Vikan - 18.05.1989, Síða 61

SNASAGA
verkunum. Þegar klukkan var þrjú var
íbúðin í sínu besta ástandi — að undan-
teknum kassanum, sem í var dótið hans
Hans. Kassinn var ennþá inni í herberginu.
Veikur ilmur af appelsínum kom mér
næstum til að gráta.
En þá fékk ég hugmynd. Hingað til
höfðu hugmyndir mínar ekki orðið mér til
annars en kvalræðis, en þessa hugmynd
gat ég ekki staðist. Með nokkrum snörum
handtökum ýtti ég kassanum inn í svefh-
herbergið og raðaði öllu dótinu aftur í
kommóðuna. Síðan breiddi ég dagblöð
undir kassann og úðaði hann að innan
með sellulósalakki, náði í efnið og byrjaði
að klippa. Ég strengdi það yfir kassann og
festi það með smánöglum, fór síðan aftur
með kassann fram í herbergið, þar sem ég
setti upp á hann fallegan lampa, og þá leit
hann út fyrir að vera hið fallegasta hús-
gagn fyrir tengdamömmu, þar sem hún gat
geymt alla hlutina sína.
Meðan á öllu þessu stóð var farið að
skyggja. Ég slökkti á lampanum og lokaði
dyrunum að herberginu. Þetta átti að
koma á óvartþegar Hans kæmi heim. Fyrst
varð ég að taka burtu blöðin, bútana, ham-
arinn, naglana og sellulósalakkið, til þess
að Hans gæti sagt...
„Guð hjálpi mér. Hefur andinn komið
aftur yfir þig?“ — Þetta var það, sem hann
sagði. Hann stóð í dyragættinni og litaðist
um. Ég leit snöggt á klukkuna. Hana vant-
aði fimmtán mínútur í sjö, þó að ég tryði
varla eigin augum. Ég var vonlaus...
Ég opnaði munninn til þess að svara, en
þá leit ég á Hans og sá sterklegu hökuna
og hugsaði: Nei, ég held ég láti það vera. Ef
hann vill ímynda sér hið versta, þá er bara
best, að hann geri það.“ - Og ég þagði eins
og steinn. Ég sagði ekki aukatekið orð fyrr
en um áttaleytið, þegar Hans stóð upp
með dagblaðið til þess að ná í rrieira
brenni í arininn.
„Hvers vegna ertu að þessu?“ spurði ég.
„Ég neyðist til að fara snemma í rúmið, ef
þú ætlar að vakna klukkan hálfijögur."
Hann kastaði stórri spýtu inn í eldinn
og stóð og starði á neistana, sem skutust
upp reykháfinn. „Það getur vel verið, að ég
vakni ekki svo snemma." - Hann settist aft-
ur í sófann, tók dagblaðið og sagði: „Ef ég
verð ekki kominn, þá bíður mamma bara
eftir mér, heldurðu það ekki?“ ,Ju-ú,“ byrj-
aði ég, „en ...“
Ég gat samt ekki trúað því. Ég ímyndaði
mér tengdamömmu stíga út úr lestinni og
skima í ákafa eftir hávaxna drengnum
sínum. Mér fannst ég geta ímyndað mér
vonbrigði hennar, ef hann væri ekki þar.
Kannski hafði það verið af eðlishvöt, þegar
hún ákvað að heimsækja son sinn, og hafði
valið lestina svona snemma, af því að hún
gat ekki beðið lengur.
„Hans, það væri þér ekki líkt,“ sagði ég.
„Væri það ekki fúllmikil eigingirni og
barnaskapur?" Hann setti dagblaðið frá sér.
,AHir hafa rétt á því að hegða sér eins og
börn einstaka sinnum."
„Ekki þegar það er á annarra kostnað, —
ekki þegar það er treyst á þig.“
Það kom glampi í augu hans. „Hver segir
það?“
Já, það var í raun og veru ég, sem hafði
sagt það, og það hljómaði mjög trúlega,
jafrivel þótt ég hefði aldrei hugsað um það
áður. En einstaka sinnum hefur maður rétt
á að skipta um skoðun.
Ég stóð upp, opnaði dyrnar að herberg-
inu og kveikti á lampanum. „Hans,“ sagði
ég, „ég var að gera þetta í dag — fyrir
mömmu þína.“ Ég fann að tárin voru að
koma fram í augun. „En — hann lítur ennþá
út eins og appelsínukassi."
Hann strauk á sér hökuna og leit til mín,
kíminn á svip. „Það lítur út fýrir, að þú haf-
ir haft mikið að gera,“ sagði hann, „og þú
þekkir mömmu. Það er ekkert, sem hún
dáist eins mikið að og dugleg býfluga.“
Hann hallaði höfðinu aftur og rak upp
skellihlátur. Svo rétti hann höndina út og
slökkti á lampanum. Ég heyrði hlátur hans
í myrkrinu, það var dimmur, dillandi
hlátur, sem nálgaðist meira og meira.
Stundum er það nú ekki svo vitlaust að
fara snemma í rúmið. □
/ þuRKK,- frOM ?ií< Hu'/í-Di F/-5Ó l HÓTA rMSAiö- UA/ &6ltA KöoKKi KflRL- FUCLftK. SKÓÓT/íi' i *
Keí-lí 1 c á ST
JÖV6.- M
S* j SJCOÍ-i SKOfi- D<bRu/v\ ViC-TA €> i R : > mm
Xfl (o- SK-iP- STáóAA TiTi'LL : 1 flUAU) H6-ith HíTfl Ht/'í-Oi' ek. oeir MAkúT •/ ■ ,y/
XÐRíaJ - Hv/o^r KÓLSKft V 30R€>- UfU.0 FRfí fíFfJL
TO/fFfl FiS K KHoíS i.;sr<9A/A/ Z > J - > '0 \/ J > í ./
/h'AkS Hfjóöá . / L j V i > - V KE3/?. VEiSt-A UmMAM K' > : > V
/ X SL'a
SK«llA Í/6.G. X SPjHLLÍj Ð
1 2 3 i r r-r / S
Lausnarorð síðustu krossgátu: AFLAKLÓ
10.TBL. 1909 VIKAN 59