Vikan - 17.07.1980, Blaðsíða 22

Frá stríðsárunum
FQKWA8D
euN
SU3HT3
DQOftTö
/TUP«T
^ ólJN
AMMUNiTSÖN
«AÍ?K6Í?
aocumulator
UNDERCflí«R?A6£ J*S!
OPERATlNp HANDU: 5{?aKT
..~4-~~---- LEVHft
K£AO
U6HT
TAILDftl FT
SK5HT
RfTftACTED
fNDf RCA5fRiA6f.
WARNIN<3
TH^OTTLfö'
aesíal
WíNCH
f’ARACMUTES
PETROr^
CONTROLS
TftAP
bUMB
Ö,QAS BOTTLg
FOR DíNQMy
IHFLATION
AEftfAL / TftANSMfTTLR
L£AD-iN / &RBCEiV£R
mr ^
STARBOARO,
í PÉTftOLx
TANKS í " ‘
D£PLATED OINQNY
STOW£DJN
FAICINÖ
Guðbjartur H. Eiríksson, stöðvarstjóri Vatnsenda:
EINIM í LEIT AÐ FLUGVÉL
Anson 652A flugvél, sams konar og sú sem brotlenti
viö Bláfjöll. Fremst situr flugmaður, fyrir aftan hann
er siglingafræðingur og í kúlunni er vélamaöur og
skytta. Þaö var einmitt hann sem slasaðist og skilinn
var eftir þegar flugvélin fórst.
6. febrúar 1945 kl. 17.10 komu hingað
1 útvarpsstöðina á Vatnsenda tveir
breskir flugmenn og báðu um að fá að
hringja á sjúkrabíl og tilkynna ennfrem-
ur um flugslys sem þeir hefðu lent í
suður í fjöllum. Þeir sögðust hafa veriðá
gangi i 7 klst. áður en þeir náðu til út-
varpsstöðvarinnar á Vatnsenda.
Annar flugmannanna var dálítiðskor-
inn á eyra og átti bágt með heyrn en
hinn, sem var radíómaður, var með þrjú
rifbein brotin. Einn var skilinn eftir i
flakinu, mikið slasaður, en að sögn
mannanna var vel um hann búið miðað
við aðstæður. Þeir höfðu gefið honum
kvalastillandi lyf og búið um hann eins
og kostur var en reiknuðu ekki með að
hann myndi lifa lengi ef ekki bærist
hjálp innan tiðar. Ekki vissu þeir neitt
um hvar vélin var staðsett nema hvað
það hafði tekið þá 7 tima að ganga frá
henni að Vatnsenda svona á sig komnir.
Þeir fengu að hringja í herstjórnina og
láta vita af sér en í stöðinni var beint
símasamband við eina deild hersins. Á
meðan beðið var eftir sjúkrabílnum
fengu þeir fyrstu hjálp, hressingu og var
hagrætt eins og best varð á kosið. En
sjúkrabíllinn kom ekki fyrr en 18.45 og
með honum íslenskur lögregluþjónn,
Sveinn Stefánsson.
Þennan þriðjudag, 6. febrúar 1945,
var ég á vakt í útvarpsstöðinni frá kl.
8.00 til dagskrárloka. sem virka daga var
kl. 22.10. Veður þennan dag var þung-
búið og hiti lítill. Snjóföl var dálitið i
Heiðmörkinni svo og líka hér á Vatns-
enda. Af viðræðum við björgunarliðið
sem hingað kom mátti ráða að ekkert
yrði gert til bjargar vélamanninum fyrr
en daginn eftir. Klukkan var um sjö,
dimm nótt með óvissu veðurútliti í
vændum og þungbúið loft þar sem flug-
vélin liklega lá. Er leið á kvöldið ræddi
ég um það við Einar Pálsson stöðvar
stjóra hvort ég gæti ekki fengið frí til að
freista þess að finna flakið og hjálpa
vélamanninum með þvi að nota slóð
Bretanna meðan hún enn væri heil. V^r
leyfið auðfengið. Útbjó ég í skyndingu
ýmislegt sem ég bjóst við að kæmi mér
að notum, s.s. heitan drykk i brúsum,
smurt brauð, hjúkrunarvörur, ullarfatn
að. flösku undir orðsendingu og WC
pappir til síðari nota við að kveikja bál.
Ég lagði af stað kl. 21.00 og gekk I
slóð flugmannanna sem lengi vel var
góð. Seint sóttist i gegnum Heiðmörkina
og hraunið þar fyrir austan. Hægviðri
var framan af en þegar leið á nóttina fór
að snjóa. En gamanið fór að kárna þegar
snjókoman jókst með kuli svo dróst í
slóðina og hún varð ógleggri. Undir
morguninn var orðið mjög blint og
slóðin víðast horfin með öllu. Þar kom
að ekki varð lengra farið, allt var orðið
ein hvita og ég vissi ekki hvert skyldi
halda. Ég nam staðar við stóran stein og
skrifaði orðsendingu á ensku sem ég
stakk í 3ja pela flösku og setti spýtu þar
hjá til frekari ábendingar að þarna væri
eitthvað að finna. Kveikti svo í WC-
pappír til að sóta staðinn og gera hann
enn meira áberandi ef ekki snjóaði og
skæfi meira. Þarna varð ég að snúa við
og reyna að halda minni eigin slóð til
baka. Mér gekk vel heim þvi veðurhæð
var engin, nánast hægviðri. En það var
þreyttur maður sem kom tH stöðv-
arinnar eftir nærri 11 stunda göngu yfir
ógreiðfært landslag. Seinna frétti ég að
stórir hópar Breta sem fóru til leitar
hefðu fundið flöskuna og orðsending-
una. Hún var aðeins 1 1/2 mílu frá flug-
vélarflakinu, þannig að ég var nærri
þegarsnúið varvið.
Daginn eftir slysið björguðu íslenskir
aðilar hinum slasaða manni og komst
hann til heilsu. Hina tvo hitti ég síðar i
hersjúkrahúsi í Reykjavik og voru þeir
þá að verða heilir heilsu.
nVikan Z9. tbl.