Vikan - 29.11.1984, Side 57

\S Framhaldssaga
sjórinn kyrr eins og myllutjörn og
litlar bárur gjálfruöu við strönd-
ina svo það var erfitt að gera sér í
hugarlund hvemig þetta hafði
verið fyrir fáeinum stundum.
„Ég fer þá og leita að andskot-
ans vatninu sjálfur,” sagði
Tredegar í nöldurtón.
Hún virti hann ekki viðlits þeg-
ar hann sneri sér við og stikaði að
þéttum skóginum ofan við
ströndina. Hún leit snöggt upp
þegar hann hrópaöi upp yfir sig:
„Drottinn minn! Feginn er ég að
sjáykkur, menn!”
Þrír menn komu út úr kjarrinu.
Tveir voru í rauðum einkennis-
búningi breska hersins; sá þriðji
var grænklæddur. Allir voru ber-
höfðaðir en með skítuga klúta
bundna um ennið fyrir svitabönd.
Þeir báru stutta riffla og voru
með skammbyssu í beltinu.
Buxurnar, sem eitt sinn höfðu
verið hvítar, voru flekkaðir af
gömlum óhreinindum og einn
þeirra var berfættur. Allir
mennimir þrír horfðu beint fram
hjá foringjanum, sem hafði á-
varpaö þá, og skoðuðu konurnar
við eldinn með lostafullt glott á
órökuöu andliti.
„Úr hvaða sveit eruð þið,
menn!” spurði Tredegar hvasst.
„Segið það núna. Þú, liðþjálfi.
Svaraöu mér!”
Maðurinn sem bar liðþjálfa-
rendur í rauðri erminni flutti augu
sín hægt yfir á foringjann en
glottið hvarf ekki af andliti hans.
„Heyrið þið hvað höfuös-
maðurinn segir, strákar? Hann
vill vita úr hvaða sveit við erum. ”
„Það mætti kalla hana hel-
vítisfylkið,” flissaði annar félagi
hans.
„Eða sveit djöfulsins,” sagði
hinn, glotti úr að eyrum og sýndi
svarta tannstubba.
„Standið í réttstöðu þegar þið
ávarpið foringja!” sagði
Tredegar hvasst. „Drottinn veit
að ég skal láta hýða ykkur þrjá
þegar við komum í herstöðina! ”
„Heyrðuð þiö þetta, strákar?”
sagði liðþjálfinn, hár og
renglulegur, með brúsk af rauðu
hári sem hékk í flóka niður undan
svitabandinu hans. „Höfuðs-
maöurinn ætlar að láta hýða
okkur þegar við komum aftur í
herstöðina.”
„Þögn!” orgaði Tredegar. En
það var kominn hvellur hljómur í
rödd hans og veikgeöja andlitið
leystist upp þegar þetta hafði ekki
önnur áhrif á þremenningana en
að þeir skellihlógu hæðnishlátri,
héldu hver í annan og þerruðu vot
augun meö óhreinum handar-
bökum.
Emmu greip mikill ótti þar sem
hún horfði á þá og skelfing hennar
jókst þegar grænklæddi maðurinn
gerði hlé á gleði sinni, gaf öðrum
félaga sínum olnbogaskot og benti
niður á ströndina þar sem Suzie,
sem hafði vaknað við hávaðann,
sat ringluð og starði á þá
nýkomnu.
„Við allt sem heilagt er, höfuðs-
maðurinn er meö tvær konur með
sér!” sagði liðþjálfinn. „Þetta er
happadagurinn okkar, strákar.”
„Mér líst vel á surtlu!” sagði
riffilskyttan.
„Þú tekur það sem þú færð,”
lýsti liðþjálfinn yfir. „Sæktu hana
og við skulum skoða hana betur.
Sjálfum líst mér ágætlega á svart-
hær ða munngætið við eldinn. ’ ’
„Heyrið mig nú, menn ...”
Tredegar gerði hinstu tilraun til
að beita valdi sínu. Hún varð til
þess að liðþjálfinn sló hann á
munninn með handarbakinu.
Hann reikaði og datt næstum,
blóðið flóði yfir hökuna.
Riffilskyttan dró Suzie upp
ströndina, hló að veinum hennar
og sló glettnislega í lögulegan
afturendann á henni.
„Lafði mín, lafði mín, bjargaðu
mér! ” kveinaði svarta stúlkan.
Liöþjálfinn lyfti annarri auga-
brúninni og horfði á Emmu.
„Lafði, já?” sagði hann og hreytti
út úr sér blótsyrði. „Mig hefur
alltaf langað til að fara upp á ein-
hverja af aðlinum. Ég sinni þér
síðar.lafðimín.”
Þjáningar svertingja-
stúlkunnar drógust mjög á
langinn. Tredegar fylgdist með og
gerði ekki minnstu tilraun til að
grípa í taumana henni til hjálpar.
Emma sá sumt og vissi að ef hún
skipti sér af þessu flýtti hún bara
fyrir þeirri stundu sem hún yrði
fórnarlamb losta þeirra. Það var
bara kynblendingsindíáninn sem
sat og laut höfði og horfði
hreyfingarlaus inn í logana.
Tveir héldu handleggjum Suzie
meðan sá þriðji klæddi hana úr
öllu, reif blússuna hennar og pilsið
í tætlur og undirkjólinn hennar í
einu lagi. Svo fór fyrsti kvalari
hennar, liðþjálfinn, með líkama
hennar eins og hann væri að kaupa
hest á markaði. Hún veinaöi,
þegar hann hnoðaði ruddalega
þrýstin brjóst hennar, en óp
hennar urðu að aumkunarverðu
kjökri þegar hendur hans leituðu
til lenda hennar. Emma lokaði
augunum og reyndi að neyða sig
til að útiloka hugsanir um þær sví-
virðingar sem verið var að fremja
á mjúkum líkama vesalings Suzie,
ungu konunnar sem naut svo inni-
lega blíðra hvílubragða kröftugs
elskhuga. Þeir tóku hana einn af
öðrum og þegar þeir höfðu lokið
sér af hnepptu þeir blygðunar-
laust buxunum og skiptust á
ruddalegum athugasemdum um
frammistöðu hvers um sig. Þeir
hirtu ekkert um Suzie sem kjökr-
aði niðurbrotin, dróst að eldinum
og greip utan um Emmu, sem
sléttaði hrokkið hárið og strauk
burt svitann og tárin af andliti
hennar.
„Þarna koma svarta kráka og
félagar hans,” sagði liðþjálfinn.
Út úr skóginum komu sex indí-
ánar, rökuð höfuð þeirra og því
sem næst naktir líkamar gljáandi
af olíu, andlit þeirra máluð. Þegar
kynblendingurinn við eldinn kom
auga á þá hrópaði hann upp yfir
sig af skelfingu, stökk á fætur og
hljóp eftir ströndinni. Við þetta
ráku hermennirnir upp hlátur og
þegar liðþjálfinn kinkaði kolli lyfti
riffilskyttan stuttrifflinum að öxl
sér, miðaði fljótur á flóttamann-
inn og hleypti af. Án þess að hægja
ferðina kastaðist kynblendingur-
inn áfram á grúfu. Fætur hans
hreyfðust áfram fáein andartök
þar sem hann lá í sandinum og
stöðvuöust svo.
„Aftur í búðirnar, strákar,”
sagði liðþjálfinn. „Komdu, lafði,
þú gengur við hliðina á mér. ”
Emma gekk við hlið liðþjálfans í
gegnum skóginn. Hún staldraði
ekki andartak við svo að hann tæki
ekki í hana. Suzie reikaði á eftir
henni, þrýsti tætlunum af undir-
kjólnum sínum að sér framan-
verðri, hljóðaði í hvert skipti sem
mennirnir fyrir aftan hana slógu á
beran rassinn á henni. Næstur var
Tredegar, andlit hans stirðnað
sem gríma af hryllingi og kvíða. Á
eftir honum gengu þögulir og svip-
brigðalausir indíánamir.
Augljóslega höfðu þau verið svo
óheppin að vera tekin höndum af
hópi breskra liðhlaupa sem hafði
gert bandalag við villimannahóp.
Þetta var ekki blanda sem lofaði
góðu fyrir framtíö varnarlausu
kvennanna tveggja og hataðs for-
ingjans. Emma velti skelfd fyrir
sér hver sú framtíð hugsanlega
gæti orðið. Það var öruggt að hún
hlyti sömu örlög og Suzie en hvort
hún yröi svívirt af mörgum eða
tekin frá sem einkahjákona lið-
þjálfans og fyrirliðans var nokkuð
til að brjóta heilann um. Hún gat
sér til um það síöara. Við og við
sendi hann henni homauga —
ánægður að því er virtist. Þar sem
hún var hjálparvana og lá vel við
höggi, blautur flauelskjóllinn
leyndi litlu af töfrum líkama henn-
ar, var furðulegt að hún hafði ekki
enn verið flett klæðum, alveg eða
að hluta, til að þeir gætu skoöaö
hana í losta sínum. Ef til vill hafði
liðþjálfinn, staðráðinn í að sitja
einn að þessum töfrum, haldiö
aftur af sér að opinbera þá fýrir
mönnum sínum af ótta við að æsa
girnd þeirra svo mikið að þeir
hlýddu ekki. Þegar á allt var litið
komst Emma að þeirri niðurstöðu
að svona hlyti aö vera í pottinn bú-
ið. Fyrirliðinn hafði valið hana.
Hrædd, treglega, komst hún að
þeirri niðurstöðu að þetta væru
kringumstæður sem gætu komið
henni vel ef hún færi rétt að. . .
Loks komu þau í skógarrjóður
þar sem stóð þyrping óvandaðra
bjálkakofa umhverfis varðeld.
Tveir liðhlaupar enn komu á móti
þeim og gleyptu fallegu konuna
við hliðina á liðþjálfanum og
nöktu svertingjastúlkuna í sig
með augunum. Þegar annar
þeirra reyndi að káfa á barmi
Emmu stöðvaði liðþjálfinn hann
með ruddalegum blótsyrðum —
frekari sönnun um fyrirætlanir
hans um hana.
„Við fáum okkur að borða,” til-
kynnti liðþjálfinn, „og meðan við
snæðum skemmtum við okkur
svolítið yfir hetjunni og
höfuðsmanninum. Þú, lafði, situr
hjá mér.” Hann tók um úlnlið
Emmu og dró hana niður á
jörðina. Hinir, þar með taldir
indíánarnir, settust í hring í kring-
um varðeldinn. Bitar af steiktu
kjöti voru teknir af langri stöng
fyrir ofan eldinn og látnir ganga.
Liðþjálfinn bauð Emmu síðubita
sem hún afþakkaði og hryllti sig.
„Hvað með kvenfólkið?”
hrópaði einn mannanna sem höfðu
verið í búðunum. „Hvenær fáum
við að bragða á kvenfólkinu? ’ ’
„Þú færð þinn skammt af góðu
gamni þegar þar að kemur,” til-
kynnti liðþjálfinn. „Eg er á því að
skerpa lystina með því að láta
höfuðsmanninn riddaralega halda
sýningu. Komið með hann,
þarna!”
Tveir glottandi liðhlaupar drógu
Tredegar inn í hringinn. Ekki svo
að skilja að hann streittist neitt á
móti, hann kom fúslega, svipur
hans gersneyddur allri von. Augu
hans beindust sem snöggvast
biðjandi að Emmu. Hún leit und-
an, skammaðist sín fyrir fyrirlitn-
inguna sem eymd hans vakti hjá
henni.
„Þið sjáið fyrir framan ykkur,”
sagði liðþjálfinn, benti á Tredegar
með kjötbitanum sínum, „þið
42. tbl. Vikan 57