Vikan - 01.06.1989, Blaðsíða 39

heilanum á Lenu, en innst inni vissi hún,
að hún átti sér enga útkomuleið.
— Ken! Ken! Finnurðu ekki hve ég
þarfhast þín? Hjáipaðu mér! hugsaði hún í
örvæntingu.
Rusty stóð óstyrkur upp og hallaði sér
fram á borðið. Lena þaut á bak við sinn
stól. Hún ætlaði að nota hann til að verja
sig með, meðan nokkur spýta væri eftir af
honum. Hún leit á hann þar sem hann stóð
með höfuðið undir sér með blóðhlaupin
augu, allur loðinn af hrokknu rauðu hári,
sem náði alla leið fram á handarbökin og
henni fannst hún standa andspænis
górilluapa.
— Mölétin górilla, hugsaði hún með
fyrirlitningu þegar henni varð litið á göt-
uga peysuna.
Taugar hennar voru þandar til hins ýtr-
asta.
— Nú slæ ég stólnum í andstyggilegt
höfúðið á honum, áður en hann hreyfir
sig, hugsaði hún ákveðin.
En sér til skelfingar fann hún að hún gat
ekki yfirunnið meðfædda óbeit sína á því
að gera öðrum mein. Það var annað að slá
í varnarskyni, en að ráðast vitandi á aðra
manneskju og slá hana í höfúðið. Vesalings
blíðlynda Lena, sem ekki gat gert flugu
mein, átti í harðri baráttu við sjálfa sig. Þar
börðust samviskan og heilbrigð skynsemi.
Ef hún notaði ekki tækiferið strax, var það
of seint. Ef Rusty næði í hana, var vonlaust
fyrir hana að verja sig.
— Ég verð að gera það, hugsaði Lena og
ógnaði við tilhugsunina. Hún tók fast í
stólbakið og stóð fast í feturna og bjó sig
undir að slá svo snöggt, að Rusty væri
óviðbúinn — en í því leit hún upp og hlust-
aði! Undarlegur hávaði, eins og af mörgum
þungstígum fótum, kom nær og nær og
stansaði bak við húsið. Rusty heyrði þetta
líka og varð náfölur undir skeggbroddun-
um.
— Hverjir eru þetta? Þetta geta ekki ver-
ið strákarnir, eða geta þeir verið komnir á
fetur? Ef þeir finna mig hér, drepa þeir
mig! Kannski eru þeir komnir til að taka
mig af lífi! veinaði hann og horfði æðislega
í kringum sig. - Eina von mín er að komast
undan í myrkrinu, hvíslaði hann rámur og
slökkti á olíulampanum. Hljóðlaust, eins
og köttur, læddist hann út um dyrnar.
- Ég vona til guðs, að þeir nái honum
ekki, hugsaði Lena með sjálfri sér. Það er
sama hversu ógeðslegur hann er, það væri
hræðilegt að verða til þess, að einhver
væri tekinn af lífi.
Henni létti, þegar hún heyrði bílinn aka
af stað og fara með ofcahraða eftir óslétt-
um snóbreiðunum.
— Hann ekur í suðurátt, hugsaði hún. —
Vonandi stansar hann ekki fýrr en hann
kemur til Texas.
En hverjir sem þetta höfðu verið, sem
komu hlaupandi niður að húsinu áðan, þá
stóðu þeir líka kyrrir og hlustuðu á vélar-
hljóðið. Lena gat beinlínis heyrt, hvernig
þeir hlustuðu. Hvers vegna stóðu þeir
þarna, í stað þess að koma inn? Þeir höfðu
enga tilraun gert til að ná í Rusty. Var það
kannski ekki hann, sem þeir ætluðu að ná
í? Var það hún, sem þeir ætluðu að ráðast
á? Var hún sloppin úr einni hættu, aðeins
til að mæta annarri, miklu verri? Það var
eitthvað undarlega óraunverulegt yfir
þessu öllu.
Brátt uppgötva ég, að þetta er illur
draumur, hugsaði hún vongóð. Svo vakna
ég blaut af svita, en hamingjusöm, því þá
er þessu lokið. Síðan kemur Ken heim og
ég mun aldrei verða ein heima framar.
Því þetta var síðasta árið, sem Ken ætl-
aði að vinna við boranir. Honum hafði tek-
ist að spara saman til að geta haldið áffam
verkffæðinámi sínu. Ef Lena ynni svo á
skrifstofu mundu þau vel geta lifað.
Þegar ekki heyrðist lengur í bílnum
heyrðist undarlegt krafs og spark fyrir
utan, eins og fjöldi manns stappaði óþolin-
móður niður fótunum.
— Nú missi ég bráðum vitið, kveinaði
Lena og stóð eins og negld við gólfið í
myrkrinu og ríghélt sér í stólbakið. Hend-
ur hennar voru rennblautar af svita. Allt í
einu var olíutunninni velt um úti og það
olli auðheyrilega töluverðum óróa, og
þeir heyrðust krafsa og rymja fyrir utan. —
Manneskjur rymja ekki svo þetta hlutu að
vera dýr! Lena vaknaði úr mókinu og þaut
út að glugganum og gægðist varlega út á
milli gluggatjaldanna. Það var ekki skugg-
sýnna en svo, að hún gat séð risastóra,
brúna skrokka, líklega tíu eða tólf stykki.
— Vísundar! kallaði hún og varð dauð-
bilt við að heyra sína eigin rödd. Þarna
gengu þeir ffiðsamlega um og sleiktu salt-
ið hennar. Það var þetta einkennilega
hljóð, sem hún hafði heyrt.
— Ó, þessar yndislegu skepnur! Hún
varð svo fegin, að hún fór að gráta. Nú gat
hún ekki skilið, að sér hefði einu sinni þótt
það svo voðalegt, þegar hún heyrði um
unga konu, sem hafði orðið að flýja úr hús-
inu sínu, í náttkjólnum einum saman,
vegna þess að vísundaflokkur hafði í ákefð
sinni við að sleikja salt af tröppunum hjá
henni nærri verið búinn að velta um hús-
inu.
— En ég hefði sjálfcagt líka verið að
deyja af hræðslu við þessi stóru villidýr
hér alveg við húsið, ef þau hefðu ekki
bjargað mér. Því ef ég ætti að velja á milli
Rusty og vísundahóps, mundi ég hiklaust
velja þá síðarnefhdu, hugsaði hún bros-
andi og þurrkaði sér um augun.
Hún stóð við gluggann og horfði með
lotningu á þessi stóru dýr, sem sleiktu af
ákefð hvert einasta saltkorn, meðan
norðurljósin blikuðu á himninum. Þegar
ekkert var eftir af saltinu, löbbuðu vísund-
arnir rólega burt, án þess að hafa hugmynd
um hvaða sorgarleik þeir höfðu komið í
veg fýrir, en Lenu fannst, að hefði gerst
kraftaverk. □
ll.TBL. 1989 VIKAN 37