Vikan - 21.02.1980, Blaðsíða 18

Hvernig stóð á því að afrísk hindur-
vitni megnuðu að varpa skugga á líf
fólks í þessu kyrrláta enska
smáþorpi?
HILDA ROTHWELL:
Ég hjálpaði föður minum að komast
um borð í flugvélina á flugvellinum í
Douala, settist síðan sjálf við hlið hans
og beið þess að flugið til Parísar hæfist.
Það var kontið frant yfir miðnætti og
hann niálti ekki missa nætursvefninn.
Hann var tekinn að sjá, en hann
j fullvissaði mig um að hann væri aðeins
fireyttur. Ég varpaði öndinni léttar og
i fór að blaða í ffmariti, þangað til mért
; varð allt i einu hugsað til þess að þetta
væri að öllum líkindum i síðasta sinn
sem ég sæi Afriku.
1 Hl'tir tuttugu og finim ára starf hjá
utanrikisþjónustunni var hann nú á
förum. ekki nema tveim mánuðum áður
en hann átti að fara á eftirlaun. Hann
hafði veikst skyndilega svo ég hafði
flogið til hans og hjúkrað honum og
aðstoðað við að pakka niður hinu og
þessu sent safnast santan á tuttugu ára
starfsferli.
Bernskuminningar minar voru tengd-
ar töfrunt Afriku sem ég ntyndi aldrei
gleyma. En pabbi hlaut að sakna Afríku
meira en ég, þvi frá þvi ég var tólf ára
hafði ég verið i skóla í Englandi — ég
hafði ferðast á milli þrisvar sinnunt á ári
í skólafriunum — og hafði þannig alist
upp í tveint ólikum heimsálfum. Og fyrir
þann tíma hafði ég meira að segja verið
að heiman. í skóla í Salisbury í Ródesíu.
og ég uppgötvaði nú, þegar ég fór að
hugsa um það, að ég hafði sennilega
verið meira í burtu en heima á heim-
ilinu.
Það hefur sennilega verið þess vegna
sem skyndilegt andlát móður minnar.
þegar ég var á fyrsta skólaári í Salisbury,
varð mér ekki eins þungbært og annars
hefði orðið. Þegar ég kom aftur heim i
lok skólaársins þá var hún bara einfald-
lega ekki þarna lengur. Og það var i
sjálfu sér heldur ekkert óvenjulegt þvi ég
hafði alltaf verið vön þvi að hún færi oft
i heimsókn til systur sinnar, sem var gift
og bjó með fjölskyldu sinni í Kenya, og
hún hafði aldrei tekið mig með sér.
Ég held að ég hafi mest af öllu saknað
fegurðar mömmu, en börn eru oft
skilningsríkari en álitið er og ég fann að
þetta var miklu erfiðara fyrir pabba og
þess vegna forðaðist ég að minnast á
hana. Að því er ég best gat fundið var
hann þessu fegtnn því hann minntist
varla nokkurn tíma á hana svo ég
heyrði.
Það heyrðist hávær hvinur þegar
hreyflarnir voru ræstir. Plugfreyja kom
gangandi eftir ganginum milli sætanna.
Hún athugaði hvort sætisbeltin væru
spennt og hvort búið væri að slökkva í
öllum sígarettum.
Flugvélinni var ekið í flugtaksstöðu.
Pabbi var með lokuð augun, hann
spennti greipar svo fast að hnúar hans
I mánaskini
18 Vikan 8. tbl,