Vikan - 23.07.1992, Qupperneq 74

láta snerta mig á þann hátt en
mér þótti hann vera orðinn of
ákafur. Ég vissi samt ekki alveg
hvernig ég átti að taka á þessu.
Um leið og Ágúst stöðvaði bíl-
inn sinn fyrir utan blokkina hjá
mér flýtti ég mér út. „Þetta er
búið að vera mjög skemmti-
legt,“ sagði ég við hann bros-
andi. „Þakka þér fyrir." Og ég
gekk af stað.
En hann stökk út úr bílnum.
„Ætlarðu ekki að bjóða mér
inn?“ spurði hann. Ég yppti
öxlum og sagði: „Vinna á
morgun.“ Og hélt áffam. Hann
náði mér. „En við erum búin
að hafa það svo gott í kvöld.“
Það var ískaldur tónn í rödd
hans. „Ég hélt að þú myndir
vilja dálitla rúmglímu eftir
matinn."
„Ekki í kvöld,“ sagði ég um-
svifalaust og náði í lyklana
mína. „Hvers vegna ekki?“
Hann hallaði sér nógu nálægt
mér til að geta Iagt handlegg-
ina utan um mig. „Ég veit hvað
þú vilt,“ sagði ég blátt áffam en
brosti um leið og vonaði að ég
myndi ekki reita hann til reiði.
„Ég er bara ekki tilbúin og ég
þekki þig ekki nógu vel.“
„Hvað þarftu að vita?“ sagði
hann, brosti út að eyrum og
minnti einna helst á hungrað-
an úlf. „Ertu hrædd við mig
eða hvað?“
Ég hikaði. „Kannski dálítið,"
viðurkenndi ég lágum rómi.
„Stundum gerir það þetta
bara meira æsandi," sagði hann
í lokkandi tón. Hvað sem því
leið var ég langt í ffá að vera
æst. Ég hafði áhyggjur af því að
ég kæmist ekki inn í íbúðina án
þess að þurfa að slást við
Ágúst.
Þá gerðist það. Ágúst greip
mig og fór að kyssa mig og
hann kyssti unaðslega vel. Lík-
ami minn fór að svara honum
en höfuðið reyndi að mót-
mæla. Ég dró mig frá honum
og sagði: „Takk fyrir matinn,
Ágúst, en nú verð ég að fara
inn.“ Hendur hans fóru um all-
an líkama minn og mér tókst
ekki að halda þeim frá mér.
„Viltu gjöra svo vel að hætta
þessu,“ sagði ég. „Enda verður
þér ekkert ágengt með þessu
og núna fer ég inn.“
„Leyfðu mér að koma inn
augnablik," bað hann mig og
reyndi að kyssa mig aftur.
„Nei,“ sagði ég ákveðin.
„En af hverju ekki?“ spurði
hann. „Ég lofa því að þú munt
skemmta þér. Ég ábyrgist fúll-
nægingu."
„Þú verður að vera þolin-
móður við mig,“ sagði ég við
hann. „Ég er ekki tilbúin og öll
þessi pressa virkar öfúgt á
mig.“
„Gefðu mér tækifæri til að
sýna þér hvað þetta getur ver-
ið gott,“ sagði hann biðjandi.
„Ég fe það ekki mjög oft.“
,Ég er ekki hissa á því,“
muldraði ég og reif mig Iausa.
„Góða nótt.“ Ég varð að skella
hurðinni á andlitið á honum.
Ég læsti og sat langa stund og
hugsaði um kvöldið. Hvers
vegna gat Ágúst ekki haft
áhuga á mér sjálfrar mín vegna
og ekki bara á kynlífi? Hann
fékk það ekki mjög oft — ég var
hissa á því að hann skyldi hafa
viðurkennt það! Ég ákvað að
ég ætlaði ekki að hitta hann
oftar.
Ekki gefa
hverjum sem er
símanúmerið þitt
Daginn eftir sagði ég Katr-
ínu vinkonu minni frá kvöld-
inu með Ágústi og hversu erf-
itt ég átti með að hindra hann
í að koma með mér inn. „Þú
varst heppin, Dóra,“ sagði hún
alvarleg í bragði. „Þú mátt ekki
láta hvern sem er fá símanúm-
erið þitt.“/á, hugsaði ég döpur
í bragði. Og ég mun aldrei fara
út framar.
Ágúst hringdi ekkert svo ég
gerði ráð fyrir að þetta væri
búið. Ég vissi að ég myndi
freistast til að fara með honum
út aftur, bara til að fara út.
„Ætli ég verði ekki bara ein-
mana það sem eftir er,“ sagði
ég við Katrínu þegar við fórum
saman í hádegismat. Alltaf þeg-
ar ég talaði á þessum nótum
hló Katrín að mér. ,/E, Dóra.
Hafðu nú ekki svona miklar
áhyggjur af þessu. Þú átt eftir
að hitta fullt af mönnum til að
fara með út. Notaðu bara höf-
uðið, sumir menn eru hættu-
legir.“
Um kvöldið hringdi Ágúst
aftur. „Það er aldeilis erfitt að
ná í þig,“ sagði hann stríðnis-
lega.
„Ég hef haft svo mikið að
gera,“ Iaug ég.
„Ég er á leiðinni út í kvöld-
mat. Viltu slást með í förina?"
spurði hann.
„Ég get það ekki í kvöld,"
svaraði ég.
„Ég geri ráð fyrir að þú hafir
svo mikið að gera.“ í rödd hans
mátti heyra vott af hæðni.
„Reyndar ekki,“ svaraði ég.
„Ég þarf ýmislegt að gera hér
heima og ég ætlaði snemma í
rúmið."
„Það líkar mér,“ muldraði
hann.
„Heyrðu, Ágúst,“ sagði ég
mjúkum rómi og reyndi að
hljóma vingjarnlega. „Ég ákvað
að það sé best að við förum
ekki að vera saman. Þú ert
mjög indæll maður en við eig-
um bara svo fátt sameiginlegt."
„Hvenær ákvaðstu þetta?"
spurði hann reiðilega.
„Ég hef verið að hugsa um
þetta og mér finnst bara að við
náum ekki sambandi eða eitt-
hvað. Ég get ekki útskýrt það,“
sagði ég aumingjalega og von-
aði að hann skildi hvað ég var
að fara.
„Reyndu," sagði hann og
það var ískaldur, reiðilegur
tónn í rödd hans.
„Þú virðist ekki hafa neinn
áhuga á því hvernig mér
líður," sagði ég óstyrkri röddu.
„Ég er ekki tilbúin til að sofa
hjá þér en þér virðist ekki finn-
ast það skipta neinu máli. Og
þú virðist ekki hafa mikinn
áhuga á mér sem manneskju.
Við getum haldið áíram að
vera vinir en ...“ Rödd mín dó
út.
„Ég er karlmaður og hef
mínar þarfir," sagði hann. „Ég
hef ekki verið með neinni á
föstu svo lengi og mér fannst
þú svo sérstök."
,Já, er það .. . þakka þér
fyrir,“ reyndi ég að segja.
„En...“
„Þú færð aldrei betra tilboð
en þetta frá mér,“ greip hann
fram í fyrir mér.
Ég efast nú um það, hugsaði
ég með mér. „Sumar konur eru
kannski ánægðar með tilboð í
kynlíf, fullnægja ábyrgst," svar-
aði ég honum, „en ég vil
meira.“
„Er það svo? Þú átt effir að
sjá eftir þessu, tíkin þín!“ öskr-
aði hann um leið og hann
skellti á mig.
Ég lagði á og var í miklu
uppnámi en jafhframt létti
mér.
Hann fylgdist
með mér
Á næstu dögum gleymdi ég
Ágústi alveg og Katrín var
ánægð að heyra að ég hefði
sagt skilið við hann. „Þú ert
heppin að hann skyldi gefast
svona auðveldlega upp,“ sagði
hún. „Sumir menn geta orðið
ansi grimmir þegar þeir fá ekki
það sem þeir vilja.“
„Það er erfiðara að fara á
stefnumót en ég átti von á,“
kvartaði ég. „Hvar eru allir al-
mennilegu karlmennirnir?"
„Gefstu ekki upp,“ sagði
Katrín. „Áöur en þú veist af
hittirðu þann sem heillar þig
upp úr skónum.“
Ég fór ekkert á skemmtistað-
inn á næstunni því ég var
hrædd um að þar myndi ég
rekast á Ágúst. Ég var reið yfir
því að þurfa að forðast stað
sem mér líkaði við út af hon-
um en í þessu tilfelli var það
þess virði. Ég gerði mér grein
fyrir því að ég var ekkert sér-
lega sleip í því hvernig best
væri að koma fram við karl-
menn. Eftir fáeinar vikur
fannst mér þó orðið óhætt að
mæta aftur. Ég var í raun búin
að gleyma Ágústi og varð því
hissa þegar ég sá hann sitja við
barinn.
Ég lét sem ég sæi hann ekki
og settist hjá vinum mínum og
fékk mér drykk. Við hlógum
mikið og skemmtum okkur vel
en ég vissi að Ágúst fylgdist
með mér. Þegar vinir mínir
stóðu upp til að fara ákvað ég
að fara líka. Ég vildi ekki verða
ein eftir. Ágúst væri vís til að
reyna að „tala“ við mig. Ég var
ekki í skapi til að rífast við
hann einu sinni enn. Ég keyrði
heim og þegar ég ók út af bíla-
stæðinu sá ég að Ágúst stóð í
dyragættinni og horfði á eftir
mér. Maginn á mér fór í hnút
og næstu tvær vikurnar fór ég
ekki afitur.
Lífið hélt áfram sinn vana-
gang og ég gleymdi Ágústi
aftur. Mánuður hlaut að vera
nógu langur tími fyrir hann að
hætta að hugsa um mig. Það
74 VIKAN 15. TBL. 1992