Vikan - 18.05.1989, Qupperneq 30

Lífvörður
okrarans
Yfirmanni sakamáladeildarinnar í
Scotland Yard, Kurt Colmann,
brá ekki hið minnsta, þegar til-
kynningin barst. Það var þjónn
hins myrta, Max Levan, sem hringdi. Auð-
heyrt var að hann hafði orðið fyrir miklu
áfalli.
— Ég var aðeins fjarverandi í klukkutíma,
og þegar ég kom aftur fann ég hr. Clenck
liggjandi myrtan á gólfinu og hundurinn
var ennþá hjá honum. Þér komið strax er
það ekki, hr. lögregluforingi?
— Auðvitað kem ég strax. Hreyfið ekki
neitt og bíðið rólegur þangað til við
komum, hr. Levan.
Kurt Colmann lagði talnemann á og
byrjaði strax að undirbúa menn sína. Hon-
um datt aftur í hug, að það kæmi engum á
óvart, þótt Símon Clenck okrari væri
myrtur. Fólk eins og Clenck átti alltaf sand
af óvinum, en þrátt fyrir það var morð allt-
af glæpur, sem þurfti að kryfja til mergjar.
Strax og Colmann var kominn á
staðinn, byrjaði hann á því að rann-
saka hús Clencks, sem var útbúið
eins og gamalt enskt óðalssetur.
Colmann hafði einu sinni áður verið þarna
vegna máls, sem hann hafði annast, og
þess vegna var hann ekki ókunnur stað-
háttum. Samt gat hann ekki annað en dáðst
að öllu því, sem þessum gamla maurapúka
hafði heppnast að komast yfir.
Húsið var ekki aðeins stórt, það var
næstum því eins og höll með löngum
göngum og óteljandi herbergjum. Og alls
staðar voru forngripir og sjaldgæfir hlutir í
mjög háu verði. í forstofúnni fyrir innan
ytri dyrnar voru allir veggir skreyttir
vopnum, burtstöngum, sverðum, byssum
og öðru eins. Frá forstofúnni lá langur
gangur að skrifstofu Símonar Clencks, og
við þennan gang stóð riddarabrynja eins
og árvakur varðmaður.
Þjónninn, Max Levan, fylgdi lögreglu-
mönnunum eftir ganginum að dyrum
skrifstofúnnar. Þar stansaði hann og leit á
Kurt Colmann.
— Hann liggur þarna inni. „King“ er hjá
honum.
Lögregluforinginn ætlaði að opna hurð-
ina. En þá greip þjónninn í hönd honum,
og andlit hans var fölt af hræðslu.
— Nei, nei, hr Colmann. Ég verð fyrst að
fjarlægja King. Hundurinn er lífshættuleg-
ur öðrum en mér.
Colmann yppti öxlum, eins og honum
fyndist að Max Levan væri einum of
varkár. En þegar hann sá hundinn, þakkaði
hann guði fyrir, að þessi skepna þurfti ekki
að koma of nálægt honum.
Hundurinn var svartur og hreinræktað-
ur blóðhundur. Hann var eins stór og kálf-
ur og virtist vera eitt froðufellandi búnt af
vöðvum og grimmd. Augu hans voru illi-
leg, eyrun lítil og afturstrokin, tennurnar
hvassar og ógnarlegar og hann urraði
grimmdarlega, þegar Max Levan setti múl-
bindi með sterkum ólum á hann.
Símon Clenck lá endilangur á gólf-
teppinu. Dauðaorsökin lá í augum
uppi. Þessi gamli peningapúki
hafði fengið höfúðhögg með einni
af þessum gömlu stríðsöxum sínum.
Vopnið lá enn í herberginu, en það kom í
ljós að engin fingraför voru á því. Eftir
stutta rannsókn sneri Kurt Colmann sér að
þjóninum:
— Hvað hafið þér gert af villidýrinu?
— Hann er lokaður inni í herbergi niðri
í kjallara, sem við notum til þess.
— Ágætt, sjáið um, að kvikindið verði
þar áfram. Og svo verð ég að heyra lýsingu
yðar.
Max Levan var maður um fertugt. Hann
leit út fyrir að vera heilsteyptur og traust-
ur. Hann hafði verið í þjónustu Símonar
Clencks í sex ár og hafði aldrei vakið at-
hygli á sér að fyrra bragði. Hann byrjaði nú
að segja frá og auðheyrt var, að hann var
enn í mikilli geðshræringu:
— Ég fór til bæjarins klukkan tvö til að
versla. Áður en ég fór, talaði ég við hr.
Clenck um hluti þá, sem þurfti að kaupa,
og þá virtist ekkert vera óvenjulegt. Hr.
Clenck minntist ekkert á það, að hann
þyrfiti að hitta einhvern eða byggist við
heimsókn. Nákvæmlega klukkan þrjú kom
ég aftur, og vegna þess að ég hafði ekki
fengið þá vindla, sem hr. Clenck hafði beð-
30 VIKAN 10. TBL. 1989