Vikan - 23.07.1992, Qupperneq 19

Hvorugur okkar feöga haföi fjárhagslegt
eftirlit meö rekstri Veraldar en samkvæmt þeim
samningi sem við Svavar gerðum okkar á milli
um Heimsklúbbinn sem sérstaka deild innan
Veraldar átti allt innborgað fé vegna Heims-
klúbbsins að fara inn á sérstakan reikning sem
ekki mátti nota til annars en að standa straum
af kostnaði klúbbsins.
Síðan kom á daginn að við þetta var ekki
staðið og þarna voru teknar út milljónir króna
án vitundar minnar og ekki staðið í skilum með
stórar ferðir. Þá kippti ég náttúrlega að mér
hendinni og lagði inn fyrir þeirri ferð sem eftir
var þá að fara í fyrra, á annan sérreikning sem
enginn hafði aðgang að nema ég. Það gekk
svo langt að ég varð að leggja þetta inn á al-
menna sparisjóðsbók í mínu nafni. Og þrátt
fyrir ótal tilraunir reyndist öðrum erfitt að 'ná
peningunum út af þeim reikningi með einni
undantekningu þó þar sem greidd var nærri
milljón út af bókinni fyrir mistök bankans. Það
mál er enn ófrágengið. Þannig gat ég bjargað
ferðum Heimsklúbbsins í fyrra og gert allt
upp,“ segir Ingólfur en hann stóð straum af
þeim milljónum sjálfur sem teknar voru út af
reikningi klúbbsins innan Verladar. Hann vill
ekki ræða um hve margar milljónir hafi verið að
ræða. Þetta segir hann aðspurður ekki hafa
náð að sliga hann þó bitinn hafi vissulega verið
stór.
Þannig að Ingólfur Guðbrandsson er í góð-
um málum í dag? „Já, já,“ svarar hann öllu
hressari í bragði en hann hefur verið meðan
rætt er um Guðna og Svavar og fyrirtæki
þeirra. „Ég vil aðeins vera í góðum málum og
engum vondum," svarar hann að bragði og í
framhaldi af því koma til tals góðar hliðar og
slæmar á því hversu stórtækar Flugleiðir eru
hvað ferðaiðnað á íslandi varðar, að mati Ing-
ólfs Guðbrandssonar.
EINOKUN SLÆM
Frömuðurinn segist lengst af hafa átt gott sam-
starf við Flugleiðir en hann segir ennfremur
alla einokun slæma. „Ég held að við séum öll
best komin í heiðarlegri samkeppni. Margir ótt-
ast um þetta nú þegar Flugleiðir hafa vissulega
tögl og hagldir. Það er hins vegar augljóst aö
Flugleiðir hafa lagað sig að markaðsaðstæð-
um á íslandi og lækkað fargjöld sín verulega
frá því sem var þó enn sé verulegt misræmi í
þvi sem útlendingar greiða og íslendingar fyrir
sambærilega þjónustu. Þetta tel ég að þurfi að
leiðrétta. En þjónusta Flugleiða hefur stórbatn-
að með nýjum flugflota og ég gét ekki annað
en gefið fyrirtækinu góöa einkunn, bæði fyrir
þjónustu og stundvísi."
„Nú eru miklir breytingatímar framundan.
Það sér enginn fyrir endann á þessu EES-
dæmi en verði það að veruleika fylgja því
margar breytingar, einnig á ferðasviðinu og
nýjar leiðir opnast með nýrri samkeppni. Ég
held að sumt af aðgerðum Flugleiða sé einmitt
við það miðað, að fyrirtækið sé að búa sig und-
ir samkeppni erlendis frá,“ segir Ingólfur en
hann telur að samkeppnin komi til með að
vera, að Flugleiðir nái ekki alfarið yfirhöndinni
og hann vonasttil þess að það komi íslenskum
ferðamönnum til góða.
ENN MEIRI FÆKKUN
Hvað mynstrið í ferðaskrifstofurekstri á íslandi
varðar þessa dagana segir Ingólfur að varla sé
mikilla breytinga að vænta. Helst telur hann að
ef einhver umskipti séu í vændum þá verði þau
á sviði innanlandsmarkaðar, að taka á móti er-
lendum ferðamönnum. „Ég sé ekki að það sé
grundvöllur fyrir fleiri ferðaskrifstofur en eru
starfandi núna. Það er búið að sameina mörg
fyrirtæki og sumum finnst Flugleiðir til að
mynda hafa verið nokkuö stórtækar i fyrir-
tækjasöfnun sem má þó ekki líta of neikvæð-
um augum því starfsemi margra af þessum
fyrirtækjum hefði væntanlega lagst niður
annars. Það hefði haft mun verri afleiðingar
fyrir markaðinn en það að Flugleiðir tækju þau
yfir. En það eru nokkrar litlar ferðaskrifstofur
eftir enn í landinu sem ég held að berjist í
bökkum og ég held að það geti jafnvel orðið
um meiri fækkun að ræða.“
Ingólfur Guðbrandsson segist aldrei munu
tefla ferðum sínum í tvísýnu, hann myndi ein-
faldlega leggja reksturinn niður áður en í óefni
væri komið. Hann á þó ekki von á því, að
minnsta kosti ekki eins og staðan er í dag, þar
sem heimsreisur virðast vera það sem er og
verði. Sefur hann þá ágætlega? er síðasta
spurningin að þessu sinni. Ingólfur hlær við
spurningunni, góðlátlega og rifjar upp ummæli
eins af farþegum sínum eitt sinn þegar Ingólfur
hafði eitthvað verið að tala um hve hann hefði
sofið vel um nóttina. „Þá segir hann: Það er
sagt að það beri vott um góða samvisku," seg-
ir Ingólfur og hann bætir að endingu við: „Ég
hef góða samvisku í ferðamálum." □
ÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁAÁÁÁÁAÁÁÁÁÁÁÁÁ
ÆVINTVRI VERULEIKANS
▼TTTTTTTTfTTTfTTTTTTTTTTT
EINÁ
Eg verð að játa að ég hef
aldrei flogið með kjöt-
læri á milli landa, það er
að segja ekki önnur en þau
sem guð gaf mér, en ég var
næstum því búin að taka að
mér slíkan flutning um daginn
en aðeins næstum því. Það er
svo margt sem við gerum
næstum því og er það í sjálfu
sér allt í lagi því í raun kom-
umst við ekki til þess að gera
nema brot af því sem hægt er
að gera og hittum ekki nema
örlítið brot af þvi fólki sem við
erum samferða á þessari jörð.
Og stundum viljum við jafnvel
ekki tala við þá sem vilja tala
við okkur og er þaö svolítið
sorglegt. Það var þegar ég
ætlaði að fara með kjötlærin til
Þýskalands. Ég breytti um
stefnu og fór til Danmerkur í
staðinn. Örlítið ráðvillt og hik-
andi var ég að reyna að
hringja til Þýskalands að segja
frá því að ég kæmi ekki með
kjötlærin og var þá stödd á
FERÐ
járnbrautarstöðinni f Kaup-
mannahöfn. Kom þar að eldri
maður og vildi bjóða mér í
kaffi. Bara einn kaffibolla.
Hann ætlaði að biða þangað
til ég væri búin að hringja.
Þegar ég sagðist ekki geta
það varð hann leiður og sagð-
ist vera einmana, langa til að
tala við einhvern og þessi ein-
hver var góðleg, íslensk hús-
móðir, nýkomin til Danmerkur
og langaði til alls meira en að
hugga gamlan, dapran mann.
Þjáning speglaðist í augum
hans en ég gat ekki hjálpað
honum, vildi það ekki.
Næsta dag keypti ég hvítar
hálfgegnsæjar blúndusíðbux-
ur og ætlaði að vera fín eins
og hinar stúlkurnar á götunum.
Buxurnar voru dálítið síðar
svo ég batt hnút í hliðarnar á
buxnaskálmunum, fór í hvítan
jakka og þegar ég leit í spegil
var ég ánægð með útlitið. En
það urðu nú fleiri. Þegar ég
beið eftir strætisvagni um
kvöldið sallaróleg eftir að
vagninn kæmi, ók ungur bíl-
stjóri hring eftir hring framhjá
mér. Vinkaði síðan og bauð
mér far í tvígang og ég vin-
gjarnlega, íslenska húsmóðir-
in hristi höfuðið brosandi, takið
eftir brosandi. Þegar vagninn
kom vinkaði ég svo bless og
hélt að grínið væri búið en þar
skjátlaðist mér. Hann ætlaði
ekki að láta mig sleppa og
hófst nú eltingaleikurinn. Einu
sinni fannst mér hann horfinn
og stökk þá út úr vagninum á
Österportstöðinni, vinkona
mín býr þar mjög nálægt, en
viti menn. Bílstjórinn kom
brunandi í þann mund er ég
hljóp inn á járnbrautarstöðina
en í staðinn fyrir að hlaupa inn
í lest fór ég í símann. Trúði
einhvern veginn ekki að hann
kæmi inn á eftir mér en það
gerði hann. Hann beið eftir að
ég lyki samtalinu, kom þá og
rétti mér höndina. Ég skamm-
aði hann fyrir að gera þetta,
sagðist vera útlendingur. Ég er
líka útlendingur og langar að
tala við þig. Finnst þú svo
falleg. Ég skammaði hann
svolítið meira, sagðist ekki
vera reið en ég væri orðin
mjög gömul. Mér finnst þú
samt falleg og er alveg sama
hvað þú ert gömul, sagði hann
en mér varð ekki haggað. Vildi
ekki fara neitt með honum. En
ég hugsaði mikið til hans
næstu daga, brosti að þessu
eins og ég geri núna. Eitt get
ég sagt ykkur að lokum. Þetta
var fallegur, ungur maður með
rólyndisleg, brún augu. En ég
vinkaði og það var víst ábend-
ing en ekki kveðja. Munið það
stelpur mínar, þið sem eruð
einar á ferð.
ANGAN
Rósirnar
í garðinum
voru aðeins
til sýnis.
Ekki gefnar
ekki þá.
ANNA S. BJÖRNSDÓTTIR SKRIFAR