Vikan - 21.02.1980, Blaðsíða 47

Framhaldssaga
sýklum. Þess konar aðgerðir
heppnuðust ekki alltaf vel en
möguleikarnir á bata voru þó góðir.
Listinn um aðgerðir sem heppnuðust
lengdist í ^ífellu svo að hún hélt i
vonina.
En erfiðleikarnir lágu í að finna rétta
merggjafann fyrir Karen. Hún var i
mjögsjaldgæfum blóðflokki.
Þau voru nú búin að leita i ár að rétta
blóðflokknum en þó að þau hefðu
fundið hann, vildi blóðið ekki sam-
ræmast blóðtýpu Karenar.
Janet rétti fram höndina og snerti
vanga litlu stúlkunnar. Enn einn dagur
var liðinn án þess að neitt hræðilegt
hefði skeð. Nú gátu þær haldiðáfram að
berjast allar þrjár. einn og einn dag i
einu, þar til kraftaverkið yrði — þar til
búið væri að finna einhvern. sent gæti
gefið Karen merg úr beinum sínum.
Hún stóð upp. beygði sig niður og
kyssti létt á enni barnsins.
„Einhvem daginn.” hvislaði hún.
..kannski mjög bráðlega, mun dr. Muir
segja að þú getir fengið kettling.”
Hún fór aftur niður í eldhúsið og
byrjaði að leggja á borð fyrir sjálfa sig og
móður sina.
„Hún litur ágætlega út. finnst þér það
ekki, vinan?”sagði frú Halstead. „En þú
er,t þróytule^. 'Ó, já, dr. Muir hringdi.
Hann vill að þú hringir heim til hans.”
Dr. Samuel Muir var yfirlæknir á
spitalanum. Karen hafði orðið einn af
sjúklingum hans fyrir mörgum árum,
eftir að það fréttist að hann hefði náð
undraverðum árangri i svipuðum
tilfellum og hann vann ötullega að þvi að
byggja upp skrá yfir hugsanlega
gefendur. Hann hafði kynnst
fjölskyldunni vel og í þeirra augum var
.h*m1 fremúr g6ðúr vitiur en læknir.
Janet lagði frá sér hnifana og gafflana
og leit á klukkuna. „Það er best að ég
hringi strax.”
Hún sneri skifunni á símanum og
valdi þetta kunnuglega númer.
„Janet!” Rödd hans virtist æst i
símanum. „Ég held að við höfum fundið
rétta gefandann.”
Hún greip um tólið rneð báðum
höndum og lokaði augunum. „Passar
allt?” spurði hún varfæmislega. Hún
hafði áður orðið fyrir vonbrigðum.
Aðrir höfðu áður komið til greina. fólk
sem vildi gera allt sem það gat til að
hjálpa. en allt hafði síðan reynst vera til
einskis.
„Hvert einasta smáatriði." sagði hann
ánægður. „Þetta er einmitt maðurinn
sem við höfum beðið eftir! En hann er i
Ástralíu. Við verðum að fá hann hingað
eins fljótt og hægt er.”
„Ástraliu. . .” Fyrir henni var það
aðeins orð. Það skipti engu máli miðað
við hina dásamlegu fullvissu i rödd dr.
Muirs. Hún var að hugsa um Karen og
þessa löngu baráttu. Eftir nokkrar vikur
væri henni borgið!
„Já." ! HáVfn ■ hló gþðlátlega með
sjálfum sér. ,,Það getum við þakkað
Susan Jenkins. Hún var einn af
nemendum minum hér fyrir tveimur
árum, áður en hún fór aftur til Ástralíu
til að stunda lækningar þar. Ég lét hana
vita að mig vantaði einhvern í þessum
blóðflokki og með þessa sömu eiginleika
og svei mér þá ef hún hefur ekki fundið
hann!”
„Hvererhann?”
„Ég veit ekki hvað hann heitir. Ég veit
aðeins að hann hefur sömu sjaldgæfu
blóðeiginleika og Karen.”
„Hve fljótt.. .” Rödd hennar varð að
hvisli. Hún sagði hærra:„Ég á við.
hvenær getum við...?”
„Láttu mig um það. góða min. Mig og
dr. Jenkins. Ég er búinn að senda henni
skeyti og við setjum hann um borð í
flugvélina eins fljótt ogauðið verður!”
„Þakka þér fyrir,” hvíslaði Janet.
Og eftir að hún hafði lagt frá sér tólið
og var farin að ganga aftur i áttina að
eldhúsinu skildist henni til fulls hvaða
þýðingu þessi orðdr. Muirs höfðu.
Tárin tóku allt I einu að streyma og
hún leit á móður sína.
„Mamma,” hvíslaði hún. „Ó.
mamma. Þeir eru búnir aðfinna mann
i rétta blóðflokknum og með nákvæm-
lega sömu blóðeiginleikana...”
Windsor hótelið var það nýjasta og
besta í Waverley, kaupstað sem þjónaði
stóru svæði fjárbænda Ástralíu.
Bændurnir blönduðust bæjarbúum á
laugardagskvöldum þegar dansað var í
Bláa salnum i Windsor hótelinu.
Peter Blake sat við borð fyrir átta.
Hann sat á góðum stað, rétt við dans-
gólfið, en ekki of nálægt hljómsvéitinni.
Hann var vel vaxinn maður, þrjátíu og
fimm ára, með þykkt Ijóst hár og frjáls-
lega framkomu.
Þau voru nú aðeins tvö eftir við
borðið.
„Eigum við að dansa, Susan?” spurði
hann stúlkuna sem sat við hliðina á
honum.
„Sennilega er allt of heitt til þess."
Hún leit brosandi á hann. Sítt
rauðbrúnt hár hennar lá gljáandi á
öxlum hennar. „En við skulum reyna og
sjá til."
Hann brosti til hennar. Hún virtist
vera svo svöl og aðlaðandi í þunnum,
siðum, grænum kjólnum.
„Þér virðist ekki vera heitt,” sagði
hann og losaði óþolinmóður um
flibbann.
Þau stóðu upp og gengu að gólfinu.
Áður hafði tónlistin verið fjörugri en nú
spilaði hljómsveitin rólegt lag.
,Tiæ, Pete! Halló!” Ungur bóndi hætti
í miðjum dansinum. „Ég er með nokkra
labradorhvolpa til sölu heima hjá mér.
Ætlarðu að láta það fréttast þar sem þú
kemur við?”
„Alveg sjálfsagt," sagði Peler. „Ég
held meira að segja að ég viti nú þegar
um einn viðskiptavin fyrir þig.”
„Ég hélt ekki að þú ferðaðist svo
mikiðþessa dagana?” sagði Susan.
„Ekki eins mikið og ég víldi sjálfur."
Hann leit niður til hennar. „Pabbi þinn
lætur mig hafa meiri og meiri skrif-
stofuvinnu þessa dagana. En ég get
fengið vörubílstjórana hjá föður þínum
til að athuga fyrir mig hver vill fá
hvolp."
„Pabbi er mjög ánægður með að hafa
fengið þig með sem félaga í fyrirtækinu.
Hann segir að nú geti hann sest i helgan
stein og ég er ekki viss um að það sé bara
sagt í gríni." Hún brosti til hans. „Þú
getur ekki bæði verið bilstjóri og
stjórnað rekstri fyrirtækisins. Skrif-
finnskan er verðið sem þú verður að
greiða!"
Framh. i nœsta blaði.
AUDIOVOX
/ bílinn?
Mikið úrval af hátölurum og kassettutækjum í bíia
Isetning af fagrnönnum.
Góð þjónusta er okkar kjörorð.

AUt til hljómfíutnings fyrír:
HCIMIUD — BÍUNN
OG
DISKÓTEKID
D i. .1
ixaaio
ARMULA 38 (Selmúla megirú 105 REYKJAVIK
SIMAR: 31133 83177 POSTHOLF 1366
8. tbl. Vikan 47