Vikan - 26.02.1981, Qupperneq 7

1001 nótt
ekkert, en áður hann færi 'kom'maður
konunnar heim. „Hvað er nú til ráðs að
taka?” mælti gjaldkerinn, „hvernig á ég
að sleppa burt héðan?” Konunni kom
undir eins ráð til hugar. „Bregðu sverði
þínu,” mælti hún, „og farðu þarna til
dyranna, hótaðu mér og smánaðu mig
og hlauptu svo burt, þegar maðurinn
minn kemur.” Gjaldkerinn gerði svo; féll
maðurinn í stafi, er hann sá gjaldkerann
standa með brugðið sverð í herbergi
konu sinnar með skömmum og
hótunum. En þegar maðurinn kom, þá
rigsaði gjaldkerinn burt og lét sem hann
væri bálreiður. Varð manninum þá, eins
og von var, fyrst fyrir að spyrja konu
sína, hverju þetta sætti. „Æ, komdu
margblessaður,” svaraði hún, „hér hefði
orðið manndráp, ef þú hefðir ekki
komið. En nú skal ég segja þér, hvernig
á öllu stendur. Ég sat uppi á húsþakinu
og var að spinna. En þá veit ég ekki fyrri
til en ungur maður kemur flýjandi og
nötrar allur af angist, féll hann mér til
fóta, kyssti fætur mína og hendur og
beiddi mig að veita sér skjól, þvi
morðingi væri á hælum sér. Sagði ég
honum þá að hlaupa sem fljótast ofan í
kjallararúmið; gerði hann svo, og lét ég
hlemminn yfir; kom þá rétt á eftir hinn
maðurinn með sverðið blikanda. Spurði
hann, hvar unglingurinn væri, en ég
vildi ekki segja honum það; óð hann þá
upp á mig með smánar- og ógnunar-
orðum eins og þú sást og heyrðir. En
guði sé lof, að þú komst mér til frelsis,
því ég var hjálparlaus og alein.” Hældi
maðurinn henni þá fyrir tiltækið og
sagði, að guð mundi umbuna drengskap
hennar. Því næst tók hann upp
hlemminn og kallaði á hinn unga mann,
sagði að nú mætti hann vera óhræddur
og skyldi ekkert verða gert honum til
meins. Kom þá friðillinn upp úr fylgsni
sínu og var þó mjög hræddur; en
maðurinn sem var svona á tálar dreginn,
huggaði hann og hughreysti; varð hann
þess aldrei siðar áskynja, hversu illa
kona hans hafði leikið á hann.”
Þegar konungur hafði heyrt sögu
þessa, þá sá hann sig um hönd og
frestaði líflátinu. En er hann kom til
vildarkonu sinnar, þá veitti hún
honum þungar átölur og sagði honum,
að það mætti ráða af „Sögunni af
vesírnum”, hve litt vesírum væri treyst-
andi. Með slikum og öðrum fortölum
fékk hún konung til að skipa aftur liflát
sonar slns. En hinn þriðji vesír gat þó
talið honum hughvarf með mótmælum
sínum. Beiddi hann konung að hyggja
vandlega að öllu áður en hann kvæði
upp ályktunardóm sinn. Sagði hann
honum:
Sagan af veiðimann-
inum
„Einu sinni var veiðimaður að elta
dýr og varð þá fyrir honum hellir. Gekk
hann inn í hellinn og fann í honum
gryfju fulla af hunangi. Var hann þá eigi
lengi að hugsa sig um, heldur fyllti hann
undir eins leðurtösku sína með hunangi
og fór síðan til borgarinnar með veiði-
hundi sínum. Á þeim hundi hafði hann
mestu mætur. Fór hann nú I búð kaup-
manns nokkurs og bauð honum hunang
til sölu. Kvaðst kaupmaður mundu
kaupa, en vildi fyrst sjá hunangið og
hellti hann því dálitlu úr flöskunni.
Féllu þá nokkrir dropar á gólfið og flaug
þangað dálitill fugl, sem lokkaðist af
hunanginu. Og sem köttur
kaupmannsins sá það, þá stökk hann á
fuglinn, en hundur veiðimannsins varð
ekki seinn til að fljúga á köttinn og beit
hann til bana. Varð kaupmaður þá fok-
reiður og drap hundinn, en veiðimaður
réðst á kaupmann og réð honum bana.
Nú er vinir og kunningjar kaupmanns
fréttu þetta, þá hófu þeir liðsafnað móti
veiðimanninum, en hann átti ekki heima
þar I borginni. Veiðimanninum varð
aftur gott til liðs hjá vinum sínum og
nágrönnum og fóru þá báðir flokkarnir
hvor á móti öðrum; voru hvorir tveggja
vel vopnaðir og brunnu af hugmóði.
Réðust hvorir á aðra og féllu margir af
báðum. Veit enginn tölu þeirra nema
allsvaldandi drottinn. Allt þetta reis út
af einum hunangsdropa, og eins er um
kvenvélar; skal ég segja yður eitt dæmið
enn, til að sanna orð mín.
Draumurinn
Frá því er sagt, að maður einn i
Bagdad vellríkur missti allan auð sinn og
komst i mestu bágindi, svo að hann
varð loksins að vinna baki brotnu til að
hafa ofan af fyrir sér.
Einhverja nótt er hann svaf eftir hita
og þunga dagsins, þá þótti honum sem
maður kæmi til sín og segði: „Heill þín
er í Kairó; far þangað og leita hana
upp!”
Nú fer hann af stað til Kairó og kom
þangað seint að kveldi; svaf hann því um
nóttina í musteri einu. Nú stóð hús
eitt rétt hjá musterinu, og svo sem fyrir
hugað var af drottni, þá komu ræningjar
og brutust út úr musterinu inn I húsið.
En þeir sem í húsinu bjuggu, urðu þess
varir, kölluðu eftir hjálp og lustu upp
ópi; kom lögreglustjórinn þegar með
varðliðið og lögðu ræningjarnir þá á
flótta.
Lögreglustjórinn gekk inn í musterið
og fann þar manninn frá Bagdad sof-
anda. Lét hann þá taka hann fastan og
húðstrýkja hann, svo að hann var nærri
dauður. Eftir það lét hann setja hann í
myrkvastofu. En er þrír dagar voru
liðnir, lét hann leiða manninn fyrir sig
og spurði hann, hvaðan hann væri. „Ég
er frá Bagdad,” svaraði hann. „Og hvert
var erindi þitt til Kairó?” spurði
lögreglustjórinn. Þá mælti bandinginn:
„Mig dreymdi ég sæi mann, og þótti mér
hann segja við mig: „Heill þín er I Kairó,
far þangað og leita hana upp.” Fór ég
þvi hingað og hef ég nú reynt, að
húðstrokan var sú eina heill, sem ég hér
átti í vændum.”
Þá setti óstjórnlegan hlátur að
lögreglustjóranum og tók hann þannig
til orða: „Ó, mikil er heimskan, mér
hefur þrisvar vitrast maður í draumi og
þótti mér hann segja: „1 þeim og þeim
hluta borgarinnar Bagdad er hús
nokkurt, sem er svo og svo útlits. —
Aldingarður liggur að húsinu og er neðst
í honum gosbrunnur; en undir
brunninum eru mikil auðæfi fólgin.
Farðu þangað og grafðu þau upp. En ég
var ekki það barn, að ég færi að þjóta af
stað þangað, og þú, flónið þitt, tókst þér
ferð á hendur til að elta einhvern
hégóma, sem fyrir þig hafði borið í
ringluðum draumórum.”
Að svo mæltu fékk lögregiustjórinn
honum nokkra peninga og mælti enn-
fremur: „Taktu við skildingum jDessum
og reyndu svo einhvern veginn að
dragnast heim aftur.”
Maðurinn fór nú heim aftur til
Bagdad. En húsið, sem lögreglustjórinn
hafði lýst fyrir honum, var hús sjálfs
hans. Og sem hann var kominn heim, þá
tók hann reku og pál og gróf undir gos-
brunninum og fann þar mikil auðæfi.
Með slíkum hætti veitti drottinn manni
þessum fé og fullsælu. i o|
9. tbl. Víkan 7