Vikan - 03.10.1985, Page 36

Popp
Umsjón: Halldór R. Lárusson
John og Tony á leið upp í flugvólina, limósina á bak við.
Flest ykkar kannast núorðið við hljómsveitina Power
Station. Tvö af lögum hljómsveitarinnar fóru hátt á
lista rásar 2, Some Like It Hot og Get It on. Hljómsveit-
in var stofnuð sem ,,hobbí'' meðlimanna vegna þess að
allir höfðu þeir getið sér nafn áður og starfa ýmist í
hljómsveit eða sjálfstætt. Fyrsta ber að nefna þá
Duran-stráka John Taylor og Andy Taylor, svo er það
Tony Thompson sem spilað hefur með Chic Bowie og
fleirum og að lokum söngvarinn Robert Palmer sem á
að baki langan sólóferil.
Þegar þeir félagar unnu aö
breiðskífu sinni á síðasta ári kom
fljótlega upp sú hugmynd aö fara í
hljómleikaferðalag í nafni hljóm-
sveitarinnar og viðtökurnar létu
ekki á sér standa, platan fékk góö-
ar viðtökur fólksins og uppselt
varð á flesta hljómleika sveitar-
innar. Þá kom babb í bátinn, Rob-
ert Palmer dró sig út úr samstarf-
inu með stuttum fyrirvara og bar
því viö að hann þyrfti að ljúka við
gerð eigin sólóplötu og um leið að
sinna þetur eigin málum. Nú voru
góð ráð dýr, söngur Palmers er
ákaflega sérstakur og það var séð
að erfitt yrði að fylla skarð hans
svo vel færi. Lausnin birtist í líki
Michael Des Barres sem á að baki
langan feril í bransanum þótt,
aldrei hafi borið mikið á honum.
í þotu
Þó svo að þetta hljómleikaferða-
lag sé miklu smærra í sniðum en
hljómleikar Duran Duran þá væs-
ir ekki aldeilis um þá félaga. Stór
þota sér um að skutla strákunum
milli áfangastaða, sama hversu
stutt það er, og stórar, svartar
límósínur bíða þeirra á flugvellin-
um. Dýrindis matur og fínasta
kampavín er alltaf til reiðu um
borð í vélinni. John og Andy eru
með sinn lífvörðinn hvor og þeir
fylgjast með hverju fótmáli
þeirra.
Kraftmikið rokk
Power Station spilar í smærri
hljómleikahöllum en Duran og
tónlistin er kraftmikiö rokk, Some
Like It Hot, Lonely Tonight, Go to
Zero, Dancing in the Streets, Har-
vest to the World og að sjálfsögðu
eru nokkrir Duranslagarar með í
farteskinu, til dæmis Hungry Like
a Wolf og The Reflex. Andy Taylor
hefur aö mínum dómi sýnt að
hann hefur veriö að spila alveg
kolvitlausa tónlist í gegnum árin
því drengnum fer alveg stórvel að
þenja gítarinn aö hætti gömlu
meistaranna og er rokkhjarta
hans auðsjáanlega mun stærra en
það sýnist vera í Duran Duran,
enda hafa gagnrýnendur verið af-
skaplega hrifnir af honum.
John Taylor má segja að sé
aðaltalsmaður hljómsveitarinnar
enda mun hún hafa verið hugar-
fóstur hans í upphafi. Hann segir
að tónlistin á tónleikunum hafi
orðið miklu þyngri en ætlast hafi
verið til og sömuleiöis öll umsetn-
ingin utan um þetta „hobbí”
þeirra félaga. Hann segir að hann
sjálfur, Andy og Tony séu að þessu
að gamni sínu og að ferðalagiö sé
ágætis afsökun fyrir öllum þess-
um partíum, en aö Des Barres sé
af gamla skólanum, mjög agaður
og svoleiðis maöur sé nauðsynleg-
ur hverri hljómsveit. Hann segir
að það sé að öllu leyti léttara yfir
Power Station en Duran, þessi
hljómsveit geti farið inn á næsta
bar og spilað rokk og ról, það gæti
Duran aldrei gert.
Að loknu ferðalaginu, sem er
líklega um svipað leyti og þú lest
þetta (það er að segja ef þú ert að
lesa þetta í sept./okt. ’85) tekur
við hvíld hjá þeim félögum en síð-
an eiga víst að hefjast upptökur á
nýrri Duranplötu. Tony Thompson
hefur verið orðaður við trommu-
leikarasætið í nýupprisinni Led
Zeppelin (hann var meö þeim á
Live Aid) en hvað Des Barres tek-
ur sér fyrir hendur veit ég ekki,
vona bara aö gæfan haldi áfram
að brosa við honum eins og félög-
umhans.
36 Vikan 40. tbl.