Vikan - 20.04.1989, Blaðsíða 22

ekki mikið mál, þetta gerist það oft. Krók-
ódílarnir éta fólkið og það telst víst til
venjulegra slysa.
- Sástu nokkurn tíma önnur dýr? Hvað
með snáka?
Jú, ég sá nokkrum sinnum snáka.
Meiri agi ■ skólanum
- Segðu mér frá skólanum sem þú varst
í. Hvernig var hann í samanburði við það
sem þú áttir að venjast hér heima, í Flens-
borgarskóla?
Kennararnir voru mjög vingjarnlegir og
vildu allt fyrir mann gera og hjálpa manni,
einnig nemendurnir. Ég eignaðist fljótt
vini þarna því krakkarnir voru svo opnir
og viljugir að tala við mig. Samt fannst mér
eins og allt væri strangara en hér heima,
meiri agi. Það er allt tekið miklu alvar-
legar. Hér heima er alla vega auðveldara
að koma sér út úr vandræðum.
— Lærðirðu vel í skólanum?
Ég gat valið mér greinar eða fög. Ég
valdi mér fög sem ég taldi létt og þyrfti
ekki að sitja of mikið yfir. Mér gekk bara
nokkuð vel í skólanum. Þó var ég ekkert
að stressa mig yfir prófúnum.
— Nú ert þú orðin 18 ára gömul. Hvern-
ig var skemmtanalífið þarna úti í saman-
burði við það sem þú átt að venjast hér
heima?
Ég varð 18 ára á meðan ég var úti og þá
mátti ég fara á diskóstaði og á pöbba og
þess háttar. Annars var ekki nema einn di-
skóstaður þarna í bænum en 10 barir. Mér
fannst þessir staðir bara lélegir miðað við
það sem við þekkjum hér heima. Ég kynnt-
ist þarna hópi af góðum krökkum og við
fórum í partí. Þetta voru vinir úr skólan-
um.
GoH fóllc og lítið stress
Fólkið sem ég var hjá var mjög gott fólk.
Hann var Kínverji, átti grænmetisbúð og
var virtur maður í bænum. Hún var kenn-
ari og kenndi krökkum sem eiga erfitt með
að læra ensku. Hún var alveg ótrúleg kona,
alveg frábær. Hún var svo sjálfstæð. Og
dæturnar tvær voru mjög indælar.
Faðir fósturföður míns kom frá Kína og
til Ástralíu til að leita að gulli líklega í
kringum 1920. Þeir voru tveir bræður
saman ásamt fleiri Kínverjum. Þeir fundu,
eitthvað af gulli því þeir fóru aftur til Kína
og sóttu fjölskylduna og settu upp græn-
metisbúðina sem sonurinn rekur núna.
Það kom fyrir þegar Kínverjarnir fóru í
hóp í gegnum skóginn að sá síðasti hvarf.
Þá höfðu þeir innfeddu náð í hann og haft
hann í kvöldmatinn. Þá voru þeir inn-
feddu villtir og forneskjulegir, en þetta er
gjörbreytt.
Fósturmóðir mín er fædd í Englandi en
kom til Ástralíu 1951 eða 1952. Fólkið
þarna úti tekur lífmu allt öðruvísi en við
gerum. Það er ekki eins mikið stress. Fyrst
þegar ég kom út þá tók ég eftir því að fólk-
ið stoppaði til að tala saman og það var
líka meiri ró yflr bílaumferðinni. Þeir jafn-
vel stoppuðu bílstjórarnir til að tala
saman.
Fólkið sem ég var hjá var ffekar efnað
og gat veitt sér ýmislegt. Maður varð var
við að fólkið í Ástralíu hugsar öðruvísi en
við og eyðir peningunum í svo margt ann-
að en við gerum. Sumt fólk keypti sér
kannski bát þótt hús þess væri alveg að
hrynja.
Þegar ég kom inn í sum þessara húsa þá
varð ég fyrir sjokki. Þetta voru bara kofar
sem stóðu á staurum. Þegar ég kom inn í
eitt húsið, var bara drasl, þungt loft og
vond lykt og bara allt svo subbulegt. Mér
var boðinn matur en ég hafði ekki nokkra
lyst. Þetta hafði bara svo slæm áhrif á mig.
Húsin heima eru bara eins og konungshall-
ir miðað við þetta.
Hagur frumbyggjanna
hefur breyst
— Hvað með frumbyggjana? Þú hefur
sagt mér ffá því að það væru margir ffum-
byggjar á þessu svæði.
Já, það voru margir firumbyggjar þarna.
Auk þeirra sem voru þarna á svæðinu þá
voru þarna líka margir eyjaskeggjar sem
höfðu flust frá eyjunum fýrir utan, úr
Kyrrahafinu. Ég kynntist þarna nokrum
sem voru alveg hreinræktaðir frumbyggj-
ar. Þeir voru þarna í sama skóla og ég, og
nokkrir af þeim voru ágætir vinir mínir.
— Einhvers staðar hef ég lesið að þessir
ffumbyggjar Ástralíu væru afar frumstæðir.
Gekk þeim jafn vel að læra? Áttu þeir gott
með að aðlagast lífinu á vestræna vísu?
Það var athyglisvert á 200 ára afimæli
hvíta mannsins í Ástralíu, þá voru uppi
mótmæli allt árið. Frumbyggjarnir tóku
ekki þátt í neinum hátíðahöldum en fóru í
mótmælagöngur og slíkt. Ég heyrði á þess-
um vinum mínum að þeir voru sárir og
reiðir yfir því hvernig hvíti maðurinn
hafði komið fram áður fýrr. Þegar maður
fór að hugsa um þessi mál, þá tók stjórnin
áður löndin frá þessu fólki undir bæi og
ræktun. Til dæmis á þessu sem ég var á þá
voru frumbyggjarnir búnir að týna mjög
miklu af þessu gamla í siðum og háttum.
Þetta fólk var búið að semja sig að háttum
hvíta fólksins.
En þegar ég fór í skiptinemaferðalagið
þá sáum við innfedda sem bjuggu í eyði-
mörkinni. Þeir voru miklu ffumstæðari.
Við máttum ekki taka myndir af þeim, því
þeir trúðu því að þá feri sálin úr líkaman-
um. Það var á einum mjög fallegum stað
klettur sem gnæfði upp úr eyðimörkinni.
Þar voru hellar sem voru heilagir í hugum
innfeddra. Þar voru hellamyndir á
veggjum. Ég varð fýrir hálfgerðu sjokki
þegar ég sá líf þessa fólks og hvernig það
bjó, ég trúði þessu varla. Að koma þarna í
frumlegar sjoppur og þar var þetta fólk,
skítugt og drukkið og konurnar með
grenjandi krakkana hangandi á sér. Þetta
var bara eins og mótmæli gegn þeim hvítu.
—Á hverju lifði þetta fólk sem lifði áður
á veiðum?
Það virðist hafa minnkað um veiðiskap-
inn og þetta fólk lifir á styrkjum frá stjórn-
inni. En samt reynir það, held ég, að halda
sínum gömlu háttum.
Ferðaðist víða um Ástralíu
- Þú áttir þess kost að ferðasts talsvert
um Ástralíu?
Já, ég fór um allt Queensland með
skólanum, meðal annars til Brisbane en
þar var alþjóðleg sýning. Svo fór ég líka
mjög mikið með fjölskyldunni um
Queensland. Ég fór í ferð til Sidney og
dvaldi þar í viku hjá vinafólki og síðan var
22 VIKAN 8. TBL. 1989