Vikan - 23.07.1992, Qupperneq 49

INNSÆJSN E I S T A R
Samúðarkennd
Iógnarkapphlaupi okkar
eftir hlutum og ytri gæöum
nú í seinni tíö er sennilega
ágætt fyrir okkur aö íhuga til-
finningu sem ekki má tapast úr
samskiptum okkar hvert viö
annað og heitir samúö. Hitt og
annað erfitt eða mismikið
aflagaö getur hent okkur og
við orðið bæði leið og hrygg
vegna þess arna. Gott er við
þannig aðstæður og líðan að
finna einhvern sem getur fund-
ið til samhygðar með okkur,
það augnablikiö sem viðkvæm
líðan grípur um sig og okkur
bókstaflega finnst eins og him-
inn og jörð hvíli á herðum okk-
ar og séu að sliga okkur.
Kannski kunnum við ekki að
óska eftir vorkunn og tilfinn-
ingalegum velvilja annarra
þegar okkur líður illa og erum
vondauf. Þess vegna hlýtur
okkur að finnast eins og allir
séu staurblindir á þjáningar
okkar, andlegar sem likamleg-
ar. Við verðum jafnvel bitur og
efumst um að nokkur snefill af
elsku sé ætlaður okkur. Stað-
reyndin er kannski sú að þeg-
ar okkur finnst að aðrir séu
okkur óvinveittir í sorgum okk-
ar þarf alls ekki svo að vera,
heldur og mun fremur þvert á
móti. Oft er það þannig að
þegar okkur þykir skorta á
samúð annarra í okkar garð
að fólk getur hreinlega átt erfitt
með að finna hvernig það á að
nálgast okkur. Jafnvel talið að
ef það léti eftir sér að minnast
á þann vanda sem það gerir
sér mögulega grein fyrir að við
séum f þá kunni það að særa
stolt okkar eða það álitið vera
að hnýsast í eitthvað sem því
kemur ekki við. Vegna þess
hvað það er altæk staðreynd
manna á milli að kunna ekki
eða bara þora ekki að takast á
við sterkar tilfinningar eins og
til dæmis sorg og gleði er ekk-
ert skrítið þó upp komi sú
staðreynd í samskiptum okkar
aö við verðum eins og asnar
þegar við ætlum eða virkilega
langar til að auðsýna hvert
öðru réttar tilfinningar á til
dæmis viðkvæmum augna-
blikum. Neikvæðar tilfinningar
eru alltof fyrirferðamiklar í
samskiptum okkar og einmitt á
kostnað jafn nauðsynlegrar til-
finningar eins og samúðar-
kenndin er. Okkur þykir öllum
gott að finna að öðrum og ekki
síst nánum standi ekki ná-
kvæmlega á sama ef okkur
líður óþægilega eða einhverj-
ar þær aðstæður koma upp í
tilveru okkar sem valda okkur
bæöi vonbrigðum og kvíða.
Þess vegna er ágætt að átta
sig á því að okkur ber að
reyna eftir bestu getu að
styðja hvert annað á augna-
blikum djúpra tilfinninga, hvort
sem þær eru sigursælar eða
mótdrægar og láta ekkert
tækifæri til að sýna öðrum
samúðs eða hvatningu fara
fram hjá okkur. Við ættum
reyndar að láta tilfinningaleg-
an kulda sigla sinn sjó og auka
fremur vægi þeirra tilfinninga
innra með okkur sem eru kær-
leikshvetjandi og skilningsrík-
ar. Sem sagt að vera bara
mannleg hvert við annað án
þess að það sé eitthvert meiri
háttar mál fyrir okkur og þaðan
af síður að eitthvað þurfi að
minna okkur sérstaklega á að
þannig framkoma og viðhorf
eru öllum til góðs og hana nú.
CD
/ KARKA 5ÓL- 6iuC> WT4 My ajt ERfiÐ' A.EÍK- flR/V-X HETju- VBRK FR'fl- 5oG.(Vi/V MATfíi- 'l c'at HUORT 5<e/. / T'L SolU AIÖÓL PúW
> / E/úA/flsr
czM G 1 Q FtL-Ofi K&.K- ./ > z
A/B'óÐ FR 5 'osfl FtJÖ'Vf 6r , / > ,/
/ ~Tf\L TÚ TTfl FoR- . V > V
I AAVJLLtí /\AÖo6r S . i v3 > > \ / í FRosT- S/T£A(m0
tiR ílaówfl t > y ÓOftU 999 V
EK.K.C bUG- L£C.fl Þ'att- t*k- flWöfl
/ z 3 "7 s~ <p l&Rbi ÖEUt' >
Lausnarorð í síðasta blaði 1-8: STILKINA
15. TBL. 1992 VIKAN 49