Vikan - 05.03.1987, Síða 19

Gísli Jónsson frá Bíldudal var einn harðduglegasti
þingmaður fyrir kjördæmi sitt, Barðastarndarsýslu, sem
um getur. Hann hjálpaði bændum til að byggja allt upp
á jörðum sínum, jafnt íveruhús sem útihús, og aðstoðaði
einnig við ræktun, þannig að víða var búið að rækta
allt sem ræktanlegt var, girða af flæðihættur, kaupa
traktora og öll heyvinnslutæki.
Gísli var eitt sinn á yfirreið um héraðið og kom að
bæ einum í kjördæminu og stóðu húsráðendur þá úti á
hlaði. Gísli fer af baki, heilsar hjónunum og spyr af al-
kunnri greiðasemi: Jæja, Guðmundur minn, vantar þig
ekki eitthvað? Þarftu ekki að byggja aðra hlöðu eða
nýja safnþró? Nei, svaraði bóndi, ég byggði nýja í fyrra.
Það eina sem skyggir á er að við höfum ekki eignast
barn. Þá segir Gísli með mikilli vinsemd: Haltu nú í
hestinn fyrir mig, Guðmundur minn, rétt á meðan við
Guðrún skreppum hérna upp fyrir túngarðinn í smá-
stund.
Á hernámsárunum var oft erfitt að fá duglegar og
vandaðar stúlkur, sem vinna vildu húsverk, enda var
svo komið að vinnustúlkur voru víða hinir eiginlegu
húsráóendur.
Á heimili þekkts útgefanda í Reykjavík var ung stúlka,
nýkomin til bæjarins, vistráðin. Bar öllum saman um að
hún væri hreinasta gersemi og vildu hjónin flest til vinna
að halda í hana. Þegar líða tók á veturinn kom stúlkan
kjökrandi að máli við húsmóður sína og tilkynnti henni
að hún yrði að fara úr vistinni um næstu mánaðamót.
- En hvers vegna? krafðist húsmóðirin að vita. Ég
hélt að þú værir ánægð hjá okkur.
- Jú, ég hef yfir engu að kvarta, snökti stúlkan. Það
er ekki ástæðan, en ég kynntist bandarískum land-
gönguliða fyrir nokkrum mánuðum og nú - og nú - ég
er.. .er...
- Ég skil, bíddu þangað til ég er búin að tala við
manninn minn, sagói frúin og að vörmu spori kom hún
aftur og sagði stúlkunni að þau gætu ekki án hennar
verið. - Við ætlum að taka barnið í fóstur.
Er tími var til kominn fæddist lítill drengur á heimilinu
og bar svo ekkert nýtt til tíðinda í heilt ár, en þá til-
kynnti stúikan aftur aðnú yrði hún að fara. í þetta skipti
hafði hún hitt sjóliða. Útgefandinn og kona hans stungu
saman nefjum á ný og niðurstaðan varó sú sem stúlk-
unni var tjáð: - Við tökum þetta barn að okkur líka.
Annað barnið var indæl telpa og brátt kváðu við glað-
vær hlátrasköll í húsinu. En þá kom reiðarslagið. Stúlkan
sagði upp í þriðja sinn.
- Þú ætlar þó ekki að segja mér að þú hafir hitt flug-
mann í þetta skiptið? andvarpaði frúin.
- Flugmann? ansaði stúlkan og setti á sig snúð. Ég
segi upp einungis vegna þess að mér er ómögulegt að
vinna á svona barnaheimili.
MHBHHHHHHBHra
Gamall maður kom á læknastofu í Domus Medica
og spurði hvort ákveðinn læknír væri við. - Ég
þarf að tala við hann um lítilræði, sagði sá gamli.
- Jú, hann er við, sagði læknaritarinn hálfönugur.
Farðu inn í klefann þama og farðu úr öllu.
- Fara úr öllu? En ég þarf bara að láta líta á tána
á mér.
- Það er sama, farðu þama inn í klefann og farðu
úr fötunum, það er venjan, svaraði stúlkan.
Gamli maðurinn hlýddi þessu, byrjaði að tína af
sér leppana og tautaði eftirfarandi um leið: - Ja,
þetta er nú meira bölvað tilstandið, að þurfa að tína
af sér allar spjarimar til þess að láta líta á eina tá.
Þá heyrðist rödd úr næsta klefa sem sagði: - Þetta
er nú ekki mikið. Ég kom hingað klukkan tíu í morg-
un og mér var sagt að bíða í þessum klefa og fara
úr öllu. Hér hef ég nú beðið síðan. Og ég sem ætl-
aði aðeins að fá greiddan rafurmagnsreikning.