Vikan - 18.05.1989, Blaðsíða 39

RAUPAÐ 0(5 RI55AÐ
Svartidauði í Lúx
Ragnar Lár
Ioksins er íslendingum
leyfilegt að drekka bjór
sem löglega er til lands-
d ins fluttur. Það er
ekki leyndarmál að íslendingar
hafa aldrei hætt að drekka
bjór, þó svo að lög landsins
hafi bannað á honum innflutn-
ing. Það er ekki heldur leynd-
armál, að farmenn hafa haft af
því drjúgar tekjur að smygla
bjór til landsins í gegnum tíð-
ina, bjórunnendum til óbland-
innar ánægju.
En nú getur landinn sem
sagt keypt bjórinn á útsölu-
stöðum ÁTVR og drukkið
hann sleitulaust ef honum
býður svo við að horfa.
Höskuldur Jónsson, forstjóri
ÁTVR, tók það ráð að láta hina
stóru framleiðendur bjórs,
víða um heim, gera tilboð í
tengslum við bjórinnflutning
og síðan var þeim tilboðum
tekið sem vænlegust þóttu fyr-
ir íslenska ríkið. Margir hafa
orðið til að gagnrýna þessa að-
ferð varðandi innflutning og
þeir sem voru búnir að útvega
sér umboð fýrir hinar ólíkleg-
ustu tegundir bjórs og ffá hin-
um ýmsu löndum, jafnvel
þeim löndum sem íslendingar
höfðu vart heyrt á minnst,
brugðust ókvæða við þessum
ráðstöfunum og þóttust hafa
misst spón úr aski sínum.
Hins vegar eru bjórunnend-
ur, flestir, harla glaðir að geta
valið milli tegunda þeirra sem
þeir hafa áður keypt (á
svörtum) af farmönnum, þó
fúllyrða megi að ýmsir þeirra
sakni tegundar sinnar, t.a.m.
Heineken, Becks, eða Schluts.
Og Höskuldur hefur staðið
eins og klettur í öllu því mold-
viðri sem þyrlað hefur verið
upp í sambandi við bjórinn.
Hver „snilldarpenninn" af öðr-
um hefur borið honum á brýn
í Velvakanda, að hann hafi
reynt hvað hann getur til að
auglýsa bjórinn í þeim fjöl-
mörgu viðtölum sem fjölmiðl-
ar hafa við hann átt á þessum
vetri. En það er ekki rétt. Sam-
kvæmt lögum er Höskuldur,
sem forstjóri ríkisfyrirtækis,
skyldugur til að veita þær upp-
lýsingar um fyrirtækið sem
ffam á er farið og hefur hann
gert það svikalaust.
En nóg um bjórinn. Áfeng-
Tíl vinstri er tillaga raupara að nýjum miða fyrir Black Death,
ef ske kynni að sala þess yrði leyfð á íslenskum markaði.
isverslun ríkisins ffamleiðir
það gamalkunna brennivín
sem flestir íslendingar þekkja.
Flestir kannast við þetta
brennda vín undir nafninu
Svartidauði. Mjög eru skoðan-
ir skiptar meðal manna hvort
Svartidauði sé gott vín eður
vont. Sumir geta ekki hugsað
sér að láta það inn fýrir sínar
varir, en aðrir kjósa það öðr-
um vínum ffemur. Fyrir fjöl-
mörgum árum tók Áfeng-
isverslunin upp á því að selja
annað veifið tveggja ára gamalt
Brennivín og skyldi það helst
drukkið í snöpsum, ískælt. Var
það mál manna að þá væri það
best og svo gómsætt þótti það,
að jafnvel erlendum diplómöt-
um og öðrum höfðingjum var
boðið uppá þennan drykk í
stórveislum. En svo mikil sala
var í Brennivíninu almennt, að
sjaldan tókst að láta það geym-
ast í þessi tvö tilskyldu ár og
var það því löngum ófáanlegt.
Nú hefur Höskuldur hins
vegar séð til þess, að fleiri en
ein tegund af þessu eðalvíni er
á boðstólum og mun t.d. ein
tegundin kölluð Óðalsbrenni-
vín og segir það sitt um ágæti
drykksins.
En úti í Luxemburg býr ís-
lendingur sem framleiðir
drykk sem hann kallar Black
Death. Þeim drykk svipar mjög
til gamla góða Brennivínsins
okkar hvað bragð snertir og
einkum þess sem hefur fengið
að geymast um nokkurn tíma.
Sá er þetta vín bruggar heitir
Valgeir Sigurðsson og rekur
veitingastaðinn Cockpit Inn í
Luxemburg, sem mörgum
landa er að góðu kunnur.
Valgeir hefur reynt að fá ÁTVR
til að hafa ffamleiðslu sína á
boðstólum, en til þessa hefur
það reynst árangurslaust. Ein-
staka veitingahús hefur haft
vínið hans Valgeirs á boðstól-
um, en til þess verður að panta
það sérstaklega, auðvitað í
gegnum einkasölu ríkisins,
með tilheyrandi kostnaði.
Eins og fyrr segir heitir
brennivínið hans Valgeirs
Black Death, eða Svartidauði á
íslensku, einmitt því nafni sem
er viðurnefni gamla íslenska
brennivínsins. Aðalmyndin á
vínmiðanum hans Valgeirs er
hauskúpa. Auk þess skreyta
miðann myndir af verðlauna-
peningum sem Valgeiri hafa
hlotnast fyrir ffamleiðslu sína.
Myndin sem fýlgir þessum lín-
um er tillaga raupara að nýjum
miða fyrir Black Death, ef ske
kynni að sala þess yrði gefin
frjáls á íslenskum markaði.
írönsk aftaka
Hin myndin á síðunni er
gerð fyrir nokkrum vikum.
Eins og flesta rekur minni til,
þá varð hár hvellur þegar kom
að frumsýningu Leikfélags Ak-
ureyrar á því ffæga verki
Edwards Albee, Hver er
hræddur við Virginiu Woolfe?
Helgi Skúlason, einn af aðal-
leikendunum, vogaði sér að
segja álit sitt á verkum leik-
stjóra sýningarinnar og það í
ljósvakamiðli. Skipti engum
togum að Helgi var bannferð-
ur, rekinn úr samfélagi leik-
stjórafélagsins (sem hann
hafði sjálfúr staðið að stofúun
að) og bannferður af sam-
tryggingarfélagi leikstjóra. Um
svipað leyti og þessir atburðir
áttu sér stað, hafði Kóméní
erkiklerkur í íran bannfert rit-
höfúnd fýrir að skrifa bók sem
braut í bága við túlkun erki-
klerksins og áhangenda hans á
Kóraninum.
Klerkur gerði sér lítið fyrir
og dæmdi rithöfundinn til
dauða og kvað hann réttdræp-
an hvar sem í hann næðist.
Ekki dæmdi hún María Krist-
jánsdóttir hann Helga Skúlason
til dauða, en á teikningunni
sem línunum fýlgir sést erki-
klerkurinn ráðleggja leikstjóra-
félagsformanninum hvernig
auðveldast sé að koma söku-
dólgum fýrir kattarnef.
Þannig sér raupari erkiklerkinn segja Maríu Kristjánsdóttur
hvemig auðveldast sé að koma sökudólgnum fyrir kattamef....
10.TBL 1989 VIKAN 37