Vikan - 02.09.1982, Blaðsíða 20

kur
„Þú fékkst peningana aftur,” sagði hún lágt. „Jim er ánægður yfir því. Hann vill
ekkert taka frá þér. Ekkert. Hann langar bara til að vita hver faðir hans er. Get-
urðu ekki orðið honum að liði? Gerðu það. Af hverju þarftu að halda því svona
stranglega leyndu?”
Höfundur: Oliver Jacks
Hann ók niður í laut rétt hjá
hæðarbrún og Rittberg hugsaði að
guðinn sem hann trúði á hlyti að
hafa gripið handfylli úr hlíðinni.
Svo sá hann að þetta var gömul
grjótnáma sem nú var gróin á
brúnum. Maas lagði bílnum og sat
stundarkorn með hendur á hnján-
um áðuf en hann steig stirölega
út. Hann sótti sterkan kíki í skottið
á bílnum. Við Rittberg sagði hann
svolítiö afsakandi: „Ekki frá þér,
Walter. Zeiss. Við skulum fara
hérna upp.” Þeir gengu slóð sem
sást varla fyrir emiberja- og
brómberjarunnum og testu fötin
iðulega á þyrnum. Maas heyrði
Rittberg mása og blóta fyrir aftan
sig. Þeir komu upp á brúnina;
héðan sáu þeir talsverðan spöl eft-
ir hlykkjóttum veginum. Maas
beindi sjónaukanum að veginum
og skoðaði hann vandlega.
Rittberg sagði: „Gengur þetta
ekki heldur of langt?”
Maas svaraði honum án þess að
láta sjónaukann síga. „Slíkt fyrir-
finnst ekki.” Hann var að rýna inn
í furuskóginn, horfði yfir börðin,
inn í þunga skuggana sem teygð-
ust úr dölunum beggja vegna
vegarins. Loks lét hann sjónauk-
ann síga. „Stundum furða ég mig
á því hvernig þú hefur tórað,
Walter.”
„Þú veist hvernig.”
Þeir fóru af hæðarbrúninni og
smeygðu sér niöur á steina sem
sköguðu út yfir grjótnámuna.
Maas lét sjónaukann hanga um
hálsinn og mennirnir tveir fundu
sér hörð sæti á steinunum.
„Þetta er löng leið að fara,”
sagði Rittberg sem ennþá var fúll.
Maas yppti öxlum. „Geðjast þér
ekkiaðsveitinni?”
Rittberg var feginn að hann sat.
Hann vissi hvaö Maas vildi. „Ég
er búinn að fara yfir listann með
sendifulltrúanum í viðskipta-
nefndinni. Hann er öruggur.”
„Enginn þar sem þú þekkir?”
Spurningin var hvöss.
„Enginn sem ég hef nokkru
sinni hitt. Ég hef heldur ekki haft
neitt samband við fyrirtækin
þeirra.”
„Ég varð aö velja fulltrúana
vandlega.”
„Það er ekkert til fyrirstöðu. Þú
getur notað mitt nafn. Enginn í
hópnum mun vita að þú sért ekki
ég.”
Maas kinkaði kolli. „Þá er
komið aö Corbett.”
„Einstakur maður. Svar við
gagnrýni þinni á bandaríska þjálf-
un.”
Maas kipraði varirnar. „Ég
kynntist honum í New York þegar
ég var viðskiptafulltrúi þar. Ég
dáist að tryggð þinni en það voru
Frakkar og Bretar sem þjálfuöu
Corbett fyrir löngu.”
„En þaö voru Bandaríkjamenn
sem ráku smiðshöggið á verkið.”
Rittberg neitaði að leggja eyrun
við þessu. „Það var snilldarleg
hugmynd að starfa frá París þeg-
ar um London er að ræða.”
„Það var mín hugmynd,” sagði
Maas laus við sjálfumgleði. „Við
erum þá tilbúnir?”
„Ég er búinn að gera allt sem þú
baðst um. Ég get ekki gert
meira.”
„Þú sinnir formsatriðum allra
viðskiptanefnda. Seinna verður
skipt á minni mynd og þinni. Þeg-
ar ég er farinn veröur þú í erfiðri
aðstööu.”
„Ég fer yfir landamærin.”
„Þaö hafa aðrir reynt að
komast yfir landamærin. Það
veröur of áhættusamt að slaka á
eftirlitinu þín vegna.”
„Ég er búinn að leggja á ráðin.”
„Muhlen hershöfðingi vill losa
sig við þig.”
„Já, það var eftir honum. Þaö
er algengasta lausnin hans.”
„Það er rétt, hann hugsar
gjarna þannig. Þú hefur unniö gott
starf, Walter. Ekki vanmeta
Muhlen.”
Rifberg stirðnaöi upp og horfði
rannsakandi á Maas.
Maas hélt áfram: „Muhlen vill
áreiðanlega fullvissa sig um að þú
sért hér enn eftir að þetta gerist.”
„Til að geta skotið skuldinni á
mig ef þaö mistekst? ”
„Ég er bara að benda þér á aö
vera ákaflega varkár. Það er búið
að taka okkur Heidel og Muhlen
þrjú ár að undirbúa þetta. Muhlen
trúir því að Bandaríkjamenn haldi
að Corbett stýri Scherer í París og
mér hér fyrir þá. Þegar hann
kemst að því að það er í rauninni
satt, að hann af öllum mönnum
hafi verið blekktur, þá gerir hann
snögga og miskunnarlausa atlögu.
Hann hefur ekki um neitt annað að
velja. Þú ert augljóst skotmark.
Þú verður að hafa nákvæma tíma-
setningu.”
Húsið var ekki nema tuttugu og
tvær mílur frá London, umlukið
fjórum ekrum af bylgjandi grasi,
trjám og runnum sem Capability
Brown hefði mátt vera stoltur af.
Sum trén voru reyndar frá
átjándu öld, frá tíma hins fræga
landslagshönnuðar. Það eina sem
spillti svo fögru umhverfi var egg-
laga sundlaug sem þessa stundina
var full af fólki sem hló mikiö.
Þótt húsið sjálft væri georgísk
eftirlíking hafði það að minnsta
kosti verið reist úr gömlum
steinum, timbrið sótt í hús sem
voru rifin og hraðvaxinn vafnings-
viöur, sem gróðursettur hafði
veriö fyrir fimmtán árum, teygö-
ist um alla veggi.
Neil Russell sat í einum af
mörgum sólstólum við sund-
laugina. Hann var í sundskýlu og
hafði handklæði yfir öxlunum;
hann sólbrann alltaf. Hann var
orðinn linur með árunum þó að
hann léki golf og tennis og synti
við og við. Andlitið var of rúnum
rist fyrir mann um sextugt. Hins
vegar var nefið vel lagað og beint,
hárið grátt og tekið að þynnast.
Connie kona hans hafði haldið
vextinum þó að hún væri búin að
fæða fjögur börn. Vatnið lak af
henni þegar hún klifraði upp úr
sundlauginni. Hún var enn grönn
en forðaðist engu aö síður að nota
bikini. Hún vissi hvar keppirnir
voru og eyddi talsverðum tíma til
að losa sig við þá. Hún virtist
miklu yngri en maður hennar þó
að aldursmunurinn væri raunar
ekki nema fimm ár. Þegar hún
kippti af sér sundhettunni ramm-
aði stuttklippt litað hár hennar inn
andlit sem enn var frítt og augu
sem leyndu sársauka.
Connie Russel settist hjá manni
sínum og forðaðist að mæta
augnaráði hans. Hann vakti óhug
hjá henni þegar hann leit svona út.
Augnaráð hans var það sem hún
kallaði sviplaust; það skorti hlýju
og ástúð og hann virtist ekkert sjá.
Hann horföi inn. Hún þerraði legg-
ina mjúklega og bað í hljóði að
sagan væri ekki að endurtaka sig.
Hún vissi að hann elskaði hana
enn en þau höfðu misst einhver
tengsl, sem ógerlegt var að skýra,
í hjónabandi sínu þegar hann fékk
taugaáfallið fyrir fáeinum árum.
Honum hafði hrakað eftir að hann
kom frá París fyrir tveimur
vikum. Hafði þeim Charles lent
saman? Það virtist óhugsandi;
þau voru öll búin að þekkjast síöan
í stríðinu.
Hún fylgdist um stund með fólk-
inu sem lék sér í sundlauginni en
fannst hlátur þess allt í einu fjar-
lægur. Hún rétti honum höndina
en hann tók jafnfjarrænt um
hana; enginn þrýstingur, engin til-
finning, ekkert samband.
Þegar Connie reyndi að fá hann
til að svara handtakinu datt henni
í hug að þetta hefði allt hafist fyrir
tólf árum, þegar fyrirtækið fór að
ganga illa. Neil hafði talsvert
líkamlegt hugrekki. Heiðursmerki
hans úr stríðinu ýktu ekki hetju-
skap hans. Sannleikurinn var sá
að hann hafði gert mistök með því
að taka við fjölskyldufyrirtækinu í
staö þess að halda áfram í
hernum. Hann hafði aldrei verið
snjall í viöskiptum. í eðli sínu var
hann of hreinn og beinn til að fást
20 Vikan 35. tbl.