Vikan - 18.05.1989, Qupperneq 32

5MA5AC5A
ið um, fór ég beint á skrifstofuna til að
tala við hann um þessa vindla. Og þá lá hr.
Clenck svona eins og hann er núna.
— Er þetta allt sem þér vitið hr. Levan?
Þjónninn hristi höfúðið. Ég veit ekki
annað. En garðyrkjumaðurinn, Georg
Omar, sem hefúr verið úti í garðinum all-
an seinni hluta dagsins, sá tvo menn koma
og fara einhvern tíma á milli klukkan tvö
og þrjú.
— Það er athyglivert. Biðjið Georg
Omar að koma hingað inn.
Omar garðyrkjumaður var um
það bil hálfsjötugur, lítill
maður og samanrekinn. Hár
hans var þunnt og hvítt og
augun skær og blá. Hann heyrði dálítið illa,
en leit út fyrir að vera skarpur að öðru
leyti. Hann heilsaði lögregluforingjanum
kurteislega.
— Þér sáuð tvo menn koma hingað og
fara einhvern tíma á milli klukkan tvö og
þrjú hr. Omar?
— Já, sagði sá gamli og kinkaði ákaft
kolli.
— Fyrst kom hr. Edward Helmann. Ég
held að klukkan hafi verið um það bil
stundarfjórðung gengin í þrjú, þegar hann
kom. Hann fór aftur eftir hér um bil stund-
arfjórðung. Um tíu mínútum síðar kom
annar herra, lítill og feitur, sem ég kannað-
ist ekkert við. Hann var hér álíka lengi og
hinn, að minnsta kosti kom hr. Levan heim
ffá bænum stuttu eftir að hann var farinn.
Kurt Colmann var undrandi. Svona ná-
kvæmt vitni sem þennan gamla mann hitti
hann sjaldan fyrir. Hann skrifaði þetta nið-
ur í flýti og spurði svo nákvæmar:
— Hver er þessi Edward Helmann, og
hvaðan þekkið þér hann?
— Edward Helmann er víst persónuleg-
ur kunningi hr. Clencks. Hann kemur
hingað að minnsta kosti reglulega og hefúr
gert það í mörg ár. Hr. Levan veit áreiðan-
lega, hvar hann býr.
— Ágætt. Og hinn, sá sem þér vitið ekki
hvað heitir?
Sá gamli hristi höfuðið. - Ég held ég hafi
ekki séð hann fyrr. Nei, það hef ég áreiðan-
lega ekki. En það kom oft fólk til hr.
Clencks, sem ég hafði aldrei séð áður.
— Já, einmitt það. Getið þér lýst þessum
manni fýrir mér. Þér sögðuð áðan, að hann
hefði verið lítill og feitur. Hvað meira?
Hann lýsti fyrir þeim nákvæmlega þess-
um litla feita manni, bæði klæðnaði hans,
andlitsdráttum og göngulagi. Kurt Colm-
ann gat með réttu dáðst að athyglisgáfu
gamla mannsins.
— Hr. Omar, sagði yfirlögregluþjónn-
inn, þegar hann hafði skrifað þetta allt ná-
kvæmlega niður, eruð þér viss um, að
þessir tveir menn hafi verið þeir einu, sem
komu hingað, meðan Max Levan var í
burtu?
— Já, algjörlega. Ég var allan tímann
niðri við hliðið á milli runnanna þar. Ég sá
allt sem fór fram.
— Gott töluðu þér við annanhvorn
þessara manna, eða heilsuðu þeim?
Gamli maðurinn hristi höfuðið. — Nei,
því að þeir sáu mig ekki. Ég stóð á milli
runnanna og þar stóð ég kyrr, því að ég
heyri það illa að ég kæri mig ekki um að
vera ávarpaður af ókunnugum, þegar ég er
einn.
Colmann brosti uppörvandi. — Nú, það
gengur ágætlega að tala við yður hr. Omar.
segið mér annars, heyrðuð þér nokkuð
ofan ffá húsinu, þegar þessir menn voru
þar?
— Nei, ég heyri ekkert úr fjarlægð. Alls
ekkert.
— Ekki einu sinni í hundinum, ef hann
byrjar að gelt?
— Nei, hr. Colmann, það geri ég ekki.
Kurt Colmann rannsakaði staðinn
nokkru nánar. Síðan ók hann
þangað, sem Edward Helmann
bjó, en Max Levan hafði gefið
honum heimilisfangið. Helmann lifði á því
að sjá um fjárhagshlið kaupmála fyrir fólk,
hann var því nokkurs konar starfsbróðir
Clencks heitins.
Edward Helmann virtist bregða mikið,
þegar hann heyrði, hvað komið hafði fyrir
Clenck. Hann sagði í samræmi við það sem
garðyrkjumaðurinn hafði sagt, að hann
hefði komið til Clencks rúmlega tvö og
farið þaðan effir tíu til fimmtán mínútur.
— Tókuð þér eftir nokkru óvenjulegu,
spurði Colmann.
— Alls ekki. Símon Clenck var í ágætu
skapi, eins og hann var reyndar alltaf, þeg-
ar komið var með peninga til hans.
— Þér gerðuð það?
Edward kinkaði kolli. Hann var hár og
grannur maður, rúmlega þrítugur. Lög-
regluforinginn vissi það þegar, að brask
Helmanns var heiðarlegra en Símonar
Clencks hafði verið. Helmann hélt áffam
og útskýrði:
— Það kom fyrir, að ég fékk lán hjá
Clenck gamla, þegar ég fékk fleiri tilboð,
en ég gat staðið undir sjálfúr. Mér var ekk-
ert vel við það, þó að Símon reyndi eigin-
lega aldrei að féfletta mig.
— Reyndi hann það við aðra, — að fé-
fletta, eins og þér segið?
Edward Helmann leit eitt andartak á
lögregluþjóninn.
— Það er víst engum dulið að Símon
Clenck var harður og ekki heldur alltaf
heiðarlegur í viðskiptum, sagði hann út
undan sér.
Kurt Colmann las upp lýsingu garð-
yrkjumannsins á óþekkta litla manninum
fyrir Helmann. - Þekkið þér nokkurn, sem
lítur svona út? spurði hann.
Helmann hugsaði sig um dálitla stund,
síðan sagði hann.
- Það gæti verið maður, sem heitir Ol-
iver Schmidt og er til í allt, aðeins ef pen-
ingar koma nálægt því á einhvern hátt. Ég
hætti öllum viðskiptum við Schmidt þenn-
an fýrir stuttu. En auðvitað get ég ekkert
sagt um það, hvort það var hann, sem
heimsótti Símon Clenck, eftir að ég var
þar.
— Auðvitað ekki. En ég kemst að því,
svaraði Kurt Colmann.
En þegar Colmann fann Oliver
Schmidt eftir nokkra leit, kom
þessi litli feiti maður lögreglu-
þjónunum í klípu. Hann viður-
kenndi strax að hann hefði komið í hús
Símonar Clencks á fyrrnefhdum tíma, en
hann hélt því fram að hann hefði farið án
þess svo mikið sem sjá Símon hvað þá
heldur að tala við hann.
Þessi fjandans hundur gerði mig
hræddan, sagði Schmidt og svipur hans
lýsti viðbjóði. Einu sinni var hann næstum
því búinn að éta mig og þess vegna fór ég
aftur, þegar ég kom inn í forstofúna og
heyrði hund gelta og ýlfra inni á skrifstof-
unni.
— Hvers vegna? spurði Kurt Colmann
hvasst. Þér voruð að leita að hr. Clenck og
vissuð vel að bæði hann og þjónninn gátu
haft hemil á hundinum.
- Þetta var nógu slæmt lögregluforingi.
Ég þorði að minnsta kosti ekki að ganga í
gegnum ganginn. Setjum svo að skepnan
hafi komið út úr skrifstofúnni, án þess að
hr. Clenck fengi ráðið við hana.
Þessi litli, feiti maður vakti ekki sérstak-
lega mikla samúð. Þegar hann sagði ffá
hræðslu sinni gagnvart hundinum titruðu
varir hans og kinnar, eins og til að leggja
áherslu á hræðsluna.
- Eða af hræðslu við að verða rengdur
um lygi, hugsaði Colmann lögregluforingi
og hélt áfram yfirheyrslum sínum.
Daginn eftir gat Colmann dregið
eftirfarandi ályktanir af mál-
inu: Símon Clenck var myrtur
á skrifstofu sinni á milli kl. tvö
og þrjú. Max Levan, þjónn hans, er undan-
skilinn öllum grunsemdum, þar sem at-
hafnir hans á fýrrnefndum tíma eru sama
sem kortlagðar. Þá eru eftir: garðyrkju-
maðurinn Georg Omar, verslunarmaður-
inn Edward Helmann og Oliver Schmidt,
sem virtist vera óáreiðanlegri en hinir. Því
miður lítur út fyrir að Max Levan sé hinn
eini, sem hafði möguleika á að komast
fram hjá lífverði Símonar Clencks, hundin-
um, en hann hefur áreiðanlega verið hjá
Clenck, þegar hann var sleginn.
— Hefúr garðyrkjumaðurinn ekki sem
einn af íbúum hússins getað komið sér í
mjúkinn hjá hundinum? spurði leynilög-
reglumaðurinn Joe Lawrence.
— Georg Omar sver fyrir að hafa gert
það. Hann skelfur af hræðslu, þegar hann
sér hundinn. Þjónninn heldur því þar að
auki fram, að hann hafi verið hinn eini fyr-
ir utan Clenck sjálfan, sem gat komið ná-
lægt dýrinu. Hundurinn lá alltaf við fætur
hins gamla maurapúka, þegar hann tók á
móti heimsóknum og hann var tilbúinn að
rjúka á hvern, sem var, ef Clenck svo mik-
ið sem hreyfði höndina. Þar að auki hafa
bæði Edward Helmann og Oliver Schmidt
verið í húsinu á milli tvö og þrjú og þeir
halda því ffam að þeir hafi ekki hitt garð-
32 VIKAN 10.TBL 1989