Vikan - 19.10.1989, Qupperneq 42

5MA5AGA
Hann var vingjarnlegur á svip og
gleraugun hans voru ekki nema
umgerðin ein, en hann handlék
skammbyssuna eins og sá sem valdið
hafði. Ég furðaði mig á rósemi minni þegar
mér varð ljóst hvert erindi hans var.
— Það er leiðinlegt að þurfa að deyja og
vita ekki ástæðuna, sagði ég. — Hver hefur
fengið yður til að myrða mig?
— Ég gæti sjálfiir verið óvinur yðar,
sagði hann blíðlega.
Ég sat í vinnustofu minni og hafði verið
í þann veginn að hella viskíi í glasið mitt
þegar ég varð hans var. — Ég tók ílöskuna
og hellti í glasið.
— Ég þekki óvini mína en yður þekki ég
ekki. Er það konan mín?
— Þér eigið kollgátuna, og tilgangur
hennar er auðsær. — Já, sagði ég. — Ég á
peninga og það er greinilegt að hún vill
komast yfir þá alla.
Hann horfði rannsakandi á mig. — Hve
gamall eruð þér?
— Fimmtíu og fjögurra ára.
— Og konan yðar?
— Tuttugu og tveggja ára.
Hann skellti í góm. — Það var heimsku-
legt af yður að halda að þetta gæti gengið
til lengdar.
Ég dreypti á viskíinu. Ég gat vel hugsað
mér að skilja við hana eftir eitt eða tvö ár
og greiða henni ríflega lífeyri en mig lang-
aði til að lifa lengur.
- Konan yðar er falleg en ágjöm, hr.
Williams, og ég furða mig á því ef þér hafið
aldrei orðið þess var.
Ég leit á skammbyssuna. — Ég get
ímyndað mér að þetta verði ekki fyrsta
morðið, sem þér fremjið?
— Nei.
— Og þér hafið greinilega ánægju af
þessu?
Hann kinkaði kolli. — Sjúklega ánægju,
það skal ég viðurkenna, en samt er þetta
staðreynd.
Ég horfði á hann og beið átekta. Að lok-
um sagði ég: — Þér hafið verið hérna í rúm-
ar tvær mínútur og ennþá er ég á lífi.
- Ekkert liggur á, hr. Williams, sagði
hann vingjamlega.
— Jæja, það er þá ekki sjálft morðið
heldur aðdragandi þess, sem þér hafið
mesta skemmtun af.
— Þér emð mjög skarpskyggn, hr. Will-
iams. Og meðan ég get á einhvern hátt
verið yður til skemmtunar fæ ég að halda
lífi?
— Já, en auðvitað innan vissra takmarka.
— Skiljanlega. Má bjóða yður viskí,
hr... ?
— Smith er nafn sem auðvelt er að
muna. Já, þakka yður fyrir, en ég vil gjarn-
an fylgjast með því hvernig þér blandið
það.
— Finnst yður sennilegt að ég hafi eitur
við höndina undir þessum kringumstæð-
um?
— Það er að visu ótrúlegt en þó ekki úti-
lokað. Hann horfði á mig meðan ég hellti í
glasið, síðan settist hann í hægindastól. Ég
settist á legubekkinn.
Þegar maðurinn kom og miðaði á
mig byssunni þá bauð ég honum
auðvitað upp á drykk. Eg hef alltaf
verið mjög kúltiveraður maður.
— Og konan mín, hvar er hún þessa
stundina?
— Hún er í samkvæmi, hr. Williams. Það
eru að minnsta kosti tólf manns sem geta
svarið að þeir hafi ekki misst sjónar af
henni á þeim tíma sem morðið verður
firamið.
— Á þetta að líta út eins og innbrots-
þjófur hafi verið að verki?
Hann setti glasið á borðið. — Já, þegar
þessu er lokið þurrka ég auðvitað af glas-
inu og læt það aftur inn í vínskápinn yðar.
Þegar ég fer þurrka ég einnig af öllum
hurðarhúnum sem ég hef snert.
— Ætlið þér ekki að taka með yður ein-
hverja smáhluti svo enginn vafi leiki á því
að um innbrotsþjóf hafi verið að ræða?
- Þess gerist ekki þörf, hr. Williams.
Lögreglan mun draga þá ályktun að þjófur-
inn hafi orðið svo skelkaður eftir að hafa
framið morðið að hann hafi flúið tómhent-
ur.
— Málverkið þarna er þrjátíu þúsund
króna virði, sagði ég.
Hann leit á myndina sem snöggvast og
sagði: — Það er freistandi, hr. Williams, en
ég vil ekki hafa neitt í fórum mínum sem
kynni að vekja grun. Ég hef miklar mætur
á listaverkum, einkanlega peningunum
sem hægt er að fá fyrir þau, þó ekki svo
miklar að ég vilji eiga það á hættu að lenda
í rafmagnsstólnum þeirra vegna. Hann
brosti. — Eða ætlið þér ef til vill að láta mig
fá málverkið fyrir að þyrma lífi yðar?
— Það var hugmyndin.
Hann hristi höfuðið. — Því miður, hr.
Williams. Þegar ég hef tekið að mér eitt-
hvert verkefni verður mér ekki hnikað.
Það er nokkurs konar vinnustolt.
Ég setti glasið á borðið. - Eruð þér að
bíða eftir að sjá á mér einhver hræðslu-
merki, hr. Smith?
— Það hlýtur að koma að því.
— Þá ætlið þér að drepa mig? Augnaráð
hans varð flöktandi. — Er þetta ekki dálítið
erfitt, hr. Williams, að vera hræddur og
þora ekki að láta á því bera?
— Ætlist þér til þess að fórnarlömb yðar
grátbiðji yður um miskunn? spurði ég.
— Það gera þau alltaf, þó það sé auðvit-
að með ýmsu móti.
— Skírskota til mannúðar yðar, eigið þér
við? Og það er sem sé vonlaust?
— Vissulega.
— Þau bjóða yður peninga?
— Mjög oft.
— Er það líka árangurslaust?
— Hingað til hefur því verið þannig
farið, hr. Williams.
— Bak við málverkið, sem ég benti yður
á áðan, er smáhólf, hr. Smith. Hann leit aft-
ur á málverkið. — í því eru fimm þúsund
dollarar.
— Það er mikið fé, hr. Williams. Ég tók
glasið mitt og gekk að málverkinu. Ég opn-
aði hólfið, tók úr því brúnt umslag og
drakk síðan það sem eftir var í glasinu. Ég
setti tómt glasið inn í hólfið og aflæsti því.
Smith hafði ekki augun af umslaginu. —
Komið með það hingað. Ég lagði umslagið
á borðið. Hann horfði á það í nokkrar sek-
úndur og leit síðan á mig.
- Datt yður í hug að þér gætuð keypt líf
yðar?
Ég kveikti mér í sígarettu. — Nei, það er
víst ekki hægt að múta yður.
— Samt sem áður gefið þér mér kost á
öllum þessum peningum, sagði hann hálf-
gramur.
Ég tók umslagið og tæmdi úr því á
borðið. — Þetta eru gamlar kvittanir sem
eru einskis virði.
- Hélduð þér að þetta kæmi yður að
einhverju haldi?
- Mér gafst tækifæri til að opna hólfið
og læsa glasið yðar þar inni.
Hann leit á glasið sem var fyrir framan
hann. - Þetta var yðar glas, ekki mitt.
Ég brosti. — Það var glasið yðar, hr.
Smith, og ég býst við að lögreglumennirn-
ir verði undrandi þegar þeir sjá tómt glas
í peningahólfinu mínu. Það kæmi mér ekki
á óvart þótt þeir athuguðu fingraförin á
glasinu, einkanlega þar sem um morð er
að ræða.
Hann kipraði saman augun. — Ég hef
aldrei haft af yður augun. Yður hefur ekki
gefist neitt tækifæri til að skipta á glösun-
um.
40 VIKAN 21.TBL 1989