Vikan - 19.11.1981, Síða 16

yfirmanns síns og tók upp símtólið.
Hún mundi ekki númerið hjá lög-
reglunni en sér til furðu kunni hún síma-
númer Jonasar utanað.
Hún sneri skífunni með titrandi
fingrum og beið þess með óþoli, að hann
svaraði. Þeir hlutu að fara að ramba á
réttu dyrnar.
Loksins! Loksins heyrði hún djúpa,
karlmannlega rödd Jonasar.
— Jonas! hvíslaði hún og bar ótt á.
— Þetta er Katja. Ég er á skrif-
stofunni og þeir eru hérna — fyrir utan
dyrnar! Náðu í Hultén! Flýttu þér!
— Katja! hrópaði hann. — Ég hefði
átt.. .
— Flýttu þér! endurtók hún. — Ég er
svo hrædd, Jonas! En komdu ekki einn,
það ert þú, sem þeir vilja ná í, ekki ég.
— Við komum! sagði hann og skellti
á.
Ef hún nú bara gæti læst sig einhvers
staðar inni. Nú heyrði hún, að þeir
opnuðu dyrnar að aðalskrifstofunum.
Þá sætti hún lagi og smeygði sér fram á
ganginn. Hún þaut eftir ganginum eins
hljóðlega og hún gat, meðan hún reyndi
af alefli að imynda sér, hvar hún gæti
læst að sér.
LYKILLINN
Bara að Jonas kæmi nú sem fyrst
henni til bjargar!
Skömmu síðar heyrði hún tekið í
hurðina.
— Berra! Komdu hingað. Hér eru
læstar dyr. Innan frá!
Hratt fótatak nálgaðist. Þeir
bjástruðu við hurðina.
— Þetta er einfalt mál. Nokkurra
mínútna aðgerð í mesta lagi sagði hás og
gróf rödd fyrir utan dyrnar.
Ó, nei! Katja kólnaði upp af skelfingú.
Hún skimaði örvingluð í kringum sig.
Var nokkur undankomuleið?
J ONAS kom á vettvang ásamt Hultén
lögreglufulltrúa og nokkrum aðstoðar-
mönnum hans. Þeir reyndu aðaldyrnar.
— Læstar! sagði Hultén. — Hvar getum
við fengið lykil?
Jonasi lá við köfnun, en til allrar
hamingju hafði einn lögreglumannanna
nú komið auga á dauf spor í
snjóslabbinu, og þeir röktu slóðina
fyrir hornið og að bakdyrunum. — Þær
eru opnar, hrópaði hann upp yfir sig.
Þeir hafa brotið upp lásinn.
Þeir þutu inn í húsið og upp stigana.
Jonas og Hultén vissu báðir, á hvaða
hæð skrifstofur fyrirtækis Svantessons
voru, og þangað hlupu þeir með lög-
regluþjónana á hælunum.
Jonas varð viti sínu fjær af skelfingu.
Honum fannst óratími liðinn síðan
Katja talaði við hann í simanum, og
hann gat varla afborið óvissuna um,
hvort þorpararnir hefðu náð tangarhaldi
á henni.
Allt var dimmt og hljótt í stóru skrif-
stofubyggingunni. Þeir kveiktu ljós,
hvar sem þeir rákust á rofa, en hvergi
sást lífsmark.
Skyndilega sáu þeir tvo skugga skjót-
ast fyrir fjarlægari enda langa gangsins.
Lögreglumennirnir þustu á eftir þeim,
en Jonas fékk sig varla hrært.
Hvar var Katja? Hann þaut eftir
ganginum, þar til hann kom að dyrum,
sem greinilega höfðu verið brotnar upp.
— Katja! hrópaði hann og skimaði
í kringum sig inni í herberginu, sem
virtist vera fata- og snyrtiherbergi
kvenna.
Ekkert hljóð heyrðist, og af Kötju sást
hvorki tangur né tetur.
— Katjal æpti hann yfirkominn af
skelfingu.
Þá sá hann litlu dyrnar. Handfangið
dinglaði laust, og hurðarræfillinn virtist
hafa fengið nokkur rækileg spörk.
Svo heyrðist loku skotið frá að innan,
og Jonas stóð bergnuminn og horfði á
Kvennasnyrtingin!
Án frekari umhugsunar þaut hún inn
á kvennasnyrtinguna og sneri lyklinum í
skránni. Það mátti ekki tæpara standa.
Hún hnipraði sig saman úti í horni
innan um tréskó og regnhlífar, sem
einhvern tíma höfðu orðið viðskila við
eigendur sína.
Litrík
lökk

Perlumatt
Jökul lakk
Alhliöa innilakk á yeggi, loft,
huröir, glugga- og á húsgögn.
Lakkiö er auövelt í notkun og
þornar á fáeinum klukku-
stundum.
Látið Hörpu
gefa tóninn.
16 Vikan 47. tbl.