Vikan - 17.07.1980, Blaðsíða 41

Þýðandi: M*gnw Matthiasdöttir
10. hluti
MEYJAR-
FÓRNIN
/ myrku vatninu handan Ijóskeilunnar er risa-
vaxinn fiskur, enn stærri en þeir er þeir hafa áður
séð, og hangir í vatninu fyrir ofan þá. . .
koma upp á yfirborðið góðan spöl frá
floteyjunni. Þeir synda hljóðir í átt að
efri bakkanum, lyfta sér upp úr vatninu
og leita skjóls í kjarrinu.
Þegar þeir eru aftur farnir að anda
eðlilega, hvíslast þeir á. Hassall segir
ákafur: „Ef við komumst inn og getum
náð kassanum —”
„Nei, Hassall. Það myndi gera hinum
viðvart.”
„Hvaðgerum við þá?"
„Viðbíðum.”
„En andskotinn, herra —”
„Foringi!”
„Afsakaðu.”
„Mér líður eins og þér. En við megum
ekki vera of bráðir. Og munið það, allir,
að þegar þar að kemur, má ímyndin ekki
skemmast. Á meðan hún er hér og undir
áhrifum ills, þá kemur allt, sem við hana
er gert, fram á Wall. Ykkur var bent á
það áður og ég minni ykkur nú á það."
Þeir eru þögulir um stund og horfa á
ljósin frá húsinu og skinið neðan úr
vatninu. Einhvers staðar langt frá þeim
gaggar tófa. Uglur væla í skóglendinu á
hæðinni. Það er Bernie Pyle, sem grípur
í handlegg lögreglustjórans nokkrum
mínútum síðar.
„Dave — þarna hjá húsinu!”
Dave horfir i gegnum næturkíkinn og
sér veru hverfa út úr skjóli
íbúðarhússins. Hún flýtir sér að
bílskúrnum og andartaki síðar bakkar
farartæki út á miklum hraða, snýr við á
hlaðinu og stefnir hratt í áttina að húsa-
rústunum.
„Þeir hugsa sér til hreyfings,” segir
Hassall lágt. Guði sé lof fyrir það.”
Þeim liggur öllum á að láta til skarar
skriða og eru sér óþægilega meðvitandi
um svala næturloftsins, nú þegar þeir
eru komnir upp úr vatninu.
Og nú koma.fleiri verur út úr húsinu,
safnast saman í þriggja og fjögurra
manna hópa á grasflötinni, sem liggur
niður að vatninu. Séð gegnum kikinn
virðast verurnar fleiri en þrettán. Tals-
vert fleiri. En engin minnir á Clive
Ritzell. Fáein andartök enn virðist hálf
gerð upplausn ríkja, en svo mynda
verurnar eitthvað, sem minnir á
tvöfalda röð.
„Almáttugur. herra, í hverju eru
þau?”
Það er erfitt að greina það, jafnvel
með aðstoð kíkisins, en allar verurnar
virðast svipað klæddar, í dökkan víðan
kufl. Röðin hreyfist áfram og í þá átt,
sem þeir vita frá vinnuteikningunum, að
inngangurinn í hvelfinguna er.
„Á ég að synda þangað aftur og sjá
hvað er að gerast?" Það er Hassall sem
spyr: „Óáberandi vettvangskönnun?”
„Ef þú vilt. Taktu einhvern með þér.”
„Ókei, herra. Ég tek Chris. Komum
aftur eftir tíu minútur.”
Tengdir líflínu hverfa fremstu
kafararnir tveir hljóðlega niður í vatnið
og gára það naumast. En þeir koma ekki
aftur eftir tíu mínútur. Satt að segja
kemur annar þeirra aldreiaftur.
ÞRIÐJI KAFLI
I búrinu leið síðdegið og kvöldið hjá,
álíka tiðindalaust ogmorgunninn.Það er
orðið dimmt, þegar Leven birtist á nýjan
leik og hefur meðferðis sterka lukt.
Hendrick er með honum. Báðir eru í
svörtum skikkjum. Mennirnir tveir
vinna saman, og liprar vinstri hendur
þeirra nægja. Hendrick opnar búrið,
meðan Leven beinir að þeim byssu.
Hann skipar Júlíunni út á undan, setur
málmhring um háls hennar og festir
þunga keðju þar í.
„Nú, þú.”
Mike heldur sig þar sem hann er
kominn, og Leven veifar byssunni
ógnandi. „Út með þig!”
„Farðu til andskotans, apamaður!"
Leven kinkar kolli til Hendrick, sem
gengur að sima á veggnum. Hann snýr
tveim tölum, talar stutt.
„Það er Benson. Ósamvinnuþýður.”
Hann hlustar andartak, segir: „Skilið,"
og leggur símtólið aftur á. Þegar hann er
aftur kominn að búrinu, segir hann:
„Þetta var foringinn. Hann er á leiðinni.
En þangað til —” Hann stígur eitt skref
fram, miðar þungu handarbakshöggi að
höfði Mike. Það kemur honum að
óvörum og hann dettur í óhreinan
hálminn. „Þangað til eigum við að telja
þig á að vera samvinnuþýður. Upp með
þig!” En Mike liggur kyrr og Hendrick
sparkar fast í hann, beint í rifbeinin.
„Hann setti okkur engin mörk um for-
tölurnar." Annaðspark. „Upp með þig!"
Annað. Og enn annað.
Mike finnur fyrir sárum sting i
síðunni, þegar hann reisir sig hægt á
fætur.
„Ut!”
En þá er næturloftið skyndilega
hljóðmengað, og það bergmálar í
lokuðum húsagarðinum. Rautt leiftur
bremsar fyrir frarnan upplýstar dyrnar.
Þar er kominn Land Roverinn á
staðnum. Clive Ritzeil stígur út og
kemur inn varfærinn. Hann er í svartri
skikkju eins og hinir!
„Hvað vitleysa er þetta, Benson?”
Mike stendur kyrr og heldur
hendinni aðsíðu sér.
„Ég krefst þess að vita hvað þú vilt
meðmig.”
„Þú ert ekki í neinni aðstöðu til að
krefjast eins eða neins. Þú gerir það sem
þér er sagt og átt ekki að valda neinum
vandræðum.”
„Hvert er verið að fara með mig?”
„í bað. Ertu þá ánægður?”
„Nei.”
„Það vill svo til að þetta er satt. En ég
hef ekki í hyggju að ræða það neitt
nánar við þig. Hendrick —”
„Með ánægju, foringi.”
Enn höfuðhögg og svo snöggt högg í
magann. Mike reynir að verjast en
hnefahögg einhenta apans eru hröð og
nákvæm. Það virðist ekki þjóna neinum
tilgangi að streitast á móti. Hálf-
ringlaður staulast hann að dyrunum að
búrinu, heyrir hringinn smella um háls
sér og finnur þungann af keðjunni.
Þau eru teymd út nakin, út í
hellulagðan húsagarðinn og yfir í húsið
29. tbl. Vikan 41