Vikan - 01.06.1989, Blaðsíða 11

HEIL5A
ár. Það er svolítið skrýtið, að með því að
gera það, kemst maður að því að meiri-
hlutinn af grasalæknunum voru konur og
hétu Þórunn, en það var af ömmu minni
Þórunni sem faðir minn lærði þessa list.
Það eru síðan við feðginin sem brjótum
hlekk í þessari keðju. Pabbi með því að
vera fyrsti karlmaðurinn í langan tíma og
ég með því að heita ekki Þórunn. Þessar
konur voru margar ljósmæður og notuðu
því grösin meðal annars í starfi sínu.
Grasalækningar er ekki hægt að læra í
einum hvelli af bók, heldur verður maður
að þróa þessa læknislist með sér í ljósi
reynslunnar. Maður er í raun að læra á
hverjum einasta degi, því alltaf er eitthvað
nýtt að koma uppá.
Komið hefur fyrir að þegar gefin hafa
verið grasalyf við einhverjum ákveðnum
sjúkdómi, þá hefiir komið í Ijós að annað
sem hráði fólkið læknaðist einnig. Slíkt
skrifa ég hjá mér og set við það spuminga-
merki til að athuga það nánar, því þarna
getur verið um enn eitt nýtt tilfelli að
ræða, þar sem lækningamáttur jurtanna
sannaðist. Til stendur að koma öllum þess-
um upplýsingum í tölvu og fæst þá jafhvel
betri yfirsýn yfir lækningarmátt jurtanna.
Við notum aðeins íslenskar jurtir. Þar,
sem náttúra okkar er lítið menguð eru
grösin okkar tiltölulega ómenguð, en við
megum þó aldeilis fara að vara okkur í
sambandi við mengun, sérstaklega frá stór-
iðjuvemm.
Þau grös sem við náum í em á stómm
svæðum um allt land, því innihald þeirra
meðala, sem við blöndum, em margskon-
ar. Við höfum þó ákveðin svæði tii að ná í
sérstakar tegundir jurta en þó svo að við
getum gengið að þessum stöðum vísum þá
þarf að fara þegar veður er gott og það
skapar erfiðleika í þessari starfsemi. Það
má ekki tína grösin of snemma, ekki of
■ „Ég hafði aldrei ætlað
að taka við þessu, ekki
einu sinni á þessari
stundu og hafði ekki
löngun til þess, en það
voru ýmiss atvik, sem ollu
því að ég fór út í
grasalækningarnar og
hefur það verið mér mikil
ánægja og gleði og sé ég
alls ekki eftir því.“
seint og ekki þegar það rignir. Það em afar
fáar jurtir, sem þoia að þær séu tíndar í
rigningu, en ef það er gert, þá þarf mikinn
tíma og fyrirhöfn við að þurrka þær.
Það sem gerir þetta starf erfitt og kostn-
aðarsamt,-sérstaklega hérna áður fyrr, er að
jurtirnar em dreifðar út um allt land. Þá
þurfti ég t.d. að fara með flugvél norður og
tína grösin, fljúga með þau aftur til Reykja-
víkur, þurrka þau þar og vinna. Flutningur-
inn var það, sem gerði mér aðalega erfitt
fyrir hér áður fyrr. Þegar ég lít til baka veit
ég eiginlega ekki hvernig ég fór að þessu.
En þegar maður er ungur og bjartsýnn, þá
hugsar maður aðeins um það sem maður
ætlar að gera og gerir það, hvernig svo
sem maður fer að því.
Sumar jurtir em mjög fágætar og þarf
að leggja mikla vinnu í að leita þær uppi.
Mjög lítið er af sumum tegundum og það
þarf að fara mjög varlega í að tína þar til að
ganga ekki of nærri þeim.
Hvemig eru grösin meðhöndluð og
hvað er búið til úr þeim?
Byrjað er á því að flokka grösin, þurrka
þau vel og mala þau síðan. Það em þó
einstaka tegundir, sem ekki þola að vera
malaðar. Síðan er þeim pakkað, vel inn, því
flestar þola að vera geymdar í langan tíma,
við góð skilyrði. Þegar jurtirnar em teknar
til suðu, þarf að mæla út magn hverrar teg-
undar fyrir sig, því þegar nokkrar jurtir
em soðnar saman þarf að vita mjög ná-
kvæmlega í hvaða hlutföllum hver og ein
er. Þær þurfa hæga suðu, frá tveimur og
uppí fjóra til sex tíma. Þó em til jurtir, sem
þurfa allt að sautján tíma suðu. Þessar jurt-
ir sem ég sýð verða að legi sem ætlaður er
til inntöku.
Aðrar jurtir nota ég til þess að búa til
smyrsl og sýð þær þá í miklum meirihluta,
Ásta ásamt bömum sínum þrem, Ólöfú Ingibjörgu Einarsdóttur, Einari Loga (sem
heldur á syni sínum, Baldvini Loga) og Jón, sem heldur á syni sínum, Einari.
ll.TBL 1989 VIKAN 11