Vikan - 24.01.1985, Blaðsíða 43

lengi þarna inni — hvað lengi?
Hann kom fram. Víöur sloppur
eiginmanns hennar náði honum
ekki nema að hnjám og leiddi í ljós
að kálfarnir voru lögulegir og
þaktir fíngerðu svörtu hári. Sömu-
leiðis bringan, sem sást í gegnum
óhnepptan sloppinn að framan,
rennileg og með dökkum hárum.
Höfuðið, sem sat laglega á
líkamanum, var enn ótrúlega
drengjalegt.
„Settu fötin þín við eldinn svo að
þau þorni,” sagði Emma. „Þarna
inni — í svefnherberginu mínu. ”
Hann kinkaði kolli og kom til
baka þegar hann hafði gert þetta.
„Jæja þá,” sagði Emma
hressilega. „Líður þér betur?”
„Svolítiö betur, frú,” svaraði
hann. „Ég veit að minnsta kosti
hvað ég verð að gera núna.”
„Og hvað er það — ef mér leyf-
istaðspyrja?”
„Ég verð að segja af mér og
fara aftur til Englands,” sagði
hann.
„Segjaafþér?”
Dökk, þungbúin og tregafull
augu hans forðuðust hennar. „Ég
get ekki farið meö herdeildinni á
morgun,” sagði hann. „Þaö sann-
aðist í kvöld. Eg er — huglaus.”
„Þaö ertu ekki!” svaraði
Emma af hita. „Svolítil hvatning
frá mér og þú gekkst þetta eins og
maður.”
Það vottaði fyrir beiskju, sjálf-
hæðnu brosi í munnvikum hans.
„Svolítil hvatning! — Eg er þér
þakklátur fyrir hana, frú. En —
því er nú verr — þú verður ekki til-
tæk að hvetja mig þegar ég þarf
aö ganga við byssugný og. . . ”
Hann þagnaði, gróf andlitið í
höndum sér. „Tilhugsunin um það
hefur sótt á mig í draumi og vöku
allt frá því að ég kom til Kanada:
Tilhugsunin um eldskírn mína! ”
„Hefuröu aldrei verið í
skothríð?”
Hann lét hendur síga, hristi höf-
uöið. „Nei, frú. Eg kem — beint úr
skóla. Ekkjan hún móöir mín
keypti handa mér foringjastöðu af
því að hún hélt að ég myndi líta vel
út í einkennisbúningi. Reyndar
leit ég afskaplega vel út — í
samkvæmissölum í Bath! ”
„Og þaö gerir þú líka þegar þú
mætir óvininum!” lofaði Emma
honum. „Þú hefur enga hugmynd
um hvað þér kemur til meö að
finnast fyrst þú hefur enga
reynslu.”
Hann varpaði titrandi öndinni.
„Frú mín góð, það er vel sagt að
hugleysingi deyi hundraö sinnum
og hugrakkur maður ekki nema

einu sinni. Félagar mínir,
foringjarnir, sem telja mig vera
— kvenlegan. . . ”
„Æ, nei! ” hrópaði Emma. „Því
kyngi ég ekki!”
„. . . sem telja mig kvenlegan
og kæra sig lítið um að hlífa
tilfinningum „raggeitar”, lýstu
því í nokkrum smáatriöum fyrir
mér hvernig það er aö vera í skot-
hríð. Marjoribanks liðsforingi —
þú hlýtur að hafa hitt hann í kvöld
— sagði mér frá því hvernig hann
stýrði sveit í dögun á bækistöðvar
Kana á bökkum Erie-vatns —
heiðursstaða sem þú minnist ef til
vill aö ég vann mér til meö því að
ganga plankann í kvöld. Marjori-
banks er ekki slæmur náungi inn
við beinið en hefur á mér full-
komna fyrirlitningu fyrir það sem
ég er. . . ”
„Þú ert það sem þú óskar eftir
að vera, það sem þú vilt sjálfur aö
þú sért!” hrópaði Emma. „Ekki
það sem annað fólk treður upp á
þig!”
Morris lokaði augunum og hélt
áfram. „Marjoribanks kann líka
að koma fyrir sig orði og er góður
sögumaður, ekki síst eftir aðra
rauðvínsflöskuna sína í messan-
um. Hann lýsti því hvernig sveitin
nálgaðist bækistöð Kananna í
langri röð með byssustingina á
lofti. Það var niðamyrkur. Fram
undan voru fimmtíu menn —
sofandi. Og veröir sem rýndu út í
myrkrið. Takmark sveitarinnar
okkar var að handsama vörð og
fara með hann til baka til yfir-
heyrslu.
Gerðu þér þetta nú í hugarlund,
frú. Myrkur og þögn. Að hreyfa
sig áfram eftir eigin hjartslætti.
Og svo, sagði Marjoribanks,
tók fallbyssuröö að skjóta fyrir
framan þá. Sprengjurnar sundr-
uðust í loftinu, lýstu upp lands-
lagið með rauðum helvítisbjarma.
Menn veinuðu. Marjoribanks sá
glöggt höfuð fjúka af manni og
springa eins og melónu...”
„Hættu þessu!” hrópaði
Emma.
„Og yfirliðþjálfi sveitarinnar,
hann skar sprengja alveg í tvennt.
Marjoribanks sagði hvernig efri
hluti líkama hans lenti beint á
jörðina, uppréttur. Og veinaði enn
með dánum munninum. . . ”
„Ekki meira. Ekki kvelja
sjálfan þig meira,” bað Emma,
tók um hendur hans og dró hann
að sér. „Hættu að hugsa um þetta
eöa þú gengur af vitinu! ’ ’
„Það var meira — verra!”
hrópaði hann. „Mér var ekki hlíft
viö neinu af því sem stríð snýst
um. Og, ó! Hvaö ég var glæsilegur
í samkvæmissölunum í Bath!
Drottinn minn, ef þau gætu séð
mignúna!”
„Uss, uss!”hvíslaði hún.
„Hvað á ég að gera, frú?”
Hann féll á kné fyrir framan hana
og hún, sem enn sat á legubekkn-
um, dró höfuð hans í kjöltu sína.
„Eg þori ekki að ganga í byssu-
gný. Eg get ekki farið aftur til
móöur minnar og játað að
hugrakki sonurinn hennar sé hug-
leysingi og dekurbarn.” Hann
horföi biðjandi upp til hennar.
„Þú ert hvorugt þetta, elskan
mín,” hvíslaöi hún, þrýsti honum
að barmi sér og tók þegar á móti
áköfum, þyrstum vörum hans.
„Þú ert heill maður en veist það
ekki — og það skal ég sanna þér
fljótlega.”
Að svo mæltu kippti hún í lind-
ann á lánssloppnum hans svo að
hann féll í sundur og nakinn
líkami hans kom í ljós.
Annar kafli
KIRKJUKLUKKA í efri bænum
sló sjö högg. Emma taldi höggin
og teygði úr sér, naut þeirrar
tilfinningar að vera lifandi allt
niður í tær. Það var ennþá dimmt.
Hún sá greinar ýviðarins fyrir
utan svefnherbergisgluggann sinn
þar sem þær bærðust í næturgol-
unni og ljósin á ánni fyrir neðan.
Hreyfingin vakti hálfvegis piltinn
við hlið hennar, hann tautaöi í
svefnrofunum, sneri sér við,
teygði fram handlegginn, fann að
hún var þarna, vaknaði með and-
fælum.
„Sæll,” hvíslaöi hún.
„Sæl. Hvað er klukkan? ”
„Sjö.”
„Kertið er brunnið niður.”
„Fyrir mörgum klukkustund-
um,” sagði Emma. „Það brann
niður og dó. Eg horfði á það ger-
ast. Þaðgerðir þú líka.”
„Hvenær?” spuröi hann.
„Hvenærvarþað?”
„Ungi maður,” sagði Emma,
strauk fingri í myrkrinu niður
bringu hans að stinnri laut nafl-
ans, „þú ert að sækjast eftir gull-
hömrum.”
„Hvenær? ” spurði hann aftur.
„Og svona frekur!” tilkynnti
hún. Með útrétta fingur laumaöist
lítil hönd hennar yfir þéttan,
flatan kvið hans. „Þú veist það
ósköp vel að ljósið dó rétt eftir að
þú haföir fullnægt mér í annað
sinn.”
„Iannaðsinn —ah!”
„Ekki bara frekur,” sagði hún,
„heldur líka kröfuharður með af-
»•
brigðum og auk þess óbærilega
sjálfumglaður. Kanntu við þaö
sem ég er að gera við þig eða á ég
aðhætta?”
„Ef þú hættir,” sagði hann,
„opna ég gluggana upp á gátt og
kalla á varömanninn aö handtaka
þig, lafði Devizes.”
Þau hlógu, munn við munn,
hvor tungan að kanna hina,
líkamarnir þrýstir saman endi-
langir. Löng þögn varð. Og svo tók
ástríða þeirra að vaxa, fyrst hægt,
safnaði svo krafti, sönn eins og
öldur sem brotna á ströndu og
jafnómótstæðileg.
Emma hélt nokkurri fjarlægð.
Fyrir henni var ununin aö þekkja
ungan elskhuga sinn hluti af
mynstri sem haföi verið mótaö að
lögun, mynd, áferð, lit af ástríkri
leikni Nathans Grant. Fyrir ungl-
ingnum, sem greip um hana sterk-
um örmum, voru samfundir
þeirra greinilega hreinir eins og í
ósnertum snjó sem hann hafði un-
un af að skokka, hoppa og leika
sér í án þess að taka tillit til nokk-
urs annars en þess aö finna nýjar
leiðir. Og þetta algleymi hans, hlý
lífsgleði hans, sigraöi hana alger-
lega svo að hún leyfði sér aö hríf-
ast með þungum straumi ástríðu
hans og kom sér loks andstutt á
strönd fullnægjunnar.
Hani galaöi í fjarska. Þaö
grillti í kalda dögun milli grein-
anna í ýviðnum fyrir utan. Ungur
elskhugi hennar svaf mettur með
úfið dökkt höfuðið á öxl hennar,
með varirnar þétt við þrýstin
brjóst hennar.
Sofðu klukkustund enn, litli
hermaðurinn minn, hugsaöi hún.
Og þá er ég viss um aö þú veist
hvað þú þarft að gera. Þú er engin
raggeit heldur maður eins og allir
hinir — aðeins í fallegri um-
búðum.
En ég bið þig, hugsaöi hún, þó
þú verðir stærilátur og karlmann-
legur máttu aldrei grobba af því
við félaga þína að þú hafir tælt
eiginkonu hernaðarlandstjórans í
Quebecfylki. Ekki heldur (og sá er
sannleikur málsins) að hún hafi
tælt þig.
Segðu þeim heldur að fyrir
löngu — og nafnið og staðurinn séu
gleymd eftir þær óteljandi konur
sem þú hefur notið síðan —
hafirðu misst sveindóm þinn hjá
ókunnugri konu — hefðarfrú og
ákaflega vandlátri sem hafi verið
hundleið á ástleitni prinsa, skálda,
málara og preláta og hafi litið þig
með velþóknun!
Hún strauk tinnusvart hár hans
ástúðlega.
4. tbl. Víkan 43