Vikan - 16.07.1981, Blaðsíða 36

Eftir Frid Ingulstad Teikningar: Inge Drachmann Þýðandi: Sigurður'Gunnarsson
11. hluti
STÚLKAN
FRÁ
MADAGASKAR
SÖGUÞRÁÐUR TIL ÞESSA:
Norsk hjón, Ellen ogÁki Vasstad,
fmna ungharn sem borið hefur verið út
og falið niðri á ströndinni í nánd við
Nossí Be á Madagaskar. Þau taka
barnið að sér og Vanja vex upp i út-
jaðri Osióborgar. Hún á hamingjusama
æsku. Besti leikfélagi hennar og vinur
er Þorbjörn Staverud. Þau eru
óaðskiljanleg í mörg ár en hrökkva
hvort frá öðru á kynþroskaskeiðinu.
Vanja er skotin i Þorbirni og
óhamingjusöm ást hennar til hans og
kynþáttafordómar valda því að hún
verður einræn og feimin. Draumur
hennar er sá að fara einhvern tíma til
Madagaskar og komast þar að sann-
leikanum um hana sjálfa. Þegar Vanja
er 19 ára gömul ftnna þau hvort annað
að nýju, hún og Þorbjörn, verða mjög
ástfangin og bindast tryggðum. Þetta
sama haust fer Þorbjörn að heiman til
að gegna herþjónustu og dag einn
fréttir Vanja að Þorbjörn sé tekinn
saman við aðra stúlku. Vanja tekur
það mjög nœrri sér og ræður sig
skyndilega sem þernu á ms. Katarínu I
þeim tilgangi að komast með henni til
Madagaskar. Henni fellur vel vistin um
borð og kemst þar I góðan kunnings-
skap við brytann, Steinar Gundersen.
Hann verður ástfanginn af henni en
Vanja hugsar enn um Þorbjörn. Hún
biður Steinar að vera þolinmóðan því
að hugsanlegt sé að hún geti gleymt
seinna. Frá uppruna stnum segir hún
engum á skipinu. Bréf sem Vanja fœr
frá vinkonu sinni, Höllu, veldur því að
hún sannfœrist enn betur um að Þor-
björn yftrgaf hana vegna þess hver hún
var og hún fer að hugsa um það í
alvöru að giftast Steinari. Katarína
hefur nú komið við I nokkrum hafnar-
borgum í Austur-Afríku og er loksins
komin til Madagaskar. Hinn mikli og
langþráði draumur hennar er að
rœtast.
Eftir alllanga stund, þegar fara þurfti
upp töluverða brekku, stakk Steinar upp
á að þau færu úr vagninum og gengju
síðasta spölinn. Þau gengu síðan um
nokkrar þröngar götur en að skömmum
tíma liðnum voru þau komin að þvotta-
húsinu. Húsið var gamalt og hrörlegt en
engu að síður miklu skárra en flest
önnur í þessu hverfi eftir því sem Steinar
sagði. Það var kæfandi heitt þar inni svo1
að Vanja átti mjög erfitt með að þola
það. Steinar náði tali af eiganda þvotta-
hússins. Þeir ræddu lengi saman og
virtist Vönju að samtali þeirra mundi
aldrei ætla að ljúka. Að lokum var þolin-
mæði hennar þrotin og sagði hún við
Steinar að hún ætlaði út og mundi bíða
þar eftir honum.
Hún stóð um stund kyrr utan við
dyrnar og leit í kringum sig. Þvottahúsið
var í útjaðri byggðarinnar og virtist vera
síðasta sómasamlega húsið. Og þegar
hún leit niður eftir, í andstæða átt við
bæinn, sá hún marga litla kofa úr báru-
járni. Henni datt fyrst i hug að þetta
væru kofar sem krakkar hefðu byggt að
gamni sínu til að leika sér í.
Þetta vakti forvitni hennar svo að hún
gekk niður eftir í áttina til leikfanga-
bæjarins. Eftir því sem hún kom nær
vaknaði hjá henni óljós grunur um að
líklega væri þetta eitthvað annað en
henni datt fyrst í hug. Sá grunur varð
fljótt staðfestur þegar hræðilegur óþefur
af alls konar rusli og sorpi barst á móti
henni og óx með hverju skrefi sem hún
færðist nær. Þegar hún kom að fyrsta
kofanum sá hún að hann var gerður úr
ryðguðu bárujárni, á tveggja fermetra
grunnfleti og of lágur til þess að fullorð-
inn maður gæti staðið þar uppréttur.
Eins og í leiðslu hélt hún áfram göngu
sinni niður eftir, inn á milli þessara
furðulegu kofa. Því lengra sem hún kom
urðu þeir fleiri og fleiri, stóðu þéttar og
voru minni og miklu lélegri en sá fyrsti
sem hún athugaði. Sumir voru gerðir úr
ryðguðum niðursuðudósum sem flattar
höfðu verið út og negldar saman á
hornunum. Öðru hverju stungu hænsni,
endur og geitur hausum sínum út um
göt á þessum furðulegu kofum, ásamt
svörtum barnakollum og skorpnum
andlitum örvasa gamalmenna. Loftið
var mettað óþef frá mönnum og dýrum
og ótölulegur flugnagrúi sveimaði í
svörtum breiðum yfir allri þessari eymd.
Krypplingur nokkur, hálfnakin kona
með bæklaða fætur og aðeins annan

áljfe
36 Vikan 29- tbl.