Vikan - 03.07.1986, Blaðsíða 44

1
Viðtal og mynd: Jón Karl Helgason
M ona, sem bjó í hverfinu þar
M sem ég ólst upp, sagði að
# hún hefði ekki verið hissa
% þótt ég yrði góður í hand-
% bolta. Einhvern tíma var
% hún að elda kjötsúpu fyrir
» manninn sinn, það var að
sjóða upp úr og hún tók lokið
af. Svo vissi hún ekkert .meira
nema hvað hún setti lokið á aftur
til að halda suðunni við. Þegar
maðurinn kom í matinn fór hún
að veiða kjötið upp úr og þá kom
rotta í ljós í kjötpottinum. Þetta
var náttúrlega dæmt á mig hið
snarasta enda passaði það. Ég
hafði kastað rottunni inn um
galopinn eldhúsgluggann hjá
konunni og hún lent ofan í pott-
inum.“
Það er Gunnlaugur Hjálmars-
son, Labbi, sem segir þessa sögu
af sjálfum sér, óforbetranlegum
prakkara á sjötta áratugnum í
Reykjavík. Og það má segja að
krókurinn taki snemma að
beygjast; þegar fram líða stundir
verður Labhi einmitt hvað
þekktastur fyrir hittni og gal-
gopaskap. Hvort tveggja var líka
tilefni þess að við mæltum okkur
mót til að spjalla um feril Gunn-
laugs Hjálmarssonar sem
handknattleiksmanns með ÍR,
Fram og landsliðinu um langan
aldur.
I
Eg byrjaði mjög ungur að
leika mér í fótbolta hjá Val
eins og allir krakkar gera
með einhverju félagi,“ seg-
ir Lahbi og strýkur vel hirt
yfirvaraskeggið, „en í
handbolta spilaði ég minn
fyrsta leik eitthvað 11 ára gam-
all, einnig með Val. Ég var
fæddur og uppalinn Valsmaður
en á þeim árum áttu Valsmenn
mjög góðan mannskap í hand-
boltanum, sennilega sterkasta lið
á íslandi, þannig að ég fékk ekki
að vera með, var ekki nógu góð-
ur. Ég varð því að fara í eitthvert
félag þar sem ég fékk að minnsta
kosti að vera með á æfingum og
þá fór ég í IR.“
Gunnlaugur Hjálmaisson rifjar upp nokkur lauflétt víti
44 VIKAN 27. TBL