Vikan - 20.04.1989, Blaðsíða 29

Rætur og rómantík
TEXTI: JÓN KR. GUNNARSSON
MVNDIR: MAGNÚS HJÖRLEIFSSON
Sterkar eru rætur íslendingsins. Þeir eða niðjar þeirra leita gjarnan
upprunans þótt þeir hverfi á brott um árabil. Það sannast að þessu
sinni. Það er varla í frásögur færandi þótt fram fari hjónavígsla, en fyrir
skömmu fór fram í Garðakirkju hjónavígsla sem átti sér talsvert sérstæðan
aðdraganda. Brúðhjónin eru bæði bandarískir ríkisborgarar en hún er að hálfu
■slendingur. Faðir brúðarinnar fæddist árið 1889 í Hafnarfirði en ólst upp
austur í Flóa til 12 ára aldurs. Nöfn brúðhjónanna eru Christine Longhill og Bill
Gardy. Þau eru bæði um sextugt og hafa bæði verið í hjónabandi áður og eiga
hvort um sig fjögur börn. Við spurðum brúðina hvers vegna þau völdu íslands
til að ganga í hjónaband.
Langaði til íslands
„Faðir minn var íslendingur en hann
fluttist til Bandaríkjanna árið 1915 og
kvæntist þar síðar móður minni. Hann
langaði alltaf til að fara aftur til íslands þó
ekki væri nema í heimsókn. En bömin urðu
sjö svo honum fannst hann ekki geta farið til
íslands fyrr en þau væru vaxin úr grasi, svo
því var aftur og aftur slegið á frest. Raunin
varð sú að það varð ekki af íslandsferð áður
en hann dó.
Mér finnst að ég sé að nokkru leyti að
uppfylla innilegustu ósk föður míns um
íslandsferð með því að gifta mig á íslandi.
Við völdum Garðakirkju því þar var faðir
minn fermdur. Hann fæddist reyndar í
Hafriarlirði en ólst upp í Langholti í Flóa hjá
ömmu sinni til tólf ára aldurs. Þá kom hann
aftur heim til Hafnarfjarðar til að fermast og
fara í skóla.
Við vitum að faðir minn var í
Flensborgarskóla en lauk síðar námi frá
Verslunarskólanum. Síðar fór hann í
framhaldsnám til Kaupmannahafnar. Á
íslandi var hann til sjós. Við vitum að hann
var á vorvertíð frá Höfh í Homafirði og svo
var hann einnig talsvert á togumm. Þannig
gat hann kostað nám sitt. Eftir námið vann
hann í tvö ár í Kaupmannahöfri en fór svo til
Bandaríkjanna. Hann gekk í herinn og
gegndi herþjónustu í tæp fimm ár. Var
meðal annars í Frakklandi í fyrri
heimsstyrjöldinni. Það var um það leyti sem
hann kom firá Frakklandi sem hann kynntist
móður minni, eða árið 1919.
Á íslandi hét faðir minn Jón Diðrik
Jónsson en hann breytti nafiii sínu á meðan
hann var í hernum í John D. Longhill.
Longhill virðist vera bein þýðing úr
Langholt, en þar leið honum vel í æsku. í
Langholti bjó þá Úlfhildur amma hans.
Ég er viss um að við emm að uppfylla ósk
föður míns með því að ganga í hjónaband á
íslandi og vissulega er ég líka að uppfylla
eigin ósk. Mér finnst að hingað til fslands
liggi sterkar rætur. Ég hef heimsótt þá staði
sem ég veit að faðir minn var á og ég hef
heimsótt ættingja. Þannig hef ég kynnst
betur uppmna föður míns og mér finnst ég
tengjast íslandi sterkum böndum. Ég finn til
skyldleikans. Þegar ég sé staði þar sem faðir
minn bjó koma fram í hugann sögur sem
hann sagði og mörgum þóttu ótrúlegar
heima, en nú skil ég þær miklu betur.
Ég bý á Flórída og þó ég hafi séð snjó
áður hef ég aldrei séð snjókomu fyrr en nú.
Hraun þekkti ég aðeins úr sögum pabba þar
til fyrir fjómm ámm þegar ég kom hingað
fyrst.
Þegar ég kom í þessa fallegu kirkju fyrst
og horfði út á sjóinn verkaði það sterkt á
HJÓMABAND
8. TBL. 1989 VIKAN 29