Vikan - 21.02.1980, Blaðsíða 20

DAIHATSUUMBODID CharOClC
ARMÚLA 23. SlMl Ö5870 ^
Framhaldssaga
hvítnuðu. Svo hreyfðumst við loks af
stað og ég hugsaði með mér: Hann
jafnar sig eftir smástund.
Og það var heldur ekkert sem ég gat
gert fyrir hann, þar sem hann hafði
aldrei viljað viðurkenna að hann væri
flughræddur. Ég vissi að hann yrði því
fegnastur ef ég létist ekki taka eftir
neinu.
Þegar við vorum komin i loftið lét
pabbi tímann líða þessa aprílnótt við
lestur, milli þess sem hann svaf. Þegar
við byrjuðum að lækka flugið yfir Paris
var farið að birta af degi.
r
I
mánaskini
Þegar tollskoðuninni var lokið fylgdi
ég honum að sæti í stóra salnum í aðal-
byggingunni og fór sjálf að leita að kerru
undir farangurinn. „Bíddu nú bara
hérna alveg rólegur,” sagði ég við hann,
„meðan ég skipti ferðatékka svo við
höfum nóg til morguns.”
Þegar ég var búin að Ijúka því sem ég
ætlaði mér í bankanum flýtti ég mér
aftur þangað sem pabbi sat. Hann sat
þolinmóður á sama stað, önnur höndin
hvildi á farangurskerrunni og frakkinn
hans lá yfir hnén. Vesalings pabbi,
hugsaði ég þegar ég sá að hann var með
lokuð augun, hann hlýtur að vera alveg
örþreyttur. Ég var ákveðin i að fá hann
til að leggja sig undir eins og við kæmum
á hótelið.
Um leið og ég tók frakkann hans sagði
ég: „Nú getum við farið. Farðu nú í
frakkann meðan ég næ f leigubíl."
Höndin, sem legið hafði á frakkanum,
féll aftur á læri hans um leið og ég tók
frakkann. „Nú verðurðu að vakna,”
sagði ég glaðlega um leið og ég lagði
höndina á öxl hans og hristi hann
svolítið. Höndin, sem hvilt hafði á
farangurskerrunni, rann niður og um
leið seig pabbi til hliðar á bekknum. Ég
veinaði upp yfir mig aftur og aftur, eins
og ég gæti ekki hætt — „Pabbi, nei!
Nei!”
í París voru allir einkar hjálplegir, en
reyndar á fremur ópersónulegan hátt —
en það má líka segja að þannig sé
dauðinn — og ég, sem var eini
syrgjandinn, var bæði ókunnug og auk
þess útlendingur.
Eina undantekningin frá þessu var
Skoti nokkur frá breska sendiráðinu,
Robertson að nafni. Hann sá hikið sem
kom á mig, þegar hann spurði hvort það
ætti að flytja lik föður míns til Englands
til greftrunar, og bætti vingjarnlega við:
„Eða kannski til Afríku?"
Ég vissi það ekki. Hann hafði yfir-
gefið Afríku fyrir fullt og allt daginn
áður og eftir tuttugu og fimm ára fjar-
veru var ekki margt sem batt hann við
England. Það var eins og heili minn væri
lamaður.
„Hvað með ættingja ykkar, ungfrú
Forrest? Bræður hans eða systur?”
Ég var komin með leiðinda
höfuðverk, sem ekki virtist vera líklegur
til að hverfa á næstunni. Þetta var allt
ein martröð. Ég svaraði: „Bara Julian
Marsh, frændi minn. Hann er — hann
var — eiginmaður móðursystur minnar.
svo hann er tengdur mér i rauninni en
ekki skyldur.”
„Hefurðu sent honum skeyti?” spurði
herra Robertson. „Viltu kannski að ég
geri það?”
Ég kinkaði kolli.
„Hvar á hann heima, góða mín?"
„I Warwickshire.”
„Ja, hérna. Ég er vel kunnugur þar
um slóðir, er reyndar sjálfur frá
Worcestershire. En elsti sonur minn
starfar I aðlaðandi borg sem heitir
Boulting Magna. Veistu hvort þaðer ná-
lægt þar sem frændi þinn býr?"
„Ég veit það ekki. Það heitir Priory
Cross þar sem hann á heima.”
„Og pabbi þinn ætlaði að heimsækja
hann segirðu. Voru þeir nánir vinir?”
„Nei, við hittum þau aldrei — en ég
man samt að við mamma gistum einu
ifthni hjá.þeiw, á lteiQ,heim tjLEpsaka:”
„Hvar ungfrú — hérna — Joanna, er
það ekki? Hvar sa^irðl> að þið hafið
gist?"
„1 Kenya. Nakuru, ekki langt frá
Nairobi. Þau bjuggu þar þá, en þau fóru
frá Kenya fyrir um það bil tiu árum,
eftir að frænka mín dó. Ég hef aldrei séð
þau aftur.”
,,Já, ég skil”. Herra Robertson þagði
Og var greinilega að hugsa.
„Joanna,” sagði hann loks, „ég held
að það væri best ef jarðarför föður þins
I upphafi nys aratugs orkukri
DAIHATSU CHAR
Þoir munu láir eftir sem gæla enn við þá von i brjósti að aftur t
timar odyrs eldsneytis. A Islandi hækkaði beminlitrinn á sl árí u
kr. i '170 oq ekki mun f jarri lagi miðað við rikjandi verðbóigu svo
sc annað tekið með i reikninginn, að i lok þessa ái s verði hann kor
DAIHATSU CHARADE er svariö við þessum vanda Bifreið 9.
tugsins er til sölu i dag. Margfaldur sigur i Sparakstui skcppnum
lendis og á alþjoðavettvangi staðfestir mikilvægi CHARADE i ba
OAIHATSU CHARADE er 5 manna framhjoladnlinn, moð V
þriggja strokka f jorgengisvél, vegur 660 kg og vinnur léttilega
þaO verk, sem miklu stærri bifreiðar gera ötrulega allmikill, i
góður, lipur ogsparneytnin slik að best er að spyrja næsta mann.
a CHARADE til að sannfærast.

ann, sem
lest
um
1
;
Rv. ■

Charao?
10 Vlkati 8. tbl.