Vikan - 20.04.1989, Blaðsíða 32

FYR5TU KYnMI
Valdimar Örnólfsson og Kristín Jónasdóttir
Skugga-Sveinn réi úrslitum
Að sjálfsögðu þótti ljósmyndara Vikunnar eðlilegast að myndatakan af skiðakónginum og eig-
inkonu hans ætti sér stað i sjónum fyrir utan heimili þeirra.
„Við hittumst fyrst í Aust-
urstræti árið 1959. Úlfar
Skæringsson, skíðafélagi
minn sem búið hefúr í
Bandaríkjunum, kynnti
mig þá fýrir Kristínu. Það
mynduðust strax hlýjar til-
finningar á milli okkar.
Samt liðu um tvö ár þar til
fúndum okkar bar saman
aftur. Það er skemmtileg
saga á bak við það,“ segir
Valdimar Ömólfsson,
íþróttastjóri Háskólans og
skíðakappi, um fyrstu
kynni þeirra Kristínar
Jónasdóttur en þau gengu í
það heilaga 19. mars 1963.
Hún tæplega þrítug og
hann þrjátíu og eins árs.
Hún fædd 24. apríl 1933, í
nautsmerkinu, hann 9.
febrúar og því vatnsberi.
„Við höfúm ekki hugsað
mikið um merkin en naut
og vatnsberi eiga vel
saman. Nautið er ákveðið
en sem betur fer sveigjan-
legt,“ bætir Valdimar við og
hlær.
En vindum okkur strax að
jólaævintýrinu árið 1961 þeg-
ar þau Valdimar og Kristín
hittust aftur tveimur árum eft-
ir Austurstrætiskynnin. „Ég
vann á þessum árum sem flug-
Valdimar og Kristín gengu í
það heilaga 19. mars 1963.
freyja hjá Loftleiðum og sam-
kvæmt vinnuáætlun átti ég að
vera úti í Hamborg í Þýska-
landi um þessi jól. Ég var hins
vegar harðákveðin í að vera
heima í þetta skiptið enda
hafði það oft áður komið í
minn hlut að vinna um jólin.
Ég bað því endregið um að
vera heima um hátíðina og
vinna sem hlaðfreyja. Ég man
að flugfreyjan sem fór út í stað-
inn sendi mér ekki mjög hýrt
auga á leiðinni út í vél en það
breyttist síðar þegar hún frétti
af jólasögu minni.
Ég hafði oft farið á frumsýn-
ingar í Þjóðleikhúsinu með
foreldrum mínum. Jólaleikrit-
ið að þessu sinni var Skugga-
Sveinn og fór ég með þeim á
það. Þannig vildi til að Valdi-
mar lék Harald í leikritinu og
verð ég að játa að það hafði sín
áhrif á það að ég vildi alls ekki
missa af sýningunni. Eftir sýn-
ingu brá ég mér niður í Þjóð-
leikhúskjallara ásamt tveimur
vinkonum mínum og þar hitt-
umst við Valdimar," segir
Kristín.
„Ég bauð henni upp í dans
og má segja að við höfum
dansað sleitulaust saman
síðan. Okkur var boðið í sam-
kvæmi eftir ballið en þegar
þangað kom var enginn heima.
Það var því ekki annað að gera
en halda heim á leið. Ég ók
vinkonum Kristínar fyrst heim
en þegar við komum heim til
hennar, en hún bjó í foreldra-
húsum, var allt uppljómað.
Kristín bauð mér að koma inn
og fá kaflfl. Á meðal gesta
Frh. á bls. 34
32 VIKAN 8.TBL.1989