Vikan - 16.07.1981, Blaðsíða 40

DÖGG hefur
ávallt einhverjar
nýjungar í skreytingum
Blómabúðin DÖGG
Álfheimum 6 sími 33978
Reykjavfkurveg 60 sími 53848
til þess að vísa mér veginn heim til ykk-
ar, elsku pabbi og mamma. Hún hefur
opnað augu mín fyrir því hve óendan-
lega mikið mér ber að þakka ykkur. Nú
er mér orðið fullkomlega ljóst að það
hefur enga úrslitaþýðingu hvar og hjá
hverjum maður fæðist heldur hvar,
hvernig og hjá hverjum hann vex upp.
Ég vona að þið fyrirgefið mér barnslega
eigingirni mína og forvitni og að ég skuli
ekki hafa áttað mig á þessu fyrr en nú.”
Það var ný Vanja sem þetta skrifaði.
Þarna birtist ekki barnsleg, ólgandi gleði
yfir þvi að hafa komið til draumalands-
ins heldur fyrst og fremst angurvær
grunntónn nýrrar lífssýnar, nýrra lífs-
viðhorfa sem hún hafði hlotið á fáum
klukkustundum í hópi soltinna vesalinga
sem bjuggu við aumustu aðstæður sem
hugsast gat. Sorgin og áhrifamáttur þess
sem hún hafði séð hafði smám saman
opnað augu hennar fyrir öllu því sem
hún hafði óverðskuldað hlotið og notið í
þessu lífi. Auðmjúk og þakklát fór hún
svo að hugsa um aðstæður sínar eins og
þær voru nú.
Erfiðast var að skrifa þeim um trúlof-
unina. Það var tilgangslaust fyrir hana
að skrifa að hún væri ástfangin að nýju
og hamingjusöm og að Þorbjörn væri
gleymdur og grafinn, móðir hennar
mundi áreiðanlega geta lesið eitthvað
annað milli línanna. Nei, hún varð að
reyna að skýra fyrir þeim hvernig
ákvörðunina hefði borið að og hvers
vegna hún teldi að hún væri rétt.
Hún var svo niðursokkin í þessar
hugsanir sínar og bréfaskriftir að hún
gleymdi sér alveg þangað til allt í einu
var drepið þéttingsfast á dyrnar. Það var
fyrsti stýrimaður sem kallaði til hennar
og bað hana að koma um stund fram á
gang.
Hann sagði Vönju að vélbátur úr
landi væri nýkominn til þeirra og með
honum roskinn, gráhærður Frakki sem
spurt hefði eftir henni.
Vanja fékk strax ákafan hjartslátt.
„Þetta er vafalaust Dassac, vinur
mömmu minnar og pabba,” sagði hún
fljótt viðfyrsta stýrimann.
„Hann situr inni i sal og bíður eftir
þér,” sagði stýrimaður. „Ég hélt i fyrstu
að þetta væri einhver sem ætlaði að hafa
tal af skipstjóranum."
Eftir örskamma stund gekk Vanja
fram ganginn. Hún nam staðar stundar-
korn framan við dyrnar en drap síðan á
þær og gekk inn.
Lítill maður með þunnt, grátt hár og
stuttklippt yfirskegg, miklu eldri en hún
hafði búist við, stóð snögglega upp og
kom brosandi á móti henni. Hann greip
um báðar hendur hennar, hélt' henni frá
sér stutta stund, horfði hugfanginn á
hana og sagði fagnandi: „Og þetta er
Vanja! Já, þetta er virkilega hún
Vanja!” Því næst dró hann hana að sér
og kyssti hana innilega á báðar kinnarn-
ar. Vanja fór hjá sér og varð feimin en
brosti glaðlega og stundi upp nokkrum
kurteisisorðum á frönsku. Dassac hélt
áfram að tala og hagaði sér alveg eins og
þau væru nákunnug svo að Vanja varð
fljótt hugrakkari og urðu þá samræðurn-
ar eðlilegar og óþvingaðar. Vanja sagði
frá allri ferðinni og Dassac kom með
ýmsar áhugaverðar skýringar.
Steinar hafði sagt skipstjóranum frá
öllu, frá leyndarmáli Vönju, frá Nossí
Be og frá trúlofuninni. Hann var sá eini
af áhöfninni sem vissi um leyndarmál
þeirra. Vanja óskaði að svo yrði að
minnsta kosti fyrst um sinn.
Nú kom Steinar allt í einu inn og
heilsaði Dassac og Vanja kynnti hann
sem unnusta.sinn. Því næst sagði Stein-
ar að hann skyldi taka að sér morgun- ■
verk hennar svo að hún gæti verið róleg
og spjallað við gestinn. Skipstjórinn
hafði sagt að þau gætu bæði fengið frí á
eftir og að Vanja fengi frí á meðan
skipið héldi kyrru fyrir i Nossí Be.
Dassac var boðið til morgunverðar og
þetta var í fyrsta sinn sem Vanja borðaði
sem gestur í salnum. Skipstjórinn var
geðþekkur og ræðinn eins og ætíð fyrr
og fékk Dassac til að segja frá öllu sem
gerðist daginn sem Vanja fannst. Hann
taldi þetta óvenjulegan og mjög merki-
legan viðburð og eins og Steinar gat
hann ekki ‘Skilið hvers vegna Vanja
hafði haldið þessu leyndu. Vegna skip-
stjórans fór samtalið fram á ensku en
40 Vikan Z9. tbl,