Vikan - 19.10.1989, Blaðsíða 43

5MA5AC5A
— Jæja, en má ég þá minna yður á það
að þér lituð að minnsta kosti tvisvar á mál-
verkið. Hann leit ósjálfrátt í áttina til mál-
verksins. — Aðeins nokkrar sekúndur í
mesta lagi. — Það nægði. Honum hitnaði í
hamsi. — Það getur ekki verið, ég trúi því
ekki.
- Þá verðið þér sjálfcagt undrandi þeg-
ar lögreglan kemur að sækja yður. Og að
nokkrum tíma liðnum hljótið þér þá stór-
kostlegu ánægju að fá að deyja í rafimagns-
stólnum. Þá komist þér að raun um hvern-
ig fórnarlömbum yðar er innanbrjósts.
Auk þess gefct yður góður tími til að hugsa
málið. Ég er sannferður um að þér haflð
lesið um hvemig aftaka í rafimagnsstóln-
um fer ffam. Fingur hans krepptust um
skammbyssugikkinn.
— Ég er að velta því fyrir mér hvemig
þér munið bregðast við þessu, sagði ég. -
Þér haflð sennilega gert yður í hugarlund
að þér mynduð mæta dauðanum með ró-
semi og festu en þetta er tálvon sem marg-
ir em haldnir, hr. Smith. Það er mjög trú-
legt að þeir neyðist til að draga yður...
- Opnið hólfið, annars hleypi ég af,
sagði hann skipandi röddu. Ég hló. — Nei,
heyrið þér nú, hr. Smith, við vitum það
báðir tveir að ef ég opna hólfið skjótið þér
mig.
Það varð hálfrar mínútu þögn, síðan tók
hann til máls: — Hvað ætlið þér að gera við
glasið?
— Ef þér myrðið mig ekki — og ég býst
varla við því að þér gerið það héðan af —
skal ég fara með það á einkalögreglustofu
til að láta framkalla fingraförin og ljós-
mynda þau. Síðan læt ég ljósmyndirnar í
innsiglað umslag ásamt skrifuðum upplýs-
ingum um málið og mæli svo fýrir að lög-
reglunni verði afhent umslagið ef ég skyldi
deyja voveiflega, enda þótt það líti út sem
slys.
Smith starði á mig. - Þess gerist ekki
þörf, sagði hann og stundi við. — Ég fer
núna og þér sjáið mig ekki framar. Ég
hristi höfúðið — Ég vil heldur hafa það
svona. Það veitir mér öryggi.
Hann varð hugsi. — Hvers vegna farið
þér ekki beint til lögreglunnar?
— Ég hef mínar ástæður.
Hann leit á skammbyssuna, stakk henni
í vasann og sagði: — Konan yðar gæti auð-
veldlega fengið einhvem annan til að
myrða yður. — Já, það er alveg rétt. — Þá
verð ég ákærður fýrir morð og lendi í raf-
magnsstólnum.
— Ég býst við því, svo firamarlega...
Smith beið átekta. — Svo framarlega sem
hún hefur aðstöðu til þess að koma því í
kring. — En það em að minnsta kosti sex
aðrir... Hann þagnaði.
— Lét konan mín yður vita hvert hún
ætlaði, sagði ég brosandi. — Hún ætlaði að
heimsækja einhver hjón, ég held að mað-
urinn heiti Peterson. Hún fer þaðan klukk-
an ellefu.
— Ellefu? Það er ágætur tími, það verður
mjög skuggsýnt í kvöld. — Vitið þér hvar
Peterson á heima?
Hann starði á mig. — Nei. - Hann býr í
Bridgehamton, sagði ég og lét hann fá
heimilisfangið. Við horfðum hvor á annan
í hálfa mínútu án þess að mæla orð firá
vömm.
— Þér verðið að gera þetta til að vernda
sjálfan yður. Hann hneppti að sér firakk-
anum.
— Og hvar verðið þér staddur klukkan
ellefu, hr. Williams?
— Sennilega í klúbbnum að spila við
nokkra vini mína. Ég er viss um að þeir
hafa mikla samúð með mér þegar þeir
frétta að konan mín hafi verið skotin til
bana.
Þegar hann var farinn hraðaði ég mér á
leynilögreglustofúna með glasið og hélt
síðan til klúbbsins. Ég tók ekki glasið sem
var í hólfinu. Á því vora aðeins mín eigin
fingraför. Ég tók glasið sem Smith hafði
skilið eftir á borðinu þegar hann fór, þar
sem fingraför hans sáust mjög greinilega.
% / b'iðji Bbtkí erska 5fúv\- TólC H-lut- 1/ERK.íD 'oRb iOR S&b'sK ÍA/A/- 'jFU Himl- Ei aM/ S(DTT / LDTUK STEÍ& HulOia- FÍLK<’£> /f 6--BH RoiHU- El Afl, FLÍoT
lT z > MRT- í
ttl/ifi K. Tl/ca/a/Z)
0, ' ?0L z&u- GÓLTi /0
m'al- 6./ILL.1 11
RB\Ð 5TÚF TýwDi LÍT .3
/ 1 f SE.G'j ft FúRiK SILÍP' STj'o R.p\ ttl/ÍL.bi . / >
STa-k.X r ff FfiRF' VEiTTl > V
5v/ARfl^
AJÍjfi. L lo 'fi f-i T tn/BLvft
KÖTTUK HTK- mea/a/ u
rSc'A/N VÚR-Ð- ánD'i L w f V / * y > BM- frti t —y-— —d
?v/EÍf HÍ-’Ð. í{ V > 11 óf\m H&-Ð TOHFfí >
y/
/ 1 - j 9 T pOFl
> > KOMU * > )\
/ z 3 v sr !o g /0 II J LiTiMaJ STiHk
21.TBL 1989 VIKAN 41