Vikan - 25.02.1988, Qupperneq 34

um nóttina og hafði ekki orðið vart við
neinn hávaða. Það var engin ástæða til að
gruna það. Yflrleitt fannst engin orsök til
morðsins. Það var hvorki framið í hefndar-
skyni né til þess að stela. Lögreglan botnaði
ekkert í hver tilgangur glæpamannsins
mundi hafa verið. Engurn dettur í hug að
brjótast inn í svefnherbergi og drepa gaml-
an ffiðsaman mann með exi alveg að
ástæðulausu.
Málið var látið niður falla eftir þrjá eða
fjóra mánuði og lyklarnir að húsinu og skjöl
hins látna voru afhent málafærslumanninum
sem hafði umboð fyrir bróður hans í Kan-
ada, en hann var eini erfmginn. Vinnufólkið
var látið vera kyrrt fyrst um sinn. James
Sheffield hafði skrifað málafærslumanninum
að hann yrði kyrr í Kanada þangað til hann
væri búinn að selja búgarðinn sinn og að allt
skyldi vera eins og það hefði verið.
Þannig stóðu sakir þegar frú Hanscom
kom þjótandi inn í stofú vinnufólksins náföl
og skjálfandi. Hún hneig niður á stól og
sagðist hafa séð voðalega sjón — voðalega!
- Þér eruð líklega farnar að sjá sýnir,
sagði bílstjórinn og heilti víni í glas fyrir
hana. — En nú skuluð þér drekka þetta og
reyna að jafna yður.
Frú I lanscom drakk úr glasinu og er hún
tók að roðna í framan skýrði hún frá hvað
fýrir hana hafði borið.
— Ég fór snöggvast inn í vinnustofu hús-
bóndans, sagði hún. — Og sem ég er lifandi
manneskja sat húsbóndinn sjálfúr við skrif-
borðið. Hann sat þarna eins og hann* var
vanur að sitja, í morgunsloppnum sínum og
var að lesa í bók. Hann leit ekki einu sinni
upp þegar ég kom inn - og þó að ég æpti
upp yfir mig leit hann ekki upp úr bókinni.
Hann var fölur eins og meðan hann lifði.
— Þvaður er þetta, sagði Hicks. - Maður-
inn getur ekki setið við skrifborðið þegar
hann Iiggur í gröftnni.
— Hann hefúr ekki frið í gröfmni, vesal-
ings maðurinn, sagði frú Hanscom kjökr-
andi. - Hann var myrtur og hann verður
ekki rólegur fyrr en það kemst upp hver
hefúr myrt hann. Hann leit ekki á mig svo
að hann veit að ég er ekki sökudólgurinn.
Mér vill hann ekkert illt en drottinn mis-
kunni þeim seka! Ég sá hann greinilega — ég
gleymi þessu aldrei!
Hicks og Thomson horfðu hvor á annan
og hristu höfúðið. Það var enginn efi á því
að ráðskonan var ekki með öllum mjalla.
Þegar einhver er dauður er hann dauður,
allt annað var tóm ímyndun í kerlingunni.
En til að róa hana fóru þeir báðir upp í
vinnustofuna. Hún var auð og dimmt þar
inni.
— Þar var enginn maður, sagði Hicks þeg-
ar þeir komu aftur niður. — Ef það hefúr ver-
ið draugur er hann farinn leiðar sinnar aftur.
Nei, þér hljótið að vera frá yður, frú
Hanscom, sér er nú hver hjátrúin. Þeir sem
dánir eru ganga ekki aftur.
Frú Hanscom svaraði ekki. Augun í henni
voru starandi af hræðslu. Hún benti upp í
loftið og þau heyrðu greinilega að gengið
var um. Stofa vinnufólksins var í kjallaran-
um en Sheffteld hafði sína íbúð beint þar
fyrir ofan. Hurð var skellt — og aftur dauða-
þögn.
34 VIKAN
- Hvað í ósköpunum var þetta? spurði
Hicks.
— Frú Hanscom er að gera okkur vitlausa,
sagði Thomson. — Einhver glugginn stendur
líklega opinn og trekkurinn hefúr skellt
hurðinni aftur.
— En fótatakið? sagði Hicks.
— Það hefúr brakað í gólffjölunum, sagði
bílstjórinn, - það er svo algengt í gómlum
húsum.
— Nei, það er hann, æpti frú Hanscom. —
Ég sá hann með mínum eigin augum! Ég
veit vel hvernig á þessu stendur. Hann veit
að eitthvert okkar hefur drepið hann og
hann ætlar að hefna sín. En það er áreiðan-
legt að ég er saklaus og ég gæti horfst í augu
við húsbónda minn dáinn.
- Þvaður, sagði bílstjórinn og Hicks
studdi einum fmgrinum á ennið til að vekja
athygli á því að nú væri frú Hanscom ekki
með öllum mjalla. En þeim leið öllum illa.
Uppi í húsinu heyrðist enginn hávaði og
þegar þau ætluðu að taka á sig náðir var orð-
ið áliðið. Þetta var allt þvaður og hjátrú en
samt sem áður var það svo að enginn þorði
upp stigann.
Daginn eftir stríddu allir ráðskonunni.
Meðan dagsbirtan var trúði enginn á nokk-
uð yflrnáttúrlegt og frú Hanscom var meira
að segja farin að halda að ímyndun sín hefði
hlaupið með sig í gönur. Nokkrir dagar
liðu án þess að nokkuð sérstakt bæri til tíð-
inda. Þá sá Thomson bílstjóri afturgönguna.
Það var myrkt af nóttu í grenjandi rign-
ingu. Thomson hafði verið úti og kom seint
heim. Hann barðist á móti storminum niður
garðstíginn. Klukkan var langt gengin eitt.
Hann heyrði kött mjálma vesældarlega uppi
á þakinu. Thomson varð dálítið órótt og fór
að hugsa um það sem borðið hafði fyrir frú
Hanscom. Það var auðvitað vitleysa sem þó
var hægt að trúa á svona kvöldi.
Hann gekk í gegnum garðinn til þess að
komast að eldhúsdyrunum en að þeim hafði
hann lykil. Eftir gangstéttinni sem lá að aðal-
dyrum hússins gekk dökk mjóstrokin vera
hægt á móti honum. Thomson stansaði og
glápti á hana. Þetta var líkt... þetta var...
Hann ætlaði að æpa en kom engu liljóði
upp.
Veran færðist nær og staðnæmdist andar-
tak fýrir framan hann. Aðeins andartak — síð-
an hélt hún áfram. En Thomson h;ifði séð
framan í hann og þaut að eldhúsdyrunum.
Skjálfandi stakk hann lyklinum í skrána.
Hann þekkti andlitið. Þetta var Sheffield og
enginn annar en Sheffield.
Bílstjóranum kom ekki dúr á auga þessa
nótt. Morguninn eftir sagði hann frá því
hvað fyrir sig hafði borið.
— Það var áreiðanlega hann. Hann gekk
meira að segja fast að mér. Hann horfði
spyrjandi á mig sem snöggvast. Síðan gekk
hann áfram. Það var alveg eins og hann væri
að spyrja: Varst það þú sem drapst mig? En
þegar hann sá að það var ekki ég og að ég
hafði hreina samvisku hélt hann leiðar sinn-
ar án þess að gera mér nokkuð.
— Segið þér mér, Tliomson, hvað þér
drukkuð mikið í gærkvöldi? spurði Hicks.
— Verið þér ekki með neitt þvaður, sagði
bílstjórinn. — Ég verð að treysta mínum eig-
in augum. Frú Hanscom heftir séð hann, ég
hef séð hann og við erum varla bæði vitlaus.
Ég sá hann eins greinilega og ég sé yður
núna. Hann var dálítið grennri og augun
lágu lengra inni í höfðinu en áður. Annars
var þetta hann.
Yfir þessu heimili grúfði þung og skugga-
leg alvara. Á daginn gekk allt sinn vanagang
en á kvöldin hnipraði vinnufólkið sig saman
í stofunni. Það heyrði nokkrum sinnum
gengið um uppi en ekkert þeirra minntist
nokkru sinni á að fara upp og gá hvað um
væri að vera. Frú Hanscom hafði talað við
málafærslumanninn og sagt upp stöðu sinni
frá fyrsta næsta mánaðar. Thomson ætlaði
líka að leita sér atvinnu annars staðar...
Nú voru liðin þrjú kvöld án þess að nokk-
uð hefði borið við. Það var kominn hátta-
tími. Frú Hanscom var að lesa í blaði og bíl-
stjórinn og þjónninn að tefla. Það var
dauðakyrrð í húsinu en dálítill andvari úti í
garðinum.
— Já, því ekki það? sagði Thomson þegar
þeir höfðu lokið við taflið. — Maður verður
aumingi af þessu iðjuleysi. Mig er farið að
langa til að aka bíl.
— Uss! Er ekki einhver þarna? spurði frú
Hanscom og lagði við hlustirnar.
— Það er mús að naga, sagði Thomson en
frú Hanscom fór allt í einu að stynja. Hún
starði á dyrnar sem opnuðust hægt og
hljóðalaust. Þau störðu öll á þær utan við sig
af hræðslu.
- Það er hann, hvíslaði Thomson. Guð
hjálpi okkur! Hvað er hann að gera hingað?
Loksins opnuðust dyrnar upp á gátt og úti
í rökkrinu stóð vera. Hún gekk hægt inn í
stofuna, staðnæmdist fyrir innan þröskuld-
inn og horfði á þau til skiptis.
Þetta var sá dauði. Hann var í gamla
morgunsloppnum sínum, náfölur að vanda.
Frú Hanscom tautaði faðirvorið í hálfum
hljóðum. Veran ferðist smátt og smátt nær.
Allt í einu fleygði Hicks sér á hné og fórnaði
höndum. Hann var afskræmdur af hræðslu
og það var eins og augun í honum ætluðu
að springa.
— Náðið mig, æpti hann upp yfir sig. —
Það var ég sem gerði það. Ég drap yður og
stal peningunum. Verið miskunnsamur og
náðið mig og ég meðgeng þetta fýrir öllum
heiminum.
Veran sem þau héldu að væri herra Hugh
Sheffield snéri sér að ráðskonunni og bíl-
stjóranum og sagði alvarlega:
— Þið eruð vitni að játningu hans. Það var
þessi þorpari sem myrti bróður minn.
Sömu nótt skýrði James Sheffield Iögregl-
unni frá atburðinum.
— Undir eins og ég kom hingað kynnti ég
mér gang málsins, sagði hann. — Ég var jafn
undrandi og þið að morðið skyldi ekki vera
framið í vissum tilgangi. En ég vissi dálítið
meira um bróður minn en þið. Hann var
fjárhættuspilari þó að hann spilaði aldrei
hærra en fjárhagsástæðurnar leyfðu.
— Það vissum við ekki, sagði rannsóknar-
lögreglustjórinn.
— Nei, ég viðurkenni að hann gaf upp
rangt nafn í spilafélaginu. Hann var kirkju-
rækinn og trúaður og hefúr sennilega ekk-
ert kært sig um að trúbræður sínir eða
aðrir vissu um þetta saklausa afbrot sitt.
Þess vegna datt mér í hug að daginn sem