Vikan - 17.07.1980, Blaðsíða 42

Framhaldssaga
á móti. Einar dyrnar á húsinu miðju
liggja inn í sturtur. Þar logar lukt á litlu
borði. Þau eru send samanhlekkjuð
undir heita vatnsbunu og sagt að þvo
óþverrann af sér. Júlían gegnir, og eftir
andartaks hik og ógnandi högg frá
Hendrick gerir Mikeslíkt hiðsama.
Clive Ritzell segir eitthvað við
einhentu mennina tvo, sem kinka kolli
og fara aftur út á hlaðið. Clive verður
eftir og þung Luger-byssan haggast ekki
í þeirri hendinni, sem hann á eftir.
Vatnið í sturtunni er notalega volgt.
Þarna er sápa og hreint handklæði á
stöng. Eftir eymdina i bæli Júlíunnar er
þetta hreinasti munaður.
En þá heyrist rödd að utan og glamur
I hlekkjum. Ritzell segir hvasst: „Komið
út! Þurrkiðykkur!”
1 gættinni er önnur Júlía og
unglingur, sem hann hefur ekki séð áður
og heldur henni eins og dýri í bandi.
Laglegur drengur með báðar hendur.
húð ungrar stúlku og fallegt liðað hár,
sem umlykur fýldan munn og hrokafull
blá augu. Hann er líka svartklæddur.
„Pabbi.hún reyndi að bita mig.”
Ritzell lítur snöggvast á hann.
„Þú hefuránefastrítt henni.”
„Nei, pabbi.”
„Ekki þræta.”
Þessi Júlía er nákvæmlega eins og
hin. Henni er ýtt inn i sturtuna, meðan
þau fara frá og þurrka sér á tveim hand-
klæðum af henginu. Mike horfir
rannsakandi á hana, en finnur ekkert
sem ekki er eins með þeim báðum. Og
áður en þau hafa þurrkað sér til fulls,
koma Hendrick og Leven með þær tvær
sem eftireru.
önnur þeirra hlýtúr áð vera.sú, sem
kemur að utan. . . En þær virðast líka
vera eins. Jafnskitugar. Jafnúfnar. Jafn-
auðmjúkar. Báðar horfa á hann með
sömu nautslegu forvitni. En ekki nieir.
Það var bara þriðja skipti, sem þau
eyddu saman heilum degi. Þau þvældust
um í bilnum án nokkurs sérstaks tak
marks, fóru ýmist suður eða vestur,
borðuðu í krá rétt hjá spennandi vegar-
merki: EINSKIS MANNS LAND 1,
KANADA 3. Hann langaði að ganga
þennan stutta spöl, til að vita hvort
þessir staðir væru til. En hún sagði nei,
það væri betra að halda draumsýninni
en finna veruleika, sem ekki stæðist
fyrirheitið. Þess i stað gengu þau
framhjá Deadman Hill til Fording-
bridge, þar sem þau keyptu mat og vin
og héldu áfram stefnulausu ráfinu inn í
skóginn.
Þetta var bjartan dag snemma
sumars. Þau fóru með teppi og matinn'
með sér langt inn i skðginn og fundu
laufgað rjóður sem Júlia sagði. að hefði
beðið þeirra frá því heimurinn var
skapaður í upphafi. Þau lágu saman og
horfðu upp i laufmynstraðan himininn.
elskuðust alveg að því marki þar sem
hún hætti alltaf við, að þvi marki þar
sem meydómur hennar, sem olli þessu
öllu, hélst óskertur. Þau borðuðu,
drukku vínið, elskuðust aftur og
sofnuðu loks og þegar þau vöknuðu var
tunglið komið upp og dádýr allt
umhverfis þau likt og fingerðar skugga-
verur...
Nú minnist hann þessa dags,
töfradags, meðan hann leitar árangurs-
laust að henni í verunum fjórum, sem
ekkert geta boðið honum nema yfir-
borðssvip elskunnar hans horfnu.
Hassall og Chris Wavell hafa oft kaf-
að saman áður. Þeir virðast hafa
meðfædda hæfileika til að vinna tveir
saman við köfun. Tengdir með
svonefndri liflínu er öryggi þeirra hvors
um sig undir hinum komið og
viðbrögðum hans við hættum augna-
bliksins:
Nú eru þeir algerlega einangraðir frá
yfirborðinu og frá aðalstöðvunum, og
þeir synda saman gegnum djúpt, kalt
vatnið I efsta stöðuvatninu. Hassall fer
fyrir þieim, Wavell er til hliðar við hann
og hefur linuna næstum strekkta,
þannig að hún er hvorugum til trafala
en má nota hana til að gefa áriðandi
merki. Línan er traustlega fest beggja
vegna í þungt kafarabelti.
Þegar þeir sjá - ...uppljómaða
hvelfinguna framundan hægir iTássalLl
sér og fikrar sig nær með því að rétt
bæra sundfitjarnar. Wavell setur sér
sama hraða og foringinn.
Nú er hvelfingin ekki lengur
mannauð. Hassall heldur sig I hæfilegri
fjarlægð frá stóru gullnu kúlunni,
nemur staður u.þ.b. tólf metra frá efri
loftræstipipunni og til hliðar við
innganginn frá ströndinni. Þegar hann
horfir í hvelfinguna miðja, sér hann að
hópurinn úr húsinu er að ganga hægt:
inn úr neðanjarðargöngunum. Allir eru
ámóta klæddir, í svartar skikkjur, en
hann kannast við andlitsdrætti þeirra
flestra af Ijósmyndunum, sem þeim voru
sýndar fyrr um daginn. Fremstir koma
Carl Linckelmann og Bernhard Wilm
frá Hamborg; siðan Henrik Larsen, lög-
fræðingurinn frá Kaupmannahöfn.
reigingslegur og hnakkakerrtur; Kroll-
bræðurnir þrír frá ZUrich. Þar á eftir
kemur annar þriggja manna hópur.
framkvæmdastjórar Crédit Moudonnais
í Genf. Svo siðskeggurinn Papagos og
minnir á griskan hreintrúárprest i síðri
svartri skikkjunni. Italarnir tveir, Rani-
eri og Campari koma siðastir úr göngun
um. Þeir litast um eins og umhverfið sé
þeim nýstárlegt, jafnvel ógnvekjandi.
I fylgd með þeim eru þremenningar
með framandleg andlit, limlestir
þremenningar, er hafa aðeins stubba í
stað hægri handar. Og svo tvær konur,
klæddar svörtum skikkjum eins og hinir
en með hárið slegið. Hann er alla vega.
næstum viss um, að þetta sé^u konur.
42 Vikan 29- tbl.