Vikan - 20.03.1980, Side 27

Framhaldssagan
„Sagði hann þér aldrei af hverju hann
var svona flughræddur?”
Mér fannst frændi minn hlaupa svo
úr einu í annað að ég var alveg að verða
rugluð. Ég varð að fá einhver svör og
það fljótt, áður en Vivien kæmi.
„Nei. Nei, það gerði hann ekki. Lenti
hann einhvern tima í flugslysi?”
„Þaðer svo langt siðan." Julian
strauk hendinni yfir augun.
„En alltaf flaug ég,” sagði ég. „Ég
flaug til Ródesíu í skólann og aftur heim
og svo mörgum sinnum þegar ég var í
skólanum í Berkshire.”
„Já, já. Ég var ekki að segja að hann
hefði álitið flug hættulegt. En hann
hafði bara persónulega ástæðu til að
hata að fljúga. Og hann minntist aldrei á
þetta i sambandi við móður þina —”
Hann þagnaði aftur Mér kom i hug að
það væri eins og hann væri að reyna að
gera sér grein fyrir hve mikið ég vissi.
áður en hann svaraði.
Allt í einu sagði hann: „Segðu mér af
hverju þú heldur að þú hafir séð tvær
konur. Joanna."
„Það var andlitið,” sagði ég með
erfiðismunum. „Allt annað var eins, en
andlitið var öðruvísi. En samt — hún
þekkti mig. Hún talaði viðmig.”
„Hvaðsagði hún?”
„Hún bað mig að fyrirgefa eitthvað.
Fyrirgefðu, Joanna, sagði hún. Julian
frændi —”
„Ja-há. Égskil.”
„Var þetta sama konan?" spurði ég
enn einu sinni.
„Já.” Rödd hans var orðin að hvísli.
„Þá — þá sá ég ekki ofsjónir. Guð
minn góður, ég var orðin svo hrædd um
aðég væri að verða vitlaus.”
„Nei, Joanna. Hún var svo sannar-
lega raunveruleg.”
„Já, en hvernig gat þetta verið sama
konan?”
„Hún hefur tvö andlit, vina min.
Þegar þú sást hana á svölunum, gekk
hún frá vinstri til hægri, eða sagðirðu
þaðekki?"
„Jú.”
„Og þú hélst — úr fjarlægð — að
þetta væri Vivien?”
„Já, annað virtist ekki koma til
greina. En samt —”
„En þegar hún kom inn í herbergið
þitt gekk hún frá dyrunum og yfir að
rúminu þínu. Frá hægri til vinstri. Þú
sást því sinn hvorn vangasvipinn.”
„Sara frænka þin dó ekki. Joanna. En
hún óskaði bara að hún hefði dáið.”
Þegar Julian frændi stóð upp og gekk
út að glugganum renndi ég mér niður í
sætið, sem hann hafði setið i, og horfði
á hann þar sem hann stóð hreyfingar-
laus og starði út á grasflötina fyrir
framan húsið.
„Vissi pabbi þetta?” spurði ég Ioks.
Aftur var eins og hann ætti erfitt um
mál. „Ég held að hann hafi alltaf álitið
hana látna, þar til nýlega.”
„Hvað skeði?” spurði ég. „Ég hefði átt
að fá að vita þetta fyrir mörgum árum.”
„Fyrst faðir þinn vildi halda ýmsu
leyndu fyrir þér. eins og til dæmis
hvernig móðir —”
Orð hans drukknuðu í háværum
ópum: „Nei. nei, pabbi! Ekki segja
henni. Þú lofaðir....”
Vivien þaut yfir gólfið og til pabba
sins og óp hennar voru svo hræðileg að
ég hafði aldrei heyrt annað eins.
r
I
mánaskini
Það var angistarsvipur á andliti
Julians þegar Vivien réðst að honum og
barði hann i andlitið, herðarnar og loks
á bringuna, en loks áttaði hann sig og
vafði hana örmum og þrýsti henni þétt
að sér.
Orðin streymdu af vörum hennar.
„Sendu hana í burtu!” æpti frænka mín.
„Hún ætlar að stela.. .. þú lofaðir að —”
Allt i einu hætti hún að öskra og fór að
gráta með svo örvæntingarfullum ekka
að mig skar í hjartað af meðaumkun.
„Það verður enginn vondur við þig,
elskan mín,” sagði Julian Marsh róandi.
„Það tekur enginn neitt frá þér. Frænka
þin er í heimsókn hjá okkur og það
gleður mig að hún skyldi koma.”
Vivien fór aftur að æpa. Ég gat ekki
horft upp á þetta lengur og stóð hægt á
fætur og byrjaði að fikra mig aftur á bak
til dyra.
„Nú er nóg komið, Vivien,” var sagt
hvasst fyrir aftan mig og ég sneri mér
við og sá Paul Barton standa i dyrunum.
Læknirinn ungi gekk fram en frænka
mín stóð grafkyrr og starði á hann
opinmynnt. Svo leit hún á mig og það
var einhver glampi í augum hennar, sem
skelfdi mig.
Þegar Barton var kominn upp að mér
nam hann staðar. lagði handlegginn
utan um axlir mínar og sagði: „Ég er
afskaplega reiður við þig, Vivien. Ef
það er svona sem þér finnst að bjóða eigi
velkomna frænku þina, sem á um sárt að
binda, þá er ég svo sannarlega ekki sam-
mála þér.”
Stúlkan neri saman höndunum og
sagði ekkablandinni röddu: „Ó. Paul,
ekki vera reiður. Ég þoli ekki —” Allt i
einu skipti hún gjörsamlega um skap og
hún brosti ótrúlega ástúðlega. En
glampinn í augum hennar leyndi sér
samt ekki.
„Julian, viltu ná i koniaksglas handa
Joanna?” sagði Barton læknir. „Hún er
alveg náföl. Hérna, sestu áður en þú
dettur um koll.”
Ég settist hálfhikandi og horfði á
frænda min hella koniaki í glas og leggja
af stað með það í átt til mín. En Viviea
gekk á móti honum, tók glasið og sagði:
„Égskal. Þaðvar jú ég sem kom henni
úr jafnvægi.”
Paul Barton settist á arminn á stólnum,
sem ég sat í, og hann sýndi mér eiginlega
meiri umhyggju en mér fannst þægileg.
„Þetta er betra,” sagði hann ánægður.
„Þú ert að fá réttan litarhátt. Hérna
kemur koníakið.”
Ég leit undan til að forðast
rannsóknaraugu hans og horfði niður á
gólfteppið. Og því sá ég 'fætur Vivien,
klædda i satíninniskó, nálgast.
Ég horfði á hana og sá hvernig hún
með mikilli lagni brá öðrum fætinum
fyrir hinn, svo að um leið og ég teygði
mig fram til að taka við koníakinu,
hrasaði hún og innihald glassins
skvettist yfir hné min og hægri hlið
Bartons.
1 öllu uppnáminu sem varð notaði ég
tækifærið og reis á fætur og læddist til
dyra án þess að líta til baka. Enda þótt
ég heyrði að frændi minn reyndi að verja
gerðir Vivien með að þetta hefði verið
tóm slysni. þá fann ég samt til slíkrar
andstyggðar, að ég gat ekki lengur
fundið til með frænku minni, og eigin-
lega ekki heldur frænda mínum.
1 skoti til hliðar við stigann var langur
bekkur og þar hneig ég niður og þrýsti
fingrunum að augunum til að halda
aftur af tárunum. Ég gat ennþá heyrt
raddir þeirra. þau virtust ekki einu sinni
hafa tekiðeftir þvi aðég vaéri farin.
Þegar svo hvell dyrabjallan glumdi i
eyrum mínum brá mér svo illilega að
þaðsetti að mér óstöðvandi skjálfta.
Julian frændi kom fram til að svara
bjölluhringingunni. Hann sveiflaði
upp þungri hurðinni og sú rödd, sem ég
hafði síst búist við að heyra, sagði hátt
og skýrt: „Herra Julian Marsh? Komið
þér sælir. Er unnusta mín — ? Ah,
þarna ertu.” Alex Robertson gekk fram
hjá frænda minum og beint til min.
Vivien og Paul komu innan úr
stofunni. en Alex virti þau ekki viðlits,
heldur tók mig i faðm sinn og smellti á
mig kossi. Svo lagði hann munninn að
eyra minu og hvíslaði: „Það er þessi fina
kaupstaðarlykt af þér."
Ég hef aldrei verið eins fegin að sjá
nokkurn mann, en ég skildi ekki alveg
hvernig stóð á þessari unaðslegu komu
hans hingað. Ég hefði getað svarið að
það hefði ekki verið ekið heim að hús-
inu.
„Uss,” sagði Alex. „Reyndu nú að
sýna að þú sért ánægðaðsjá mig.”
Um leið og hann leit upp varð andlit
hans að breiðu brosi og hann horfði fyrst
á parið við stofudyrnar og siðan á
frænda minn.
„Á mínútunni hálf átta, sagði ég, Jo,
og þú ert ekki einu sinni tilbúin. Ég bið
þig að afsaka, herra.” Hann leit á Julian.
„Jo ætlar að hlaupa upp og búa sig, er
það ekki. elskan? Þú manst að ég var
búinn að panta borð. Þeir halda þeim
ekki fráteknum að eilifu i Stanway
Arms.”
Hann skálmaði í átt til Julians frænda
og rétti fram höndina. „Alexander
Robertson heiti ég. Og þú hlýtur að vera
Vivien, frænka Joanna.”
Ég flúði upp í herbergið mitt.
Þegar við vorum komin hálfa leið til
Boulting Magna. sagði ég: „Ég skil ekki
ennþá hvernig þú gast komið svona
hljóðlátlega.”
„Ég ætlaði bara. ja að athuga hvort
ekki væri allt i lagi.” svaraði Alex. „En
ég valdi vitlaust, þarna sem vegurinn
greindist, svo ég lenti auðvitað á vegar-
spottanum að rústunum.
Ég fór út úr bílnum til að skoða
rústirnar. þar sem ég mundi eftir frá-
sögn þinni um konuna sem þú sást á
gangi þar. Ég var þeim megin við
rústirnar, sem nær er húsinu. þegar ég
heyrði hræðileg óp, sem nístu inn að
beini. Ég hélt að það væri verið að drepa
þig — eða einhvern annan.”
Hann hló allt í einu en bætti svo við:
„Ef þú hefur ekki skilið hvers vegna
Julian frændi þinn vildi búa svona
afsiðis, með margrar ekrur lands á milli
sín og næsta hús, þá skilurðu það þó
núna. Þú getur rétt imyndað þér
hvernig væri að tjónka við Vivien inni í
miðri borg.”
„Erum við i alvöru að fara — hvert
var það nú sem þú sagðir að við værum
aðfara?”spurði ég.
„Svo sannarlega. Stanway Arms er
rétt utan við Magna.”
„Og ertu i alvörunni búinn að panta
borð þar? En hvernig gastu vitað —?"
„Nei, það er reyndar ekki satt að ég
sé búinn að panta borð, en ég varð að
komast í hvelli inn i húsið. Þú hlýtur að
sjá, Jo, að ég gat ekki bara barið að
dyrum og heimtað að fá að tala við þig,
ef það varst þú sem æptir. En það
breytir engu, við fáum okkur að borða."
Kvöldið var dásamlegt. Það var orðið
skuggsýnt i garðinum við vatnið, þegar
þjónninn fylgdi okkur að borði út við
vatnsbakkann. Hann rétti mér mat-
seðilinn og Alex vínkort og stikaði síðan
aftur til baka yfir grasið.
„Líður þér betur?” spurði Alex.
Ég kinkaði kolli og spurði: „Eyðir
Robertsonfjölskyldan öllum tima sinum
i að bjarga kvenfólki i nauðum? Hafið
þið öll svarið þess eið eða hvað?”
Hann kipraði saman augun. „Það
gætu nú verið einhverjar aðrar ástæður.
Gleymdu því ekki.”
Hingað og þangað í grasinu voru
troðningar og þegar við vorum búin að
borða leiddi hann mig eftir einum þeirra
að bekk við ána. Við sátum smástund og
nutum samvistanna án þess að segja
nokkuð en svo rauf Alex þögnina og
spurði: „Ætlar þú að fara aftur til þeirra
i kvöld?”
Hann gætti þess að rödd hans væri
fullkomlega hlutlaus.
Ég sneri mér að honum skelfd á svip.
„Ég var eiginlega ekki —”
12. tbl. Vikan 27