Vikan - 22.10.1987, Síða 22

/ MENNING
Sigurður Karlsson í hlutverki höfuðsmanns-
ins í „Föðumum" eftir Ágúst Strindberg.
Sveinn Einarsson leikstýrði, Steinunn Þórar-
insdóttir gerði sviðsmynd.
„Faðirinn" í Iðnó
Margir norrænir rithöfundar
hafa farið í smiðju til
Strindbergs, reynt að læra af
vinnubrögðum hans eða til-
einka sér afstöðu hans til eigin
persóna eða verka. Sá ganili jöf-
ur var að einu leyti afburða stíl-
isti, texti hans jafiian myndrænn
og hnitmiðaður og leikrit hans
bólgin af táknum sem góðir
leikarar og leikstjórar elska.
„Faðirinn", sem nú er á fjölun-
um í Iðnó, er eitt þeirra verka
Strindbergs sem hvað offast er
leikið. Og ekki að undra. Efni
þess er aðkallandi á hverjum
tíma, verkið sjálft aðgengilegt
áhorfendum en jafnframt marg-
slungið viðfangsefni fyrir
leikara. Hér er ekki ætlunin að
gagnrýna Iðnó-sýninguna á
nokkurn hátt, gagnrýnendur
dagblaða hafa þegar gert henni
skil og raunar hrósað henni að
flestu leyti. Hér skal aðeins bent
á að hafi fólk áhuga á að njóta
vandaðrar leiklistar þá er tæki-
færi til þess í Iðnó. Reyndar ættu
Reykvíkingar að fara að huga að
því að innan skamms verður
Borgarleikhúsið tekið í notkun
og óvíst hvað verður um leik-
listariðkun í gamla Iðnaðar-
mannahúsinu í framtíðinni.
„Faðirinn" er sýning sem munað
verður eftir og umgjörðin um
hana gerir sitt til að gera heim-
sókn í Iðnó eftirminnilega.
-GG.
Margslungið en auðskilið
Agúst Strindberg, stund-
um nefndur „faðir nútíma-
leikritunar“, hefur ekki ótt
sérstöku dölœti að fagna í
íslenskum leikhúsheimi.
Engu er líkara en að íslenskir
leikhúsmenn hafi jafnan
komið sér undan því að
fœra verk hans ó svið - og
er sú kinokun eflaust skiljan-
leg. Strindberg er ekkert
lamb að leika sér við.
Ágúst Strindberg var ákaflega
afkastamikill höfundur, lét sig
umræðu og anda tíðarinnar
miklu skipta, skrifaði skáldsög-
ur, leikrit og frásöguþætti, reit
sendibréf í löngum bunum og
reyndi sig á sviði málaralistar og
náttúrufræði. Hann átti lengst-
um undir högg að sækja í heima-
landi sínu, var búsettur erlendis
urn hríð, reyndar á fleiri en einu
tímaskeiði ævinnar. Eins og
stundum gerist meðal smátt
hugsandi þjóða eða á erfiðum
tímum, þá var Ágúst Strindberg
eiginlega of stór, of fyrirferð-
armikill fyrir landa sína. Það var
ekki fyrr en langt var liðið ffá
andláti hans að Svíar gátu farið
að glíma við leikrit hans af skiln-
ingi og sönnum áhuga. Á okkar
tíð hefur hann svo notið mikils
dálætis meðal landa sinna og
sviðsfærslur leikrita hans oft á
tíðum merkar.