Vikan - 23.07.1992, Qupperneq 66

LÍNEY LAXDAL ÞÝDDI
SKILNAÐAR BARN
• Eg get vel skilið mömmu, ég var
líka sár og reið þegar pabbi fór. Þetta
var ekki lengur fjölskylda og það var
erfitt að sætta sig við.
• Ég var tólf ára þegar lögskilnaður-
inn gekk I gegn. Þegar ég átti að
fermast voru liðin þrú ár frá
skilnaðinum.
• Úr því að pabbi fær ekki að koma I
ferminguna mína er mér sama um allt
annað. Ég fæ víst engu að ráða í
sambandi við ferminguna mína. Ég
hélt að það væri minn dagur en ekki
mömmu.
g gleymi aldrei því sem
geröist fyrir ferminguna
mína. Eftir aö hafa grát-
beðið mömmu í marga daga
fékk ég loks að ráða. Pabbi
skyldi fá að koma í ferming-
una. Mamma og pabbi eru
skilin og mamma hefur ekki
fyrirgefið honum aö hann yfir-
gaf okkur vegna annarrar
konu. Alla vega segir hún það.
Ég veit samt að þau rifust mik-
ið og þannig hafði það verið
löngu áður en pabbi hitti írisi.
Við búum öll i sama bænum
og einu sinni í viku heimsæki
ég pabba, írisi og Tomma, son
hennar. Mamma er á móti
þessum heimsóknum.
- Ef pabbi þinn kærir sig
eitthvað um þig ætti hann að
koma til þín í staðinn fyrir að
láta þig koma alltaf til þeirra,
segir mamma.
- En þú vilt ekki að hann
komi hingað, segi ég.
- Þið getið hist í sjoppunni
eða einhvers staðar niðri í bæ,
segir mamma. - Hann hlýtur
að geta það.
En mér finnst betra að fara
til þeirra. Þar er allt annað and-
rúmsloft heldur en heima hjá
okkur mömmu, allt miklu létt-
og heimilislegra. Því
mamma er enn svo bitur og
niðurdregin eftir skilnaðinn. Af
og til kemur amrna í heimsókn
og einu sinni tók hún mig í
fangið, strauk yfir hár mitt og
sagði: - Fullorðið fólk gerir
mörg mistök en þau mega ekki
bitna á börnunum.
Ég get vel skilið mömmu, ég
líka sár og reið þegar
pabbi fór. Þetta var ekki lengur
fjölskylda og það var erfitt að
sætta sig við. Fyrst eftir
skilnaðinn grét ég ef ég hitti
pabba og kallaði hann öllum
illum nöfnum, af því mömmu
leið svo illa og ég vildi hefna
fyrir hana. En tíminn leið og ég
var ekki lengur óhamingju-
söm. Við pabbi urðum fljótlega
vinir aftur, kannski reyndar
betri vinir því nú vorum við
saman á ákveðnum tímum.
Og þá tölum við, hlæjum og
höfum það gott. Hann var líka
hræddur um að missa sam-
bandið við mig en hafði ekki
ástæðu til þess áður.
Þegar ég sagði við mömmu
að mér fyndist sambandið við
pabba betra en áður sagði
hún: - Já, nú smjaðrar hann
fyrir þér svo þú fyrirgefir hon-
um það sem hann gerði. En
gættu nú að, hann mun aldrei
hafa efni á að kaupa neitt
handa þér. Nú hirðir þessi
kvensnift og ræfillinn hennar
alla peninga sem pabbi þinn á.
Þau verða honum númer eitt,
sagði mamma.
Að hugsa sér, hún kallar ír-
isi enn kvensnift. - Já, en
hann borgar meðlag með mér,
mamma. Er það ekki?
- Jú, en það verður nú eng-
feitur af því, var svarið
sem ég fékk.
Ég var tólf ára þegar lög-
skilnaðurinn gekk (gegn. Þeg-
ar ég átti að fermast voru liðin
þrjú ár frá skilnaðinum.
Mamma haggaðist ekki.
- Pabbi má víst koma í
ferminguna mína, sagði ég. -
Allir aðrir koma, afarnir, ömm-
urnar, allt frændfólkið og...
- Við skulum sjá til, sagði
mamma og leist ekkert á
þetta. - Ef hann setur ekki það
skilyrði að kvensniftin komi
líka skal ég hugsa málið.
- Ég er búin að tala um
þetta við þau, sagði ég og
kyngdi. - Pabbi getur og vill al-
veg koma einn í veisluna en
(risi langar að sjá mig í kirkj-
unni og okkur finnst að það
geri ekkert til, þar verður hvort
66 VIKAN 15.TBL. 1992