Vikan - 20.04.1989, Blaðsíða 31

AF 5TR0I1DUM
Hróbjartur Lúðvíksson skrifan
Köld eru kvenna ráð
Mannleg samskipti
geta verið marg-
slungin jafhvel í
gömlu hjónabandi.
Þegar ég settist við eldhús-
borðið eitt kvöldið fyrir
nokkru og beið eftir kvöld-
matnum þá slengdi Bogga mín
plastpoka á borðið því hún
hafði verið í kaupfélaginu.
— Hvað heldurðu að þetta
hafi kostað?
Ég renndi augunum á pok-
ann og sá að hann var all búst-
inn svo ég giskaði á tvö þús-
und kall.
— Þið karlmennirnir fylgist
ekki mikið með verðlaginu.
Það fóru allir matarpeningarn-
ir í þetta. Pokinn kostaði tíu
þúsund. Þið karlarnir vitið
ekkert um heimilishald og
hvað það kostar og svo haldið
þið að þið getið rekið heilt
sveitarfélag af viti.
Ég fann að það var óveðurs-
ástand í Boggu minni enda var
hún líka að koma af stjórnar-
fundi í kvenfélaginu. Þeir hafa
aldrei verið róandi fyrir
Boggu. Hún slengdi fati með
tjúkandi kjötbollum á borðið.
— Það var tilboðsverð á
kjöthakki í kaupfélaginu því
það þorði enginn að kaupa
það, rausaði Bogga án þess að
lækka róminn.
— En heldurðu að það sé
óhætt að éta það? spurði ég og
sá fyrir mér allar fréttamynd-
irnar í sjónvarpinu um óætt
kjöthakk og baneitraða gerla
og ég veit ekki hvað.
— Þetta er fullgott í kjaftinn
á þér, sagði Bogga og var eins
°g þrumuský í framan.
Ég velti fyrir mér hvort
Bogga væri reið út í mig eða
hvort það bara bitnaði á mér
að hún væri reið út í ríkis-
stjórnina og verðlagið.
- Þú verður að skaffa meiri
heimilispeninga, sagði Bogga.
— Það þýðir ekkert fyrir þig að
haga þér eins og nirfill.
Nú rann upp fyrir mér að
hún væri reið út í mig. Það var
eitthvað í aðsigi. Svo hélt
Bogga áffarn:
— Hvernig er það eiginlega,
hafa ekki hreppsnefhdarlaunin
hækkað nýlega, kannski án
þess að maður fái að fylgjast
með?
Mér fannst skynsamlegast að
hafa hægt um mig eins og á
stóð og þagði. Það varð vand-
ræðaleg þögn nokkra stund en
svo bætti Bogga við:
— Það hækkar allt nema það
sem maður á að nota til matar-
kaupa fýrir heimilið.
Ég tók þegjandi upp veskið
og lagði fimm þúsund kall á
borðið. Fyrst lét Bogga eins og
hún sæi þetta ekki en svo sá ég
að hún gaut augunum út und-
an sér og á fimm þúsund
kallinn. Það bjó eitthvað meira
undir.
— Maður getur ekkert orðið
veitt sér í þessu árferði. Fyrir
sunnan fara bara aliir í stræk
en hér er ekkert svoleiðis
hægt.
— Ég fann á mér að Bogga
mildaðist svolítið yfir fimm
þúsund kaliinum en það var
eitthvað fleira sem var í aðsigi.
Bogga byrjaði alltaf svona með
gassa þegar þær höfðu verið að
bræða eitthvað með sér í kven-
félaginu. Skyldi þær vanta
meiri peninga í kirkjuna eða
barnaheimilið úr sveitarsjóðn-
um? En svo kom það:
— Þær í kvenfélagsstjórn-
inni eru búnar að leigja bústað
í Hollandi í þrjár vikur og það
geta víst allar farið nema ég.
Annars er þetta tilboðsverð.
Þarna kom það. Á tilboðs-
verði eins og kjöthakkið í
kaupfélaginu. Bogga mín hafði
bara verið að búa til rétta and-
rúmsloftið með því að fjasa um
verðlagið og matarpeningana.
Ég hef líklega verið niðurlútur
á meðan á þessum umræðum
stóð en ég fann að Bogga
horfði rannsakandi á mig. Það
rann margt í gegnum hugann
og ég vissi með sjálfum mér að
nú væru góð ráð dýr. Það
mundi fátt til varnaðar verða.
í huganum bölvaði ég bæði
kvenfélaginu og ríkisstjórninni
sem mér fannst vera upp-
spretta allra minna vandræða.
Upphátt þorði ég ekki að segja
neitt. Það er ekki að spyrja að
því að á þessum svokölluðu
stjórnarfundum í kvenfélaginu
þá byrja þær á því að tala um
kúgun kvenna og jafhréttisbar-
áttu. Þær tala um harðýðgi
karla og konur sem eru ríg-
bundnar í eldhúsinu og kom-
ast aldrei út fyrir hússins dyr.
Það er rætt um óstjórn karla
og vandræðagang á öllum svið-
um en þær setja sig ekki inn í
þau vandamál sem við eigum
sýnkt og heilagt við að stríða.
Laun heimsins eru vanþakk-
læti.
Það vildi svo til að ég var
nýbúinn að fá hreppsnefndar-
launin fýrir fýrsta ársfjórðung-
inn. Ég tók upp veskið á ný og
taldi ffarn nokkra fimm þús-
und kalla. Þar með var umbun-
in fýrir stritið í pólitíkinni rok-
in út í veður og vind. Það
glaðnaði heldur yfir Boggu
minni.
- Ég vissi að þú varst ekki
sá versti, sagði hún og vöðlaði
saman seðlunum og stakk
þeim inn á sig niður á milli
brjóstanna eins og hún væri
hrædd um að ég tæki seðlana
af borðinu aftur.
Bogga tók diskana af borð-
inu og var ósjálfrátt farin að
raula fyrir munni sér.
— Við verðum sjö saman í
3ja herbergja búngaló, sagði
Bogga.
Ég mátti svo sem vita það að
þær væru þegar búnar að
panta ferðina. Skyldu hinar
kerlingarnar fara eins að og
þessu heima hjá sér? Það má
Guð vita.
- Var ekki allt í lagi með
kjöthakkið, góði?
— Ég er ekki búinn að fá í
magann enn, ansaði ég.
Bogga lagði dúk á borðið
áður en hún kom með kaffið
en það hefur hún ekki gert síð-
an á brúðkaupsafmælinu í
fyrra.
Lífið á sína dimmu daga og
þá er ekki alltaf við ríkisstjórn-
ina að sakast. Verðbólga og
dýrtíð er svo sem nógu slæmt
ástand og maður er varnarlaus
í svoleiðis árferði. En það er
fleira sem maður er varnarlaus
fyrir og þá finnur maður til
umkomuleysis og vanmáttar.
Þó maður þyki harður í
pólitíkinni og slyngur í
hreppsnefndarmálunum, jafh-
vel harður í horn að taka ef á
þarf að halda, þá má maður sín
stundum lítils heima fýrir. Og
svo er talað um jafhréttisbar-
áttu. Jafnrétti fyrir hverja?
Bogga mín var nú alveg búin
að gleyma háa verðlaginu t
kaupfélaginu og matarpening-
unum og hafði tekið upp gleði
sína á ný. Hún var farin að
þurrka rykið af stofuborðinu
og raulaði fýrir munni sér
slagarann ffá sokkabandsárun-
um: „Suður um höfin...
Svona hef ég aldrei verið
kúskaður í hreppsnefndinni
því ég fann til ósigurs og ég
hugsaði með mér að köld eru
kvennaráð. □
8.TBL. 1989 VIKAN 31