Vikan - 26.02.1981, Qupperneq 14

Fermingarfötin
glæsilegu v "
Jakkinn úr grófu ullar-tweed efni og ífjölbreyttu litaúrvali.
Buxurnar með fellingum. Og nú það allra nýjasta,
STRETCH-FLANNEL efni í buxur. Það er mjúkt, teygjan-
legt og situr vel, auk þess sem það heldur vel brotum.
Vestið með prjónuðu baki og í sama lit og buxurnar.
Auk þessara glœsilegu fermingarfata höfum við allt sem við
á: skyrtur, bindi, sokka og skó.
Hjá okkur fcest allt á fermingardrenginn á sama staðnum.
neinum sársauka en ég gætti þess vand-
lega að stynja við hvert fótmál.
„Viltu eitthvað að éta, maður?”
spurði Joe og veifaði hendinni í átt til
bakka, þar sem voru kaffikanna og sam-
lokur.
Ég gerði mér skyndilega grein fyrir
því að ég var glorsoltinn. Ég gætti þess
að vera hægur í hreyfingum þegar ég
hellti kaffi i bolla og saup á.
„Hvað er klukkan. Joe?"
„Það er kvöld." sagði hann. „Pillurn-
ar sem foringinn gaf þér rotuðu þig al-
veg.”
Mér fannst ég vera orðinn styrkari.
Kaffið gerði sitt gagn. Ég át brauðið.
stóð kengboginn á meðan, en Joe sat á
stólnum og lék á munnhörpuna. Mér
leið enn betur þegar ég hafði lokið við að
borða.
„Veistu nokkuð, maður?” sagði Joe
og stakk munnhörpunni í vasann.
„Þú komst sjálfum þér sannarlega í
klandur. Ég sagði foringjanum að þu
værir sniðugur náungi og vildir ekki
hlusta. Ég sagði þér að þú kæmist i feitt
ef þú ynnir fyrir foringjann, rétt eins og
ég komst i feitt, en þú vildir ekki hlusta á
mig. Þú varðst að gera það sem verst
var.”
Ég rétti svolítið úr mér og leit á hann.
„Ég vara þig enn einu sinni við, Joe,”
sagði ég. „Svartur vikapiltur skiptir
Klaus engu máli. Þú lendir ekki síður i
súpunni en ég.”
Hann glotti.
„Það segir þú. Komdu. Foringinn
bíðureftir þér."
1 því hann greip um handlegg minn og
dró mig til dyra opnuðust dyrnar og
Benny hrinti Glendu framhjá mér.
Hann ýtti henni svo harkalega að hún
missti jafnvægið og lenti á fjórum
fótum.
Ég ætlaði að fara til hennar en Benny
varnaði mér þess og rak hnefann i andlit
mitt. Mig langaði að berja hann en hafði
ekki tima til þess. Ég lét Joe teyma mig
eftir ganginum og inn í stofu.
Klaus sat við skrifborðið sitt.
Joe ýtti mér niður í stól þannig að ég
sat gegnt Klaus, svo fór hann frá.
„Fínt, Joe." sagði Klaus. „Bíddu
frammi."
Joe fór fram og lokaði á eftir sér.
„Hvernig líður þér. herra Lucas?”
spurði Klaus, hallaði sér fram og starði á
mig.
Ég sat í keng og bar mig illa.
„Herra Lucas!” Rödd hans var hvöss.
„Vertu ekki með nein látalæti gagnvart
mér! Þú bauðst upp á barsmíðar og þú
fékkst þær. Gættu þin að fá ekki meira
af slíku. Eftir fjóra klukkutima ferðu
með menn mína inn í bankann. Er það
skilið?”
Ég lyfti höfðinu og leit á hann.
„Já.”
„Það er margt sem þarf að gera. Ég
vara þig við einu sinni enn, herra Lucas:
14 VlKan 9, tbl,