Vikan - 01.06.1989, Blaðsíða 34

MYR LEIKUR:
FYRR 0C5 MU
Er þitt nafn
á listanum?
Sé nafnið þitt ó listanum hér fyrir neðan
getur þú heimsótt okkur é ritstjórn Vik-
unnar í Valhöil, Hóaleitisbraut 1 I Reykjavík,
og fengið afhent glas af Paillettes fró Enrico
Coveri. Þetta er „eau de toilette" og kostar
hvert glas út úr búð kr. 2.468. En þú færð það
ókeypis fyrir það eitt að hafa lesið þessar iinur
í Vikunni. Þú getur lótið nægja að hringja og
við sendum þér glasið. (Það skal tekið fram að
nöfnin ó listanum eru valin af handahófi úr
þjóðskrónni án vitundar nokkurs þeirra sem
hlut eiga að máli.) Næst kemur vöruúttekt í
Bláa fuglinum i hlut einhvers á nýjum nafna-
lista. Kannski það verði þú?
Sólveig Karlsdóttlr, Álfheimum 58, Reykjavík. Svanhildur
Sigfúsdóttir, Ægisgötu 9, Árskógshreppi. Sæunn Magnús-
dóttir, Lyngbergi 21, Hafnartiröi. Una Siguröardóttir, Flóka-
götu 27, Reykjavik. Þóra Björg Þórisdóttir, Sörlaskjóli 66,
Reykjavik. Aðalbjörg Alfreðsdóttir, Jörundarholti 192, Akra-
nesi. Aðalheiður Svanbj. Axelsdóttir, Vlðimýri 18, Nes-
kaupstað. Agatha Agnarsdóttir, Ránargötu 29a, Reykjavík.
Agnes Bryndís Jóhannsdóttir, Skarðshlíð 61, Akureyri.
Bertha Jóhanna Kjartansdóttir, Bakkahlíð 35, Akureyri.
Birgitta Rósmundsdóttir, Laugarnesvegi 66, Reykjavfk.
Birna Björnsdóttir, Heiðarbrún 28, Hveragerði. Bjarndís
Hannesdóttir, Vogatungu 24, Kópavogi. Bjarnveig Hjör-
leifsdóttir, Hraunbæ 46, Reykjavik. Dagbjört Jónsdóttir,
Framnesvegi 58, Reykjavlk. Dagný Elsa Einarsdóttir,
Bræðraborgarstíg 32a, Reykjavík. Dagrún Sigurðardóttir,
Hofsvallagötu 57, Reykjavlk. Elín Ástráðsdóttir, Miðtúni 36,
Reykjavik. Erla Kristjánsdóttir, Hvassaleiti 153, Reykjavík.
Erna Dagbjört Stefánsdóttir, Ofanleiti 19, Reykjavík. Fann-
ey Halla Pálsdóttir, Kvikholti 3, Hafnarfirði. Fjóla Sigurðar-
dóttir, Hringbraut 128K, Keflavlk. Frjða Sigurðardóttir,
Melteigi 9, Akranesi. Gerður Guðnadóttir, Efstahrauni 6,
Grindavik. Guðmunda Lára Guðmundsdóttir, Kirkjubraut
35, Njarðvlk. Guðlaug Vilbogadóttir, Seilugranda 2,
Reykjavík. Halla Sigrún Arnardóttir, Glaöheimum 10,
Reykjavik. Harpa Guðmundsdóttir, Neðstutröð 4, Kópa-
vogi. Heiðrún Björk Guðbrandsdóttir, Foldahrauni 2, Vest-
amannaeyjum. Helga Jóhannesdóttir, Hlégerði 11, Kópa-
vogi. Karlotta Kristjánsdóttir, Norðurvöllum 18, Keflavík.
Júliana Grimsdóttir, Helgalandi 8, Mosfellsbæ. Jónína
Guðný Bjarnadóttir, Kambaseli 85, Reykjavik. Jóhanna
Ágústa Sveinjónsdóttir, Laugarnesvegi 13, Reykjavík. Kar-
in Sædis Ágústsdóttir, Laugarteigi 21, Reykjavík. Marta
Grettisdóttir, Eyjabakka 12, Reykjavik. Nanna Nguyen,
Skeljagranda 2, Reykjavlk. Oddný Steinunn Kristinsdóttir,
Skúlabraut 27, Blönduósi. Stefanla Sigfúsdóttir, Raftahlið
43, Sauðárkróki. Sólveig Unnur Eysteinsdóttir, Gnoðavogi
70, Reykjavik.
Frh. af bls. 30
var — það síðar-
nefhda ekki í nei-
kvæðum skilningi.
Hún hugsar einfald-
lega ffekar um það
að henni sjálfri Iíði
vel og hún fái útrás fyrir hæfileika sína, en.
að hlaða undir karlinn sinn eins og konur
hafa gert kynslóð fram af kynslóð.
Það dettur ekki nokkurri konu lengur í
hug að eyða ævinni heima hjá börnum,
matseld og blómapottum. Hana skiptir
ekki öllu máli lengur að vera búin kostum
hinnar „góðu eiginkonu", það er að segja
húsmæðraskólaprófi, fórnfysi og gamal-
dags vinnuhörku. Nú eru það prófin úr
lögfræði, viðskiptafræði, stjórnmálaffæði
eða alþjóðasamskiptum sem gilda og gera
hana eftirsótta, ásamt útsjónarsemi og
metnaði.
Við piltarnir verðum oft á tíðum að
sætta okkur við það að vera í öðru sæti hjá
þessari ffamagjörnu nútímakonu. Ég þekki
allnokkur dæmi þess, að kærastinn sé skil-
inn eftir heima á íslandi á meðan stúlkan
fer út í nám - og ef hann nennir að bíða,
gæti hugsanlega svo farið að hann yrði
ennþá hennar þegar hún kemur aftur —
ekki hún hans, nóta bene.
Við þurfum líka að sætta okkur við að
laga aldagamlan karlrembuhugsunarhátt
að nýjum háttum hjá kvenþjóðinni. Sjálf-
stæð kona getur leyft sér að gera kröfúr
um „mjúkan mann“, vegna þess að við eig-
um ekki lengur ffítt spil, stúlkurnar eru
ekki háðar okkur lengur. Reykjavíkur-
stúlka nútímans hefur ekki hugsað sér — og
mun ekki — sætta sig við að sitja uppi með
drykkfellda fyrirvinnu, sem þolir ekki
börn og spilar póker við strákana allar
helgar. Hún er nógu sjátfstæð til þess að
láta karlrembusvínið sigla sinn sjó, og það
er sú staðreynd, sem hefur skapað þessa
nýju kynslóð mjúku mannanna, sem allir
eru að tala um, ekki það að við strákarnir
höfúm tekið þetta upp hjá sjálfúm okkur.
Þetta sannar enn einu sinni þá kenningu,
að konur standi á bak við allar helstu um-
byltingar. „Þetta er allt okkur að kenna. í
þetta sinn erum við hins vegar stoltar af
því, í stað þess að þið karlmennirnir hafið
þurff að þröngva sökinni upp á okkur eins
og venjulega," sagði vinkona mín í spjalli
um þessi mál.
Þrátt fyrir þetta virðist kvenréttindafjas-
ið, sem allt snerist um á síðasta áratug,
vera að hjaðna. Reykjavíkurstúlkan treyst-
ir vissulega á sjálfa sig, en ekki lengur af
því að hún er kona, heldur veit hún að
sem einstaklingur hefur hún ýmsum kost-
um úr að spila. Rauðsokkurnar brutu
vissulega niður ýmsa múra, og þess njóta
dætur þeirra nú.
Þótt húsmæðraskólaprófið sé ekki leng-
ur forsenda fyrir velgengni Reykjavíkur-
stúlkunnar í lífinu, finnst mér að flestar
vinkonur mínar séu húslegar og að því
leytinu að þær elda til dæmis sér til
gamans, og það virðist vera í tísku að sér-
hæfa sig í ffamandi
réttum frá einhverju
ákveðnu landi. Sum-
ar elda mexíkanskt,
aðrar hafa dottið
ofan á bók með
búlgörskum baunaréttum, og enn aðrar
halda sig við ítalska eða spánska matseld. —
En lambalæri og kartöflur er hallærislegur
kostur. Ég held líka að allar vinkonur mín-
ar gangi með leynda drauma um innan-
hússarkitektúr í maganum, að minnsta
kosti þær, sem búa einar. Alltént eru þær
eilíflega að raða marglitum silkipúðum í
nýja sófasettinu, skipta um lit á glugga-
körmunum eða drösla inn til sín loftræsti-
röri, bárujárni, gamalli sláttuvél eða ein-
hverju enn fáránlegra til að skapa stemmn-
ingu. Það eina, sem yfirleitt má missa sín í
innréttingunni er karlmaðurinn. Það er
ekki reiknað með honum sem húsgagni,
og ef svo skyldi vilja til að einhver piltur-
inn flytti inn einn daginn, þá fær hann ekki
að hafa lappirnar uppi á borði og hann
vaskar upp effir sig sjálfúr.
Klæðaburður hnátunnar markast auðvit-
að af sjálfstæði hennar eins og annað - hún
klæðir sig í samræmi við það, hvernig
henni líður, en ekki endilega hvert hún er
að fara eða hvað hún er að gera. Það er
ekkert sem heitir „viðeigandi" lengur og
ég þekki konur, sem fara á ball í rifhum
gallabuxum og mæta í háskólatíma daginn
eftir í dragt. Vinkona mín, sem er sannar-
lega ekki þekkt fyrir „hefðbundinn" klæða-
burð, segir að það skipti samt miklu máli
að kunna sig: „Ég fer ekki í atvinnuviðtal í
mótorhjólajakkanum mínum,“ sagði hún
við mig. Hún var líka sammála mér um það
að hvað klæðaburðinn varðaði væri eftir-
sóknin fýrst og fremst effir því sem er
„ekta“ og vandað — og allt sem getur kall-
ast druslutíska er búið að vera, til allrar
guðslukku.
Áhugamálum Reykjavíkurstúlkunnar
verða ekki gerð skil í stuttum pistli. Það er
líklega einfaldast að draga ályktanir af því,
hvað Reykjavík sjálf hefur upp á að bjóða.
Snótin hlýtur þess vegna til dæmis að
stunda veitingahús og ölkrár, hún lætur
sér annt um heilbrigðið og fjölmennir í
eróbikk og sund, heimsækir söfn og gall-
erí, fer í bíó eða á sinfóníutónleika, eða þá
að hún sækir út fýrir borgina og fer á skíði
eða í fjallaferðir, — og svo ffamvegis... Ég
leyfi mér að halda því fram að engin borg
í heiminum, sem er af svipaðri stærð og
Reykjavík, hafi upp á jafhmargt að bjóða
fyrir þá, sem vilja eyða ffístundum sínum.
Höfúðborgin okkar er líka hugmyndalega
lifandi og sameinar þjóðlega menningu og
alþjóðlega strauma - „sveitastúlka og
heimskona í senn“, eins og henni var einu
sinni lýst. Látum það liggja milli hluta,
hvort sama lýsing á við dóttur hennar,
Reykjavíkurmeyna, en það að búa í
Reykjavík hlýtur enn að staðfesta það, sem
ég hélt fram í upphafi. Því að Reykjavík er
engum öðrum stað lík. □
REYKJAVÍKURSTÚLKAN
1989