Vikan - 17.07.1980, Page 51

lesara? Loks sá hún hripað á smámiða á
hurðinni að hér væri skrifstofa lófa-
lesarans. Hún fór inn og var næstum
dottin um þröskuldinn. Þá kom henni
allt í einu í hug að hún hefði gleymt að
þrífa á sér neglurnar en nú ætti
maðurinn að rannsaka hendur hennar!
það lá við að hún sneri við af blygðun —
en þá mundi hún eftir miðaræksninu á
hurðinni og ákvað að halda áfram. Ekki
hvarflaði að henni að það sem gerðist
næstu klukkustund ætti eftir að gjör-
breyta lifi hennar.
Mjög öruggur lófalesari bauð henni
sæti. Hún tók strax eftir því að föt hans
voru snjáð og ekki samkvæmt nýjustu
tísku og það hvarflaði að henni að varla
hefði hann nein ósköp að gera i þessu
starfi. Maðurinn var horaður, eins og
hann þarfnaðist góðrar máltiðar, en
augun voru einkennileg.
Hann tók hendur hennar og skoðaði
þær eins og hann væri vísindamaður að
skoða eintök í tilraunastofu. En siðan,
henni til stórfurðu, byrjaði hann á djúpri
skapgerðar-lýsingu. Hún hafði haldið að
lófalestur lægi í því að lesa línurnar í lóf-
anum. En þó var þessi bláókunnugi
maður að lýsa ýmsum skapgerðar-
einkennum hennar og starði á handar-
bökin á henni! Var hann í rauninni
skyggn? Eða sýndu hnúarnir á henni
þetta allt? Skapgerðarlýsingin var svo
nálægt sannleikanum að hún tók að
roðna í framan og líta í kringum sig til
þess að leyna vandræðum sinum.
Síðari hálftímann sagðist hann ætla
að lýsa i einstökum atriðum fortíð
hennar og framtíð. Hann talaði um
bemsku hennar, benti á feimnina, sem
.hafði svo lengi háð henni, baráttu
hennar fyrir sjálfstæði og lýsti svo af
mikilli nákvæmni eðli og vonbrigðum
hjónabands hennar. Þetta var henni
vitanlega alveg Ijóst því hún hafði lifað
þetta. Það sem hann hins vegar sagði
um framtiðina var henni vitanlega óljós-
ara þar eð það fjallaði um hið ókomna.
Hann lagði sig fram til þess að gera
henni Ijóst að hvað sem virtist senni-
legast um framtíðina þá væri þaðá valdi
hvers manns að breyta þeim atburðum
vitandi vits með því að leggja sig fram.
Hann sagði henni einnig að línur
handarinnar myndu taka breytingum í
samræmi við það.
En þennan síðari hluta viðtalsins tók
Gale að verða vör við nýja tilfinningu.
Hún fór að finna til einhvers konár
„innri raddar” eða innsæis. Henni þótti
þetta vera eins og einhver rödd sem hún
fann til aftan í hnakkanum. En þessi
rödd sagði við hana sitt af hverju sem
hún átti erfitt með að taka hátíðlega.
Röddin sagði henni að þessi maður væri
göfugmenni og að lokum að hann ætti
eftir að verða eiginmaður hennar. Þá
varð henni verulega brugðið og hún tók
að hugsa að hún væri farin að fá
ofskynjanir. En hvernig sem hún reyndi
gat hún ekki fengið röddina til að hætta
að fullyrða að framtíö hennar væri
tengd þessum manni, Andrew
Fitzherbert. Hins vegar hafði það engan
veginn komið fram í því sem hann sagði
umframtið hennar.
Lófalesarinn hafði vitanlega ekki
hugmynd um þessar innri viðræður
Gale við sjálfa sig en þegar þau skildu
sagði Gale brosandi við hann: „Kannski
hittumst við i Ástralíu einhvern tíma
þegar ég verð þar á ferð.” En hann
svaraði án þess að brosa með því einu að
skrifa niður heimilisfang sitt og bætti við
„ef þér kynnuð einhvern tíma að koma
til Brisbane”. Síðan rétti hann henni
kassettu-hljóðritunina og vísaði henni til
dyra.
Á leiðinni heim í lestinni var Gale í
talsverðri geðshræringu. Þegar heim
kom beið hún ekki boðanna en fór strax
í heimsókn til bestu vinkonu sinnar,
Doris Knight. En hún var kona
veraldarvön, lausbeislaður rithöfundur,
fædd i Kaliforníu en hafði búið í
Lundúnum frá þvi 1930. Hún hafði
verið mjög full af efasemdum í sambandi
við þessa dulrænuleit vinkonu sinnar,
Gale, en þegar hún heyrði kassettu-
hljóðritunina hlustaði hún af mikilli
athygli og varð stórhrifin.
„Já, en Gale, hann er dásamlegur.
Hann er raunverulegur, ekki eins og
hinir. -Hlustaðu bara á það sem hann
segir um þig. Hann þekkir þig eins vel og
ég!”
Það hressti Gale að fá þessi
hvatningarorð en ekki sagði hún þó
vinkonu sinni frá „innri röddinni”. Og
amstur daganna á eftir tók brátt að
skyggja á reynslu þessa hjá Andrew
Fitzherbert og að því kom að hún gat
varla munað hvernig hann leit út.
En eftir tvær vikur fóru einkennilegir
hlutir að gerast. Þegar hún var i lestinni
á leið til vinnu sinnar fór henni að
finnast sem einhver væri nálægt henni í
sætinu — en auðvitað var þar enginn.
Og i hvíldum, þegar hún var að vélrita,
tók að sækja að henni endurminning af
einhverjum sem hún gat þó ekki komið
fyrir sig. Þetta virtust vera eins konar
áhrif frá heimsókn hennar til lófales-
arans. Að lokum komst hún að þeirri
niðurstöðu að best væri að losna við
þetta með því að skrifa honum. Kalt
svar hans myndi áreiðanlega lækna
hana af þessari vitleysu. Og hún skrifaði
honum. Þegar hún fór að skrifa opnaði
hún hug sinn smátt og smátt fyrir
honum því henni fannst einhvern
veginn að hann myndi hlusta og skilja.
Þótt hún biði heilan mánuð eftir
svari hafði hún ekki tilfinningu þess að
sér væri hafnað, og þann 10. ágúst kom
skeyti til hennar. „Bið afsökunar á
töfinni. Langt bréf í póstinum. Blessi
þig. Andrew.” Nokkrum dögum síðar
fékk hún svo 17 blaðsíðna bréf frá
honum. Og næstu 12 vikur eyddu þau
meira fé i frímerki en mat. Ekki
minntist hún þó á spádóma miðlanna
Myndskreyting: Bjarni Dagur Jónsson
tveggja í Lundúnum en það fór um hana
þegar hann talaði um að mót þeirra í
Lundúnum, þegar hún kom til hans,
hefði verið „örlagaríkt”. Og ekki síst
þegar hann skrifaði henni að á einu
ferðalagi sinu til Indlands hefði götu-
spámaður einn sagt honum, 28 ára
gömlum piparsveininum: „Hafðu engar
áhyggjur, þú verður kvæntur um
áramótin. Það er óþarfi fyrir þig að
eltast við konuna því hún mun koma á
eftir þér.”
Þeita endaði með því að Gale skrifaði
honum og spurði hvort hún og dóttir
hennar mættu koma með flugvél til Bris-
bane og hitta hann. Hann sendi
svohljóðandi skeyti: „Velkomnar til
Brisbane.”
Gale var taugaóstyrk á leiðinni því í
rauninni mátti segja að þau þekktust
ekki þrátt fyrir öll bréfaskiptin.
En eins og í ævintýrunum fór þetta
allt vel og Gale — og reyndar þau bæði
— er löngu hætt að hlæja að spá-
dómum miðlanna í Lundúnum, sem
virtust svo fjarri sanni, því þeir rættust
fyllilega.
Þann 26. janúar 1978 voru þau vígð í
hjónaband hjá fógetanum i Brisbane og
síðan hefur Gale lifað í hamingjusömu
hjónabandi í hinni fögru Ástralíu með
ágætasta lófalesara í því landi.
Lesandi góður! Er þetta ekki einhver
furðulegasta ástarsaga sem þú hefur
heyrt? Ég man ekki eftir annarri
einkennilegri. □
29. tbl. Vikan SX