Vikan - 01.06.1989, Blaðsíða 10

HEIL5A
Grosalækningar í æHinni
í meira en tvö hundruð ár
TEXTI: ÞORSTEINN ERLINGSSON
MYNDIR: MAGNÚS HJÖRLEIFSSON
Eg hringi dyrabjöllunni og bíð
átekta. Eftir stutta stund er opnað,
frískleg og hressileg eldri kona
birtist í dyragættinni. Hún býður
mér að koma inn, með sínu elskulega og
einlæga viðmóti, eins og þeir hafa sem
kynnst hafa erfiðleikum lífeins og vita í
hverju hamingjan fellst. Við göngum inn á
vinalegt heimili hennar og setjumst niður
og tökum til við spjallið.
Ég byrja á því að forvitnast um, hvernig
staðið hafi á því að hún byrjaði á grasa-
lækningunum.
Það var nú bara hrein tilviljun. Faðir
minn Erlingur grasalæknir var búinn að
hafa miklar áhyggjur af því hver tæki við
þessu starfi. Hann vildi ekki láta þekk-
inguna glatast, en hún hafði gengið mann
fram af manni í hans ætt. Hann var orðinn
mjög áhyggjufullur, því hann var í þann
veginn að hætta þessu, vegna aldurs og
sérstaklega vegna þess að sjónin var farin
að gefa sig verulega sem ekki er gott í
þessu starfi.
Inn á milli hafði ég gripið í þetta, frá því
ég var krakki. Ég þekkti vel grösin og
hjálpaði honum að tína þau. Þegar ég fór
að stálpast hjálpaði ég honum fyrst í stað
með að útbúa smyrslin, en það var ekki
fyrr en seinna meir að ég fór að hjálpa
honum með að sjóða grösin. Það var þegar
sjónin fór að versna all verulega. Ég hafði
þó alltaf fylgst með honum og vissi í
hverju starf hans fólst. Hann var mjög ná-
kvæmur með, hvernig grösin voru sett
upp og meðhöndluð.
Þegar hann var orðinn það slæmur, að
hann gat aðeins svarað síma, þá leið hon-
um mjög illa. Ég sá það og bauð honum að
koma, þótt ég byggi langt frá, og hjálpa
honum með suðurnar og útbúa smyrslin,
og það gerði ég.
Þetta gekk allt ljómandi vel og við
töluðum mikið saman og hann fræddi mig
mikið um þetta til viðbótar því, sem ég
hafði áður kynnst.
Það var svo einn daginn, að ég kom til
hans og sagði hann mér þá, að það væri
búið að ákveða hver yrði eftirmaður sinn.
Ég varð alveg himinlifandi og spurði hver
það væri, en hann sagðist ekki geta sagt
það. Það líður og bíður í nokkur ár, þang-
að til hann fer á spítala og biður mig þá að
vera fyrir sig meðan hann verði á spítalan-
um, því hann hafi lofað hinum og þessum
meðulum. Hann var þarna eina tíu daga og
kom ekki aftur heim.
Ég hafði aldrei ætlað að taka við þessu,
ekki einu sinni á þessari stundu og hafði
ekki löngun til þess, en það voru ýmiss
atvik, sem ollu því að ég fór út í grasa-
lækningarnar og hefúr það verið mér mikil
ánægja og gleði og sé ég alls ekki eftir því,
vegna þess að ég hef orðið vitni að því, að
fjöl margir hafa notið góðs af.
Grasalækningar hafa verið í minni ætt í
marga mannsaldra. Það er hægt að rekja
þetta langt aftur í ættir, eða yfir tvöhundruð
Vikan hefur heyrt um
mörg undraverð
dœmi þess, hjá bœði
lœrðum og leikum,
að fólk hafi fengið
lœkningu meina sinna
hjá Ástu Erlingsdóttur
grasalœkni.
Því var ákveðið að
taka hana taii.
10 VIKAN 11. TBL 1989