Vikan - 23.07.1992, Síða 75

var meira en nógur tími fyrir
mig. Minn fyrrverandi hringdi
einu sinni til að athuga hvern-
ig ég hefði það og ég var mjög
bitur og einmana á meðan við
töluðum saman. Hvernig við
komumst hjá því að rífast skil
ég ekki. Að símtalinu loknu var
ég mjög döpur svo ég ákvað að
fara á skemmtistaðinn um
kvöldið. Um leið og ég gekk
inn birtist Ágúst við barinn.
Hann sagði ekki eitt einasta
orð, starði bara á mig eins og
ég hefði gert honum eitthvað
hræðilegt. Ég var að hugsa
hvort ég ætti að segja eitthvað
en ég vissi ekki hvað það ætti
að vera. Og þar að auki fannst
mér ég ekki hafa gert neitt
hræðilegt þannig að hann
þurfti ekki að láta svona. Ég og
vinir mínir sem voru þarna
dönsuðum og skemmtum okk-
ur eins og vanalega. Ágúst
fylgdist stöðugt með mér en
ég lét það ekkert á mig fá. Síð-
ar fannst mér, eitt kvöldið þeg-
ar ég var að keyra heim, eins
og einhver væri á eftir mér.
Seinna, þegar Rúnar var með
mér í bílnum — en Rúnar var
maður sem ég kunni mjög vel
við og var farin að hitta nokk-
uð oft — þá fannst mér aftur
sem mér væri veitt efitirför.
Við Rúnar sátum nokkra
stund í bílnum fyrir ffaman
húsið sem hann bjó í, töluðum
saman og keluðum. Hann var
þolinmóður maður og ég sagði
honum að ég vildi kynnast
honum vel áður en við gengj-
um lengra. Hann virtist skilja
það fúllkomlega og auk þess
líka það vel. Við höfðum
þekkst í nokkrar vikur og þetta
kvöld var ég tilbúin í eitthvað
meira en bara kossa. Þegar
Rúnar stakk upp á að ég kæmi
með honum inn hafði ég ekk-
ert á móti því.
Það fór afar vel á með okkur
í rúminu og mörgum klukku-
tímum síðar þegar ég fór aftur
út í bílinn minn — gleiðbros-
andi — hafði ég á tilfinningunni
að loksins hefði ég fúndið
mann sem mér líkaði og ég
gæti treyst. En á leiðinni heim
fann ég aftur fyrir því að ein-
hver elti mig ... og eftir þetta
kvöld var ég viss um að ein-
hver fylgdist stöðugt með mér.
Síminn hjá mér hringdi á nótt-
unni en þegar ég svaraði svar-
aði enginn á móti. Ég fór aftur
heim með Rúnari og eftir það
jukust símhringingarnar enn.
Ég tók tólið af en hringingarn-
ar hófúst á ný um leið og ég
lagði það á að morgni.
Katrín skipaði mér að láta
lögregluna vita um þessar
hringingar svo ég gerði það.
Ég fékk leyninúmer og það var
mikill léttir að losna við hring-
ingarnar. En eitt kvöldið tók
ég eftir því að einhver sat í bíl
fyrir utan húsið hjá mér og
fylgdist með því. Ég varð
hrædd og hringdi í lögregluna
sem sendi menn á bíl til að aka
framhjá og athuga málið en
þegar þeir komu var bíllinn
með manninum í horfinn. Um
sama leyti var verið að skipta
um tölvukerfi í vinnunni hjá
mér og mest af tíma mínum
fór í að læra á nýja kerfið þann-
ig að ég hafði ekki mikinn tíma
til að fylgjast með því hvort
einhver væri á eftir mér eða
ekki. Og þegar símhringing-
arnar hættu og ég sá ekki aftur
einhverja menn sem sátu inni í
kyrrstæðum bílum gleymdi ég
öllum leiðindunum.
Þarna stóð hann
í svefnherbergis-
dyragættinni
Við Rúnar hittumst oftar og
eina helgina, þegar hvorugt
okkar þurfti að vinna, bauð ég
honum að koma og eyða helg-
inni heima hjá mér. Við vorum
farin að tala um að flytja saman
og okkur langaði til að sjá
hvernig þetta gengi hjá okkur.
Þetta var ffábær helgi. Kynlifið
hafði aldrei verið betra og ég
var viss um að þetta myndi
ganga vel hjá okkur. Við ákváð-
um að hann flytti til mín um
næstu mánaðamót.
Hann fór heim til sín um
eftirmiðdaginn og ég fór að
laga til í klæðaskápnum í svefn-
herberginu mínu svo fötin
hans kæmust fyrir. Hann ætlaði
að koma með eitthvað af þeim
seinna um daginn þannig að ég
hamaðist við að laga til. Það
var orðið ffamorðið og allt í
einu fékk ég undarlega tilfinn-
ingu. Hafði ég læst útidyrun-
um ... ? Hárin aftan á hálsi
mínum risu, ég sneri mér við
og þar stóð þá Ágúst í svefn-
herbergisdyrunum og horfði á
mig.
„Hvað ert þú að gera hérna
inni?“ hrópaði ég. „Mér dauð-
brá!“
„Þú skildir dyrnar eftir
opnar,“ svaraði hann og það
var undarlegur tónn í rödd-
inni. Svo spurði hann: „Er hann
góður?“
Ég var hrædd en ég var líka
reið. „Þú hefur verið að fylgj-
ast með mér, er það ekki?“
spurði ég.
Eins og elding þaut hann
yfir gólfið, greip um axlir mér
og henti mér á rúmið. Ég hafði
ekki einu sinni tíma til að bera
fyrir mig hendurnar eða lyfta
hnjánum svo hann gæti ekki
lagst ofan á mig. Það eina sem
ég vissi var að hann lá ofan á
mér og hélt handleggjunum á
mér föstum á meðan hann
reyndi að klessa andlitinu að
mínu. Hann hélt handleggjun-
um svo föstum að ég hélt hann
myndi brjóta úlnliðina á mér.
„Hvers vegna léstu hann fá
það en ekki mig?“ spurði hann
og síðan fylgdu nokkur rudda-
leg orð. Ég reyndi að setja
hnén í hann og hann öskraði:
„Núna vil ég fá minn skammt!
Þú ert ekkert annað en ein af
þessum kvensum sem eggja og
segja svo nei,“ hvæsti hann og
reyndi svo að kyssa mig. „Þú
lést mig bjóða þér út og eyða í
þig miklum peningum og svo
fékk maður ekkert fyrir. Núna
ætla ég að fá það sem ég á inni
hjá þér.“
Ég braust um og öskraði:
„Farðu af mér, skepnan þín!“
En Ágúst hélt handleggjum
mínum pinnföstum fyrir ofan
höfúðið á mér með annarri
hendinni og fór að rífa utan af
mér fötin með hinni — reyndi
að fletta frá mér blússunni,
reyndi að draga pilsið upp fýr-
ir lærin á mér. Hann var svo
miklu sterkari og þyngri en ég
og ég var svo hrædd. Ég átti
ekki von á Rúnari fyrr en í
fyrsta lagi eftir klukkutíma og
þá yrði Ágúst búinn að nauðga
mér og horfinn á braut.
Það var þá sem ég heyrði
öskur. Ég man eftir að hafa séð
reiðilegu andliti Rúnars
bregða fyrir um leið og hann
réðst á Ágúst og reif hann af
mér. Hann henti honum upp
að vegg þannig að Ágúst missti
andann og kýldi hann síðan
fast í magann. Ágúst beygði sig
saman og hélt um magann en
Rúnar sagði mér að hringja á
lögregluna. Ég skalf og titraði
og reyndi að gráta ekki þegar
ég var búin að hringja.
„Hver er þessi maður?"
spurði Rúnar.
„Ég fór út með honum einu
sinni og hann reyndi við
mig...“ stundi ég. „Og þegar
ég vildi ekkert hafa meira með
hann að gera hótaði hann mér.
En ég... en ég...“ Ég hætti
því ég heyrði að verið var að
ganga upp stigann. Lögreglan
hafði augsýnilega verið á
næstu grösum úr því hún var
svona fljót á staðinn. Lögreglu-
mennirnir komu inn og ég
sagði þeim hvað hafði gerst.
Þeir fóru með Ágúst og við
Rúnar fórum á lögreglustöðina
til að leggja fram kæru.
Ágúst hefúr verið kærður
fýrir árás og tilraun til nauðg-
unar og þó ekki sé búið að taka
málið fyrir ennþá telur lög-
ffæðingurinn minn að við
munum vinna málið. Ég gerði
Ágústi ekki annað en það að
neita að vera með honum. Ég
gerði ekkert sem ég þarf að
skammast mín fýrir. Það hefúr
tekið mig nokkurn tíma að
þora að vera ein aftur en þetta
er að koma. Rúnar hefúr hjálp-
að mér mikið og þó við séum
ekki enn farin að búa saman er
ég nú ánægðari en nokkru
sinni fyrr að vera sjálfstæð og
engum háð.
15. TBL.1992 VIKAN 75