti og sagði.
„Sjáðu. Goobie — endur."
Forstöðukonan á barnaheimilinu
hafði varað okkur við ímynduðum leik-
félaga hans. „Mörg börn eiga slika fé-
laga . ..” sagði hún, „en það er öðruvisi
með Paul. Ég held að hann sé svo lok-
aður inni i sinum eigin heimi að Goobie.
eins og hann kallar hann. eigi ást hans
alla.”
„Við höfum alls ekki getað nálgast
hann. Ég veit ekki hvort ykkur tekst það
. .. ef til vill inni á venjulegu heimili
En ég hafði verið viss um að allt yrði i
lagi. Ég sagði að við hefðum nóga ást að
gefa, við Phil — og að Paul myndi fá
meira en nóg.
Forstöðukonan horfði alvarlega á
mig.
„Það er mjög erfitt. frú Hadden.”
sagði hún hægt, „að gefa barni eitthvað.
sem það vill ekki taka við. Ó. Paul þarfn-
ast ástar — þarfnast hennar mjög — en
hugur hans virðist hafa einangrað sig frá
raunveruleikanum. Svo að þið skuluð
ekki búast við of miklu af honum."
Það var Phil, sem svaraði, „Við bú-
umst ekki við neinu. Við viljum einungis
gefa barni gott heimili." Hann þurfti
ekki að bæta þvi við að ég var ófær um
að eignast annað barn eða að sonur okk-
ar hafði dáið fjögurra ára — á sama aldri
og Paul var.
Hún vissi þegar um þann hörmulega
tima og hafði þá þegar reynt að telja
okkur frá því að taka Paul vegna þess
sagði hún. að líkindin yrðu of mikil og
endurminningar of sárar að bera. Við
svöruðum því til, að það vandamál
kæmi upp í hvert sinn, sem við sæjum
litinn dreng, hvar sem var.
Þar sem Paul var eina barnið. sem
hægt var að fá. vegna þess að hann var
erfiður, höfðum við maldað í móinn og
sagt að hann þarfnaðist okkar jafnvel
meira en við hans.
En þarfnaðist hann okkar?
Ég velti þvi fyrir mér rigningardag
nokkum, þegar hann sat og horfði út um
bilrúðuna gjörsneyddur áhuga eða lifi.
Höfðum við tekið of mikið á okkur? Var
þessi litli drengur þegar allt kom ti! alls
hamingjusamari i sinum eigin tilbúna
heimi en hörðum raunveruleikanum?
Hann var sá eini sem komst lífs af úr
hræðilegu bilslysi. Hann átti enga nána
ættingja nema gamlan afa. sem myndi
ckki vera fær um að lita eftir nokkrum
dreng.
„Mig langar að reyna.” sagði ég
ákveðin.
Svo að hér vorum við — lítil og. að
þvi er öðrum virtist. venjuleg fjölskylda.
Paul var litill og Ijóshærður og gat auð-
veldlega verið sonur minn. Þó hafði
Jeremy verið dökkhærður. þróttmikill,
óþekkur og hrekkjóttur. Hann átti enn
hjarta mitt og ég vissi. að svo var einnig
með Phil.
Við héldumst þétt i hendur á leiðinni
þegar við gengum inn á skrifstofu for-
stöðukonunnar og andlit okkar hljóta að
hafa endurspeglað innri spennu okkar
ogákvörðun.
Þessar tilfinningar véku þó fljótt fyrir
þolinmæði. Við vorum þolinmóð, þegar
Paul sneri sér frá okkur og einnig þegar
hann grét á næturnar, en erfiðast var
það þegar hann tók reiðiköst.
Stundum grýtti hann hlutum í þessum
reiðiköstum og lýsti þvi síðan yfir, að
hann væri saklaus. „Goobie gerði það,"
sagði hann alvarlegur. „Hann er aftur
óþekkur i dag."
Hann bar fram þessa afsökun dag
nokkurn eftir að hafa brotið fallegan
vasa, sem var brúðargjöf frá Sylviu
frænku minni. Sylvia frænka var ger-
semi. Hún átti mjög lítið af peningum og
ég vissi að hún hlaut að hafa sparað
mánuðum saman til að geta keypt vas-
ann.
Skyndilega var þolinmæði mín á
þrotum. „Ég veit ekki hvor ykkar braut
hann,” sagði ég, „en hvor sem það var er
mjög óþekkur drengur. Okkur þykir
mjög vænt um konuna sem gaf okkur
hann."
Paul leit á mig tærum bláum augum.
„Hvað þýðir að þykja vænt um?"
Reiðin bráði af mér á meðan ég reyndi
að finna svar. „Að þykja vænt um þýðir
...” Ég stoppaði og byrjaði aftur. „Að
þykja vænt um þýðir að þér liki við þau,
að þau séu vinir þínir, að þú viljir ekki
særa þau."
Ég beygði mig niður og tók utan um
grannan líkamann i hárauðu peysunni.
„Okkur þykir vænt um þig, Paul. Mjög
vænt um þig."
Hann leit gætilega á mig, sleit sig
síðan lausan frá mér og sagði: „Mér
þykir vænt um Goobie.”
Fjandans Goobie, hugsaði ég.
Paul virtist ekki vera óhamingjusam
ur hjá okkur, en hann var heldur ekki
hamingjusamur. Skemmtiferðir og
strandferðir gátu engu breytt þar um.
Ég var að missa kjarkinn.
„Hann mun aldrei elska okkur ..
kjökraði ég upp við öxl Phil kvöld nokk-
urt, þegar hann var kominn i rúmið.
„Við eigum hann ekki og hann veit það.
En ég er hrædd um hann. Phil, hvað
mun verða um hann ef þetta gengur
ekki?”
26 Vikan 32. tbl.