Vikan - 02.09.1982, Blaðsíða 24

Nema foreldrakærleik, hugsaöi
Tammy. „Þangað til meðlagiö
þraut,” sagði hún hvasst.
„Það var erfiðara fyrir okkur.”
Hún hreytti þessu út úr sér með
beiskju. „Það er best að þú farir,
unga stúlka. Ég er of gömul til að
rífast. Þú þreytir mig ákaflega.”
Tammy reis á fætur. Hún tók
aðra magra höndina og beina-
berir fingurnir gripu þétt um
hönd hennar. „Þú fékkst pening-
ana aftur,” sagði hún lágt. „Jim
er ánægður yfir því. Hann vill ekk-
ert taka frá þér. Ekkert. Hann
langar bara til að vita hver faðir
hans er. Geturöu ekki orðið honum
að liði? Gerðu það. Af hverju
þarftu að halda því svona strang-
lega leyndu?”
Augun uröu óróleg, flóttaleg.
„Ég get ekki aö því gert. Ég veit
ekki neitt.”
„Þú hlýtur aö vita hver sér þér
fyrir þessu öllu.”
Allt í einu voru komin tár í augu
gömlu konunnar. Hún hélt enn í
hönd Tammyar og var ef til vill að
hugsa um dótturina sem hún
eignaðist aldrei. „Þú ert of góð
fyrir hann. Vertu nú ekki svona
mikill kjáni.” Hún seig neðar í
koddana. „Ég veit ekki hvaðan
þetta kemur,” sagði hún þreytu-
lega. „Ég vissi þaö aldrei. Aldrei
fyrir víst.”
„Ekkifyrir víst?”
Dauft bros lék um varir Emily
Duncan. Þunn augnlokin sigu og
Tammy hefði getað trúað að hún
svæfi ef hún hefði ekki haldið
svona þétt um hönd hennar. Aug-
un opnuðust og iörunarsvipurinn
var sár. „Við héldum þá að við
hefðum gert það sem rétt var.
Þetta var fyrir svo löngu.”
„Viltu ekki segja mér frá því? ”
„Það er ekki frá neinu aö
segja.” Höndin sleppti takinu og
féll niður á lakið. „Ég er svo
þreytt. Mig langar bara til að
hvílast.”
„Sjáðu nú til, ég ætla aö skilja
eftir nafn mitt og símanúmer. Ég
skal skrifa það.” Tammy reif síðu
úr dagbók og skrifaði þetta með
skýrum prentstöfum. „Ég set
þetta undir glasiö með
appelsínusafanum. Svo það fjúki
ekki.”
Grátt höfuðið hneig svolítið til
samþykkis. Augun horfðu aftur á
hana. „Farðu frá honum, vina
mín. Ekki búa þér til erfiðleika.
Lífiö getur verið svo grimmt.”
Tammy gekk eftir stuttum
ganginum og niður stigann. Þegar
hún kom niöur í anddyrið steig
Neil Russell út úr lyftunni á þriöju
kunnað að meta að þið hjónin óluð
hann upp. Hann talar oft um það.”
Magrar æðaberar hendur gripu
í rúmfötin í mótmælaskyni.
„Hann olli okkur miklum
erfiðleikum.”
„Ekki hann, er það? En
erfiðleikarnir voru vegna hans.
Hann veit það ákaflega vel.”
„Þú ert sjálfsagt komin til aö
lokka mig til sagna.”
„Lokka þig til sagna? Um
hvað?”
Emily Duncan ók sér og leit
hægt yfir herbergið. „Þú veist um
hvaö. Ég ætla ekki að segja þér
neitt. Jimmy reyndi og nú sendi
hann þig.”
„Hann langar bara til aö vita
Hjónarúm
Eins manns rúm
ELDHUSBORÐ OG STOLAR - SKRIFBORÐ - KOMMODUR - SOFASETT
OG FLEIRA.
FURUHUSGÖGN
SMIÐSHÖFÐA13 - SÍMI85180
BRAGI
E GGER TSSON
' r-SjvC SS8ð£|§j§ðSS8|§g§g88ðftfö§8g888[
HvfuiMlu*; Otiw
hver raunverulegur faöir hans er.
Er það til of mikils ætlast?”
„Sagði hann þér að hann var í
fangelsi? Hann var alltaf til vand-
ræða.”
„Var þaö þá bara peninganna
vegna sem þið tókuð hann að
ykkur? Þótti ykkur ekkert í það
varið?” Þegar Tammy sá fýlulegt
augnaráðið bætti hún viö: „Þaö er
ekki að undra aö hann skuli hafa
lent í fangelsi. Það kærði sig eng-
innumhann.”
Dökk augun beindust að
Tammy, hendurnar rifu í rúmföt-
in og kuðluðu þau saman. „Við
önnuðumst hann vel. Hann skorti
aldrei neitt.”
Nýgerð með
gamla góða
laginu.
Sundurdregin
BARNARÚM
24 Vikan 35. tbl.