Vikan - 22.12.1938, Page 5

Nr. 6, 1938
VIK A N
5
J7ófo/z ugleíðín g:.
Æfintýrið
á Oskjuhlíðinni.
PAÐ var aðfangadagskvöld.
Ómar kirkjuklukknanna bárust út í
víðáttuna. Fólkið streymdi að kirkjunum
úr öllum áttum. Reykjavík var prúðbúin,
fögur borg. Undirbúningurinn hafði staðið
yfir í margra daga. Og nú voru margir
þreyttir, — en allir voru glaðir, og alls-
staðar var ys og þys.
Utan við bæinn var kyrrð og friður nátt-
úrunnar.
Ungur námsmaður, Baldur Birgis, hafði
leitað kyrrðarinnar og stóð nú efst í Öskju-
hlíðinni. Hugfanginn horfði hann út í víð-
áttuna. Hann horfði yfir bæinn og út til
hafs, — það sem augað eygði. Og hann
horfði inn til fjallanna, sem stóðu mikil-
úðug og tignarleg og lauguðu sig í ghti
tunglskinsins.' Fjallkonan hafði klætt sig í
mjallhvítan kirtil, sem snærinn hafði ofið
henni úr frostrósum og ískristöllum. Yfir
jökulfölduðu höfuðdjásninu mynduðu
norðurljósin undurfagran sveig, og stjörn-
urnar stráðu geislum sínum frá dimmblá-
um næturhiminum yfir haf og hauður.
Fannbreiðurnar glitruðu í silfurlitaðri
töfraslæðu. Lognaldan gnauðaði við
ströndina.
Baldur virti allt þetta fyrir sér. Og há-
tíðleiki náttúrunnar heillaði huga hans og
lyfti honum yfir hversdagsleika daglegs
lífs.
Ýmsar hugsanir brutust fram: — Voru
ekki jólin eins og vinjar eyðimerkurinnar ?
— I kvöld voru allir góðir. 1 kvöld var sér-
hver nær guðsríki en endranær. í kvöld
gáfu menn hver öðrum gjafir og óskuðu
hver öðrum innilegra hamingjuóska.
— Gleðileg jól, — hljómaði frá manni
til manns. — Gleðileg jól, gleðileg jól, —
hvíslaði Baldur hugfanginn út í víðáttuna.
Og honum fannst eins og öll náttúran
hvíslaði sömu orðunum einum rónii.
En nú heyrði hann undarlega rödd, sem
hvíslaði sömu orðunum: — Gleðileg jól, —
gleðileg jól. — Og röddin vakti athygli
Baldurs. En ekki gat hann áttað sig á upp-
runa hennar.
— Hver ert þú, sem talar? spurði hann.
— Ég er rödd þess, sem koma skal, —-
var svarað.
— Rödd þess, sem koma skal? endur-
tók Baldur. — Hvað er nú það?
— Ég kem frá heimi leyndardómanna,
mælti röddin. — Mundir þú trúa mér, ef
ég segði, að þetta værir þú sjálfur?
Það var eins og rofaði
til í huga Baldurs. Nýtt
skynjunarsvið opnaðist.
Vitundin um það færði
honum nýjan fögnuð.
— Ég skil — og skil
ekki, mælti hann svo. —
Sennilega hefi ég heyrt
rödd þína oft áður.
— Satt er það, svaraði
röddin. — En venjulega
hefir þú verið önnum kaf-
inn í áhyggjum og striti. Þú
hefir ekki hlustað á annað
en raddir líkamlegra þarfa.
Baldur vissi sem var, að
enn hafði hann lítið um
andleg mál hugsað.
— Raddir hversdags-
lífsins eru svo háværar,
sagði hann afsakandi.
— En ekki getur þú lifað á einum sam-
an hávaða lífsbaráttunnar, svaraði rödd-
in, og alvöruþungi lá í orðunum. Ég ætlast
ekki til þess, að þú vanrækir viðfangsefni
daglegs lífs, en ég óska þess, að rödd mín
geti orðið að undirleik annarra radda í sál
þinni. Mætti þá svo fara, að störf þín —
líka þau lítilmótlegustu — gætu orðið þér
heilög köllun.
Baldur horfði hljóður og hugsandi út í
víðáttuna. Honum fannst ótrúlegt að slíkt
mætti takast. En röddin gaf honum nýja
skýringu:
— Mannleg fullkomnun er ákvörðun
guðs, mælti hún. Við þurfum ekki að ör-
vænta. Ég vil gera þér það ljóst, að hver
sú stund er dýrmæt, sem þú verð til að
lauga sál þína og vígja til æðri viðfangs-
efna. Þú situr við sannkallaðar heilsulind-
ir. Á jólunum er ágætt tækifæri til að
lauga sig úr slíkum lindum.
Baldur hugleiddi orðin, og hann fann
hugsanir sínar verða gleggri og vitundina
skýrari. Og röddin hélt enn áfram:
— Hlustaðu, hlustaðu, mælti hún. —
Rödd samúðarinnar fer um byggðir mann-
anna. Náttúran öll endurómar. Hlustaðu
á bergmálið. Það ómar í dýpstu djúpum
og hæstu hæðum. Máske fæðist frelsarinn
í sál einhvers manns á þessari stundu. —
Og sú stund mun koma, að hann fæðist í
sál þinni. í kvöld fæðist þar máske ein-
hver fögur hugsjón eða háleit þrá. En gæt
þess vel, að meta allt slíkt að verðleikum.
Baldur sá nú lífið blasa við sér í nýju
ljósi, og það fór fögnuður um sál hans.
— Getur þú hjálpað mér? sagði hann
svo.
— Hjálp mín er ávallt til taks, þegar
þú óskar hennar af öllu hjarta þínu og af
öllum huga þínum.
— Veit mér þá hjálp þína, svaraði
Baldur.
— Fylg þú mér að lauginni, hvíslaði
röddin, og hreimurinn var eins og ómandi
klukknahljómur.
— Lauginni? endurtók Baldur. — Hvar
er hún?
— Laugin sú er á hæðunum. 1 þeirri
laug getur þú þvegið af þér ryk þjóðveg-
anna. Rykið, sem sezt utan á ykkur, rykið,
sem þið andið‘að ykkur. Allir óhreinkast,
jafnvel þeir, sem þrá að vera hreinir.
Baldur fann sál sína hefjast hátt yfir
hversdagsleikann. Sjóndeildarhringurinn
varð víður og útsýnið fagurt, fegurra en
fyrr. Allir skuggar hurfu, eins og dögg
fyrir sólu. Hann var á hæðum.
Og nú tók röddin aftur til máls og bauð
honum að stíga inn í helgidóm þagnarinn-
ar. —
Hann fann sál sína komast í snertingu
við upphaf alls, sem lifir.
En nú lét röddin til sín heyra á ný:
— Sjá, sagði hún, — meistarinn frá
Nazaret stendur hjá þér.
Og í sömu svipan birtist Balári skínandi
Framh. á bls. 28.